Το απωθημένο της Ωραίας Κοιμωμένης

Λένε πως όλα τελειώνουν, όταν σταματάς να ονειρεύεσαι. Ένας μεγάλος παραμυθάς είχε πει πως αφού μπορείς να το φανταστείς, τότε μπορείς και να το κάνεις. Βρίσκω πολλούς από τους φίλους μου αντίθετους σε αυτή την φράση ! Και είναι θλιβερό όταν βλέπεις νέους ανθρώπους να σταματούν να ονειρεύονται. Τουλάχιστον αυτούς που το τζάκι τους, δεν τους εξασφάλισε μια σίγουρη προοπτική, ή οι γνωριμίες τους μια πιο εύκολη πορεία. Η κρίση και η εποχή που διανύουμε ανάμεσα στα άλλα έκανε και ένα καλό. Έφερε την πολιτική και την κοινωνική κριτική σε κάποια ανέπαφα μέχρι τότε, στρώματα της νεολαίας. Όλες αυτές οι συζητήσεις έχουν όμως και ένα κοινό παρονομαστή. Αργά η γρήγορα καταλήγουν στην συζήτηση για την τοπική πραγματικότητα.

Είναι κοινή ομολογία πως δρα κάτι το τελείως μεταφυσικό στον αέρα αυτής της πόλης. Η αγάπη για αυτήν προέρχεται από τελείως διαφορετικούς λόγους για τον καθένα, συνάμα όμως έχει την δύναμη μας δένει όλους μαζί όταν αυτό χρειάζεται.  Όμως τα τελευταία χρόνια, μαζί με την αγάπη για τον τόπο, ήρθε και η απογοήτευση. Και μαζί με την απογοήτευση και τα συμπεράσματα. Δυστυχώς η Ιεράπετρα απέτυχε. Και απέτυχε για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Απέτυχε γιατί δεν κατάφερε να ακροαστεί τον παλμό για δημιουργία και συμμετοχή, μα πάνω απ' όλα γιατί χάθηκε σε ασήμαντες φιγουρομαχίες και κατοπτρισμούς ηρώων που επεδίωξαν την νίκη για το δικό τους παλάτι. Μια καθολική, και απόλυτη αποτυχία στην συντριπτική πλειοψηφία των θεμάτων της αναπτυξιακής προοπτικής του τόπου. Έλλειψη στρατηγικής τουριστικής πολιτικής, απουσία δευτερογενή παράγοντα ανάπτυξης στην γεωργία, πολιτισμός για λίγους (ή πεθαμένους), συντηρητική αντιμετώπιση της δημιουργίας, μη στήριξη της επιχειρηματικής προοπτικής και φίμωμα της ψυχαγωγίας, ανύπαρκτος σχεδιασμός του παραλιακού μετώπου, αδράνεια στις διαδικασίες για ένα καλύτερο οδικό δίκτυο, εγκληματική πολεοδομική πολιτική για την ''Κάτω Μερά'', χωριά και οικισμοί χωρίς ανάδειξη της ταυτότητας τους, φορείς με ανακυκλούμενα μέλη και δραστηριότητες, αλλά και απουσία συνδικαλιστικής παιδείας, συνέβαλαν στην δημιουργία ενός ασφυκτικού κλίματος για κάθε νέα αναπτυξιακή δραστηριότητα στον τόπο μας.

Ο σοβαρός αντισταθμιστικός παράγοντας της αγροτικής παραγωγής φαίνεται να μην είναι αρκετός στις μέρες μας για να κρατήσει ή να επαναπατρίσει την νεολαία στην Ιεράπετρα. Καθοριστικό παράγοντα σε αυτό το κομμάτι αποτελεί η έλλειψη στρατηγικού σχεδιασμού για την ταυτότητα που χρειάζεται η πόλη στον αναπτυξιακό και παράλληλα εργασιακό τομέα.

Η Ιεράπετρα μια πόλη με ασύγκριτα φυσικά πλεονεκτήματα, και ανθρώπινο
δυναμικό που θα ζήλευαν πολλοί δήμοι, εξαφανίζεται απο τον χάρτη όχι λόγω του πολυσυζητημένου οδικού δικτύου, αλλά λόγω της έλλειψης οράματος για μια κοινωνία που διψάει για νέες ιδέες και οργανωμένη προβολή του προφίλ που της αξίζει. Οι υποδομές που υπάρχουν για την υποδοχή επισκεπτών στην Ιεράπετρα, περιορίζονται σε πρωτοβουλίες πρόθυμων επιχειρηματιών, οι οποίοι βάλλονται συνεχώς για τις επενδύσεις που διατίθενται να κάνουν, αφήνοντας αναξιοποίητες περιοχές και σημεία της πόλης και του δήμου που χρειάζονται άμεσα διαμόρφωση. Π.χ Η ''Κάτω Μερά'' της Ιεράπετρας αποτελεί την μοναδική παλιά πόλη ανάμεσα στα μεγάλα αστικά κέντρα της Κρήτης η οποία όχι μόνο έχει μείνει αναξιοποίητη, αλλά έχει καταφέρει να φιλοξενεί ένα απο τα μεγαλύτερα πολεοδομικά εγκλήματα στο νησί, με τις παραδοσιακές κατοικίες να έχουν αντικατασταθεί με σύγχρονα κτίρια, και οικοδομικές παρεμβάσεις, που έχουν πια φθείρει την ταυτότητα μιας περιοχής που συνέβαλε τα μέγιστα στην πολιτιστική κληρονομιά της Ιεράπετρας. Απο την άλλη μεριά, η έλλειψη οργανωμένης προβολής στα αξιοθέατα, και την δημιουργική δραστηριότητα της ευρύτερης περιοχής, δεν έχει υποβαθμίσει μονάχα την τουριστική προοπτική, αλλά έχει βυθίσει στην αδράνεια τις τοπικές κοινωνίες, οι οποίες και αυτές με την σειρά τους, ασχολούνται με τα τετριμμένα, και τον αγώνα τους για επιβίωση. Η Χρυσή, το Σελάκανο, το Μύρτος... οι παραλίες και οι κοινότητες του δήμου είναι τελείως αναξιοποίητες και χωρίς πρόγραμμα για την στρατηγική ανάπτυξη τους. Τα έργα οδοποιίας καθώς και συντηρήσεων που εγκρίνονται αυτή την εποχή αποτελούν ελάχιστη υποχρέωση για την ομαλή συνέχιση της σταθεράς βιωσιμότητάς τους. Άλλο βιωσιμότητα... και άλλο ανάπτυξη! Επίσης τα πρόσκαιρα μέτρα προβολής, που κατακτήθηκαν συγκυριακά, δεν αποτελούν παρα σταγόνα σε έναν ωκεανό αδράνειας. Ας ελπίσουμε τα θετικά βήματα που γίνονται απο τον τωρινό αντιδήμαρχο πως θα αποδώσουν.

 Όλα τα προηγούμενα φυσικά, έχουν άμεσο αντίκτυπο στο έμψυχο δυναμικό της πόλης.  Όσοι νέοι άνθρωποι δεν έχουν φύγει ακόμα απο την Ιεράπετρα, εργάζονται με αστείους μισθούς και χωρίς ασφάλιση για να καταφέρουν να αποσπάσουν την απαραίτητη προϋπηρεσία που
χρειάζονται, για μια επόμενη προσπάθεια τους στο τομέα της εργασιακής προοπτικής, και ίσως σε ένα μεγαλύτερο αστικό κέντρο. Η εποχή και η κρίση που διανύουμε έρχεται να συμπληρώσει με τον χειρότερο τρόπο την ζωή των νέων ανθρώπων σε μια πόλη, που την τύχη της διαχειρίστηκαν άνθρωποι χωρίς πρόγραμμα και σχεδιασμό. Απο την άλλη μεριά, η συνεχής εκλογή των ίδιων ανθρώπων στην δημόσια διαχείριση αλλά και τους φορείς, συνέβαλε στην υποβάθμιση και της πολιτικής παιδείας, δημιουργώντας στις ομάδες της νεολαίας μια απαξίωση για την ενασχόληση με τα κοινά. Η «ΚΟΙΝΩ.ΠΟΛΙΤΙ.Α» αν εξαιρέσουμε τις ενέργειες της για το Κοινωνικό Παντοπωλείο, θα έλεγε κανείς πως λειτουργεί σε ένα ολότελα συντηρητικό πλαίσιο, ανήμπορη να αφουγκραστεί το σύνολο των πολιτιστικών ανησυχιών της πόλης, και ανήμπορη να βοηθήσει τις θεατρικές μας ομάδες και τα αθλητικά σωματεία που ψάχνουν απεγνωσμένα για χρηματοδότηση και βοήθεια. Απουσία φαντασίας, νέων ιδεών και θεσμοθέτηση δραστηριοτήτων διώχνουν συνεχώς τον Ιεραπετρίτη σε αναζήτηση εξορμήσεων σε άλλες περιοχές. Ο Πολιτιστικός σύλλογος Ιεράπετρας απέτυχε και αυτός με την σειρά του να διαχειριστεί το θετικό κλίμα που υπήρξε κατα την εκλογή του, και επαναπαύτηκε στην λογική της παρέας και όχι των δραστηριοτήτων που θα φέρουν επισκέπτες και ζεστό χρήμα στην πόλη. Μετά το βραδινό καρναβάλι και τους χιλιάδες που το παρακολούθησαν, φέτος ζήσαμε την εξαφάνιση ενός πολιτιστικού θεσμού που κρατάει 60 χρόνια. Οι φουνάρες, αντιμετωπίστηκαν με λογική καφενείου, και όχι πολιτιστικής εκδήλωσης με αισθητικά κριτήρια και οργανωμένη προβολή. Δεν θα ασχοληθώ καν με την απαράδεκτη εικόνα των Χριστουγεννιάτικων εκδηλώσεων που με έκαναν να ντραπώ που τις παρακολούθησα. Δεν είμαστε χωριό και ούτε μας αξίζει να γίνουμε.

Γνωρίζω απο πρώτο χέρι τις θυσίες (οικονομικές και μη) των ανθρώπων που ασχολούνται και δεν θα επεκταθώ περισσότερο.

Το Βραδινό καρναβάλι Ιεράπετρας. Η ''Νέα Κρήτη'' είχε γράψει πως παρευρέθηκαν 5000 άτομα

Πολλά παραδείγματα με πιο θλιβερό αυτό του φιλοζωικού συλλόγου που παρόλη την διάθεση κάποιων μελών, δημιουργήθηκε για να διαλυθεί. Φωτεινό παράδειγμα, παρά τις διαφωνίες μεταξύ τους, αναγνωρίζω στους αγροτικούς συλλόγους της Ιεράπετρας που τουλάχιστον δεν κοιμούνται όρθιοι, και διατηρούν αγωνιστικό παλμό.  Όπως και της ομάδας διοργάνωσης του ''Κρυμμένου Θησαυρού'' που κινητοποίησε εκατοντάδες ανθρώπους δείχνοντας τι πάει να πει ομάδα με πείσμα και μεράκι ! Παλμό που δεν απέκτησε ποτέ το τοπικό συμβούλιο νεολαίας λόγω της απουσίας νομοθετικής ρύθμισης για ψήφο στο δημοτικό συμβούλιο, με αποτέλεσμα να εξατμιστεί κάθε ενδιαφέρον για την ενασχόληση έστω και σε πολιτιστικό επίπεδο με αυτό. Και δεν είναι μόνο αυτός ο θεσμός που έπληξε ο Καλλικράτης (...σάμπως πριν ήταν αναβαθμισμένος). Η τοπικές κοινότητες καθώς και η Δημοτική Κοινότητα Ιεράπετρας, δεν είναι παρα γνωμοδοτικά όργανα τρίτου βαθμού που μοιάζουν ανίκανα να πάρουν πρωτοβουλίες. Ακόμη, τα περισσότερα μέλη έχουν ξεχάσει πως έχουν εκλεγεί, και άλλα... στελεχώνουν την παρουσία τους με εκκωφαντική σιωπή. Έχω ξαναδηλώσει πως έχουμε ένα καλό δήμαρχο με αδύναμο team. Συνεχίζω να το πιστεύω.    Απο την άλλη μεριά η αντιπολίτευση, μπορεί να αποτελεί μια αντιδραστική φωνή, όμως φοβάμαι πως η αριστερίστικη μορφή διεκδίκησης, κάποιες φορές υπερβαίνει του δίκιου τους. Θα μπορούσε να ήταν πολύ πιο προτασιακός ο λόγος τους.

Ο μηδενισμός δεν είναι σίγουρα η λύση. Αισθάνθηκα όμως το χρέος να μεταφέρω τις απόψεις της πλειοψηφίας της νέας γενιάς που αισθάνεται σαν φύλλο στον αέρα.  Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να αγαπήσεις αυτή την πόλη, όμως πολλοί λίγοι για να σε κρατήσουν πια σε αυτή. Η Ιεράπετρα μοιάζει με Ωραία Κοιμωμένη η οποία πρέπει να ξυπνήσει για να εκπληρώσει τα απωθημένα της. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση μοιάζει εγκλωβισμένη σε μια αλλεπάλληλη φιγουρομαχία, την ώρα που η κοινωνία πέρα απο τα βασικά της προβλήματα (Νοσοκομείο, Υπηρεσίες κτλ.) αποζητά μια διαχείριση με γνώμονα την δόμηση της ταυτότητας που χρειάζεται επιτέλους η Ιεράπετρα, για την Ελλάδα και την Ευρώπη. Χρειαζόμαστε ένα νέο λειτουργικό σύστημα για τον τόπο μας.  Και αυτό θα έρθει μόνο όταν αποτάξουμε τις ιδεολογίες και προχωρήσουμε προτασιακά και προγραμματικά, παίρνοντας πίσω, όση Δημοκρατία μας ανήκει.

Γιώργος Μπαλοθιάρης

Σύμβουλος Δημοτικής Κοινότητας Ιεράπετρας

(Πηγή : http://georgebalo.blogspot.com)