Ο Πρίγκιπας του Xάους και οι Ορφανοί τοίχοι

Κάποτε ένας φίλος μου, μου είπε μεταξύ σοβαρού και αστείου πως οι ώρες που είμαστε πραγματικά μόνοι, είναι αυτές στις πολύ ιδιαίτερες ανάγκες μας. Γέλασα...
Όμως αργότερα κατάλαβα ότι είχε δίκιο. Αυτά τα αναγκαστικά δευτερόλεπτα που καλείσαι οπωσδήποτε να μείνεις μόνος, πριν ξαναμπείς στην διαδραστική πραγματικότητα.

Όσο μεγαλώνω, ανακαλύπτω πως τελικά οι στιγμές που είσαι πραγματικά μόνος είναι οι σημαντικότερες... Όταν ακόμα και οι φωνές στο μυαλό σου σιωπούν, και είσαι αφοσιωμένος σε σένα. Όχι την ώρα που σκέφτεσαι τι έκανες, ή που θα κάνεις... Την στιγμή όμως ακριβώς που μεταβαίνεις από την μια σκέψη στην άλλη, και υπάρχει αυτή η παύση... αυτή η παύση... που δίνει τον λόγο στην βροχή, και επιτέλους πίνεις μια γουλιά από τον καφέ σου. Κάπου εκεί βρίσκεις το νόημα της καθημερινότητας. Καθημερινότητα... Τόσο μισημένη και αποκρουστική που οδήγησε χιλιάδες, να γυρίζουν το τιμόνι της ζωής τους προς καλύτερα, αιρετικά, χειρότερα ή εναλλακτικά δεδομένα. Όπως και να έχει...  Δεν είναι ούτε οι μεγάλες σκέψεις, ούτε τα αγαπημένα πρόσωπα τόσο δυνατά για να σε κρατήσουν δυνατό, όσο η σκέψη πως αύριο θα ξημερώσει ξανά. Και συ θα είσαι εκεί παρών, για να επιβεβαιώσεις ή να πολεμήσεις το οτιδήποτε σου τύχει.  Σε αυτή την ανανεωτική ιδιότητα της μέρας, έχουν στηρίξει τις ελπίδες τους λαοί από την απαρχή του κόσμου.

Η αλλαγή σηματοδοτεί την εξέλιξη, και η συντήρηση τον αργό θάνατο. Αυτή η καθημερινότητα λοιπόν, σηματοδοτημένη με όλες εκείνες τις ασήμαντες λεπτομέρειες που μπορεί να μας χαροποιούν, να μας νευριάζουν ή να μας αφήνουν αδιάφορους, είναι που μας κάνει να πορευόμαστε, να νοσταλγούμε, να γυρίζουμε και να... φεύγουμε. Γιατί είναι το σημείο '0' της διαβίωσής μας. Μας το επέβαλλαν, ή όχι, δεν έχει σημασία. Είναι ο σταθμός μας. Οι αλληλένδετες στιγμές που ορίζουν τον έρωτα, την λογική και την απελπισία μας. Η ζωή μας ολόκληρη. Άλλοι συχνογυρίζουν πλευρό από ανησυχία, και άλλοι βολεύουν τα όνειρά τους στον καταψύκτη της μοίρας.  Από εκεί θα κλείσουμε την τηλεόραση και θα πάμε για ύπνο, και από εκεί θα ξεκινήσουμε ένα πρωινό για την νέα, μεγάλη επανάσταση. Όλα αυτά τα ξέρουμε... Κρύβονται ενδόμυχα μέσα μας από πάντα. Για αυτό, τουλάχιστον στην αρχή (!), είμαστε τελείως αντίθετοι με οποιαδήποτε αναστάτωση ή αναδιοργάνωσή της.  Πρέπει να υπάρχει η συναίνεσή μας για το οτιδήποτε. Και εκεί υπάρχει η απαρχή της κατανόησης του βιασμού-όχι της ψυχής, του σώματος ή της πατρίδας, αλλά μιας ολόκληρης... στιγμής.

Μια στιγμής που μπορεί, να σταματήσεις για λίγο και... να ακούσεις και πάλι την βροχή, ή την αγαπημένη σου φωνή, να θυμηθείς το απωθημένο σου, ή αυτά που ξέχασες για τον εαυτό σου όταν αποφάσισες να δώσεις κάποιες υποσχέσεις.

Ο βιασμός της στιγμής άλλοτε αρχίζει με ένα χτύπημα της πόρτας, και άλλοτε, είναι τόσο βίαιος, που αρχίζει με βροντές, πολεμικά αεροπλάνα και αποφάσεις ακατανόητων ανθρώπων. Ουρλιαχτά, κρότοι, λάμψεις στην νύχτα, δολοφονίες... απογαλακτισμοί. Είναι πόλεμος. Πόλεμος απο ανθρώπους που... άφησαν την καθημερινότητά τους, και αποφάσισαν να επιβάλλουν την νοοτροπία τους πάνω στις στιγμές των άλλων.

Πήραν τα όπλα, και σαν περιφερόμενες αποθήκες οργάνων, εφάρμοσαν πιστά τις αποφάσεις των σκακιστών. Η ανθρώπινη λήθη. Άνθρωποι εναντίων ανθρώπων. Ή μάλλον... Οπλισμένοι άνθρωποι, εναντίων αδύναμων ανθρώπων. Επανάσταση, κυριαρχία, άποψη, κατεύθυνση, εντολή.  Λέξεις που βαφτίζονται. Εποχές που σταματούν.

Υπάρχει ελπίδα... Όμως... Είναι πολύ δύσκολο να θυσιάσω την στιγμή μου. Κάποιοι άλλοι, θα το κάνουν για μένα. Και μάλιστα πολύ καλύτερα. Ίσως έχουν γεννηθεί για αυτό. Θα τους επικροτήσω, και θα τους χειροκροτήσω αν χρειαστεί με όλη την δύναμή μου. Άλλωστε η κριτική ήταν πάντα το μεγάλο όπλο μου. Μπορώ να πείσω τους δικούς μου ανθρώπους, για τις δικές μου απόψεις. Το σπίτι μου, και αυτοί εδώ οι τοίχοι, είναι η ασφάλειά μου. Θα δώσω από εδώ τον αγώνα μου !

Ξαφνικά αρχίζω να θυμάμαι...

...η βροχή σιωπά και ουρλιαχτά που ματώνουν την ψυχή μου βγαίνουν βίαια από την κούπα του καφέ μου. Ο καναπές μου, δεν είναι πια ζεστός. Η τηλεόραση προβάλει ξαφνικά μονάχα αυτά που μισώ ! Οι σκέψεις ξαναρχίζουν, εικονοποιούν... ζώ τώρα την φρίκη μέσα στο μυαλό μου.

Τόσο ήσυχα, και όμως ακούω τις εκρήξεις. Κάποιοι αντιστέκονται ! Κάποιοι πήγαν στον πόλεμο και ας μην τους κάλεσε κανείς. Είναι η ψυχή τους που πατάει κάθε τανκς, κάθε κυβέρνηση, κάθε κυριαρχία, κάθε κατεύθυνση, κάθε εντολή.

Δεν έχουν χρώματα, μα μπορώ να τους διακρίνω από το φώς. Εκείνο, που μπορείς να ακολουθήσεις... Δεν βολεύονται ! Ξεπηδούν από κάθε χαραμάδα και ξυπνούν και τους υπόλοιπους.

Δεν εκπαιδεύθηκαν. Μα είναι οπλίτες. Κουρδίζουν τις συχνότητες και εκπέμπουν δυνατά μέσα στην ψυχή μου. 

Από διαχειριστής της καθημερινότητας μου... είμαι ξαφνικά ο πρίγκιπας του δικού μου χάους.

Πως άφησα να μου συμβεί αυτό ; Εκείνοι δεν βολεύτηκαν, εγώ γιατί ; Πως άφησα τις στιγμές να με παρασύρουν ; Και όταν, φώναξα για το σήμερα, τι είπα ;

Δεν μπορεί να μου ανήκει αυτό το χάος ! ...Τα μεσημέρια χαμόγελα ή γκρίνια στο τραπέζι, απογεύματα στα σοκάκια και στα στενά με τις φωνές, τις μεγάλες και τις μικρές, τα βράδια μυρωδιές που βγαίναν από τα παράθυρα και συναγωνίζονταν η μια την άλλη, κάπου φώς και αλλού σκοτάδι, κάπου μουσική και αλλού σιγή. Το βράδυ τα όνειρα, οι προσδοκίες και οι αϋπνίες... 

Τώρα ξανά χαλάσματα. Όμως, βλέπω κούπες που δραπέτευσαν, μισόσπαστες στην μέση του δρόμου. Πνίγονται και αυτές από την σιωπή.

Τότε τανκς, τώρα γιακάδες.

Ακούω ξανά φωνές, όμως με ζαλίζει το χρώμα τους. Μονάχα η σιωπή απέμεινε τόσο εκκωφαντική.


Θα θυσιάσω την στιγμή μου ! Ακόμη και αυτό το σπίτι, σάστισε και με διώχνει.

Άδεια δωμάτια και ορφανοί τοίχοι, που ουρλιάζουν μα δεν τους ακούει κανείς. 

Γιώργος Μπαλοθιάρης