Το μυστικό της επιτυχίας του Χάρβαρντ

Αμερικανικά τα 17 από τα 20 κορυφαία πανεπιστήμια του κόσμου

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  26/09/2012 07:20

Το Χάρβαρντ (εδώ το κτήριο της νομικής σχολής) πέτυχε γιατί η τύχη του βρίσκεται στα χέρια των αποφοίτων του.

20

emailεκτύπωση  

TO BHMA - THE PROJECT SYNDICATE

Καμία άλλη χώρα στο κόσμο δεν κυριαρχεί πάνω σε μια βιομηχανία με τον τρόπο που οι ΗΠΑ κυριαρχούν πάνω στη βιομηχανία της ανώτατης εκπαίδευσης. Σύμφωνα με τη λεγόμενη «Λίστα της Σανγκάης» από το πανεπιστήμιο Σιάο Τονγκ, στον κατάλογο με τα 500 καλύτερα πανεπιστήμια για το 2012, τα 17 από τα 20 κορυφαία είναι αμερικανικά.

Η παραδοσιακή εξήγηση γι' αυτό το φαινόμενο (ο πλούτος των ΗΠΑ, ο μεγάλος πληθυσμός της χώρας, οι γενναίες επιχορηγήσεις και η ικανότητα των πανεπιστημίων να προσελκύουν διάσημους καθηγητές απ' όλο το κόσμο) δεν είναι επαρκής γιατί λείπει ένα βασικό κομμάτι από το παζλ: το καινοτομικό αμερικανικό μοντέλο διοίκησης των ακαδημαϊκών αυτών ιδρυμάτων.

Το Χάρβαρντ είναι το παλαιότερο πανεπιστήμιο των ΗΠΑ: ιδρύθηκε το 1636 με το όνομα New College (Νέο Κολέγιο). Η πρώτη επίσημη αναφορά του Χάρβαρντ ως πανεπιστημίου και όχι ως κολεγίου έγινε στο νέο Σύνταγμα της πολιτείας της Μασαχουσέτης το 1780.

Όταν διάφοροι απόφοιτοι του Χάρβαρντ έγιναν κατόπιν νομοθέτες της πολιτείας της Μασαχουσέτης, τότε το πανεπιστήμιο έλαβε μεγάλες οικονομικές επιχορηγήσεις. Όμως το μεταναστευτικό κύμα των Ιρλανδών που εισέρευσε στη πόλη τη δεκαετία του 1840, λόγω του λιμού στην Ιρλανδία, άλλαξε τις ισορροπίες και πολλοί απλοί, λαϊκοί άνθρωποι κατέλαβαν κομβικές θέσεις στη νομοθετική εξουσία.

Σε απάντηση, η τότε διοίκηση του Χάρβαρντ απαίτησε να φύγει το ίδρυμα από τα χέρια πολιτικών προσώπων και να δοθεί στους αποφοίτους του. Πράγματι, στις 29 Απριλίου του 1865 ψηφίστηκε η ριζοσπαστική απόφαση και έκτοτε το πανεπιστήμιο διαθέτει ένα «Συμβούλιο Εποπτών» (Board of Overseers) που αποτελείται αποκλειστικά από αποφοίτους.

Το συγκεκριμένο μοντέλο διοίκησης (ένα «γνήσιο αμερικανικό μοντέλο», όπως το χαρακτήρισε κάποτε ο Τσαρλς Γουίλιαμ Έλιοτ, ο μακροβιότερος πρόεδρος του Χάρβαρντ), επεκτάθηκε και σε άλλα πανεπιστήμια, όπως το φημισμένο Γέιλ. Σήμερα, τα 19 από τα 20 κορυφαία πανεπιστήμια των ΗΠΑ ελέγχονται από ένα συμβούλιο αποτελούμενο κατά πλειοψηφία άνω του 50% από αποφοίτους τους, ενώ απόφοιτοι είναι επικεφαλής μέχρι και σε δημόσια πανεπιστήμια της χώρας, όπως το Πέρντιου ή το πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν.

Όπως προκύπτει, όσο μεγαλύτερο είναι το ποσοστό αποφοίτων στα διοικητικά συμβούλια των ιδρυμάτων αυτών, τόσο πιο υψηλή θεση καταλαμβάνουν αυτά στους πίνακες αξιολόγησης -κάτι φυσιολογικό, αφού κανείς δεν ενδιαφέρεται περισσότερο για ένα πανεπιστήμιο, απ' ότι οι ίδιοι του οι απόφοιτοι. Επίσης, οι απόφοιτοι είναι αυτοί που κάνουν τις μεγαλύτερες χορηγίες, ενώ μπορούν και διοικούν το ίδρυμα με αποτελεσματικό τρόπο.

Όλα τα κορυφαία πανεπιστήμια είναι μη κερδοσκοπικά ιδρύματα με στόχο την παροχή ανώτατης εκπαίδευσης από την οποία επωφελείται όλη η κοινωνία. Όμως τα πανεπιστήμια των ΗΠΑ εχουν καταφέρει και εχουν ενσωματώσει τις ωφέλειες του ανταγωνισμού στο ευρωπαϊκό πρότυπο των μη κερδοσκοπικών ιδρυμάτων. Και η χρησιμοποίηση των αποφοίτων των πανεπιστημίων αυτών για την μετατροπή των ιδρυμάτων από ανταγωνιστικά σε μη κερδοσκοπικά αποτελεί λαμπρό και ιδιοφυές παράδειγμα της αμερικανικής προσαρμοστικότητας. Τα κράτη που θέλουν να ανταγωνιστούν τις ΗΠΑ σε ακαδημαϊκό επίπεδο θα πρέπει να παίρνουν μαθήματα απ' αυτό.

..................

*Ο Σαϊλέντρα Μέχτα είναι καθηγητής στο Ινδικό Ινστιτούτο Μάνατζμεντ του Αχμενταμπάντ και ακαδημαϊκός διευθυντής στο Duke Corporate Education του ομώνυμου αμερικανικού πανεπιστημίου.

http://www.tovima.gr/world/article/?aid=476475

The Roots of Chinese/Japanese Rivalry

Liah Greenfeld

Liah Greenfeld, Professor of Sociology, Political Science, and Anthropology at Boston University, is Visiting Professor at Lingnan University, Hong Kong. She is the author of Nationalism: Five R…

Full profile

BOSTON – The anti-Japan protests that continue to roil China are just another indication of the rise of a potent Chinese nationalism. After a century slowly fomenting among Chinese intellectuals, national sentiment has captured and redefined the consciousness of the Chinese people during the last two decades of China’s economic boom. This mass national consciousness launched the Chinese colossus into global competition to achieve an international status commensurate with the country’s vast capacities and the Chinese people’s conception of their country’s rightful place in the world.

Illustration by Paul Lachine

CommentsRapidly, visibly, and inevitably, China has risen. Indeed, our era will likely be remembered as the time when a new global order, with China at the helm, was born.

CommentsCompetitive national consciousness – the consciousness that one’s individual dignity is inseparably tied to the prestige of one’s “people” – worked its way into the minds of China’s best and brightest between 1895 and 1905. In 1895, China was defeated by Japan, a tiny aggressor whom the Chinese dismissively called wa (the dwarf). China was already accustomed to rapacious Western powers squabbling over its riches, but had remained self-confident in the knowledge of these powers’ irrelevance. However, the assault from Japan, a speck of dust in its own backyard, shattered this self-assurance and was experienced as a shocking and intolerable humiliation.

CommentsJapan’s triumph in 1905 over “the Great White Power,” Russia, repaired the damage to China’s sense of dignity. From the Chinese point of view, Russia was a formidable European power, one feared by other Western powers. Its defeat, therefore, was seen as a successful Asian challenge to the West, in which China, its intellectuals felt, was represented by Japan.

CommentsJapan thus became the focus of Chinese attention. Gentlemen-scholars, who would reform and staff the Chinese army and civil service in the early decades of the twentieth century, went to study in Japan. The Revolution of 1911 was inspired by the example of Japan’s Meiji Restoration; and, because early-twentieth-century Japan was stridently nationalistic, the new China that emerged from its image was constructed on nationalist principles as well.

CommentsThus Japan became the significant “other” for China, the model that was imitated and the anti-model that was resented. Chinese nationalism borrowed from Japan its concept of the nation, including the very word by which it was expressed (kuoming, from the Japanese kokumin). The

CommentsKuomintang (the Chinese Nationalist Movement) was explicitly inspired by Japan and fueled by repeated Japanese aggression.

CommentsParadoxically, but not unexpectedly, Mao Zedong’s struggle against the Kuomintangwas inspired by anti-Japanese nationalism as well. As was the case virtually everywhere else, communism in China was nationalism incarnate. Mao’s speech on the establishment of the People’s Republic plainly expressed the nationalist agenda behind it. Calling the nation “communist” assured the new People’s Republic of China of the Soviet Union’s support, which was viewed by Mao as more reliable than that of the United States. But neither the Russian nor the Chinese Communists were ever unclear about the nationalist nature of their respective projects.

CommentsThe upper echelons of the bureaucracy and intelligentsia in Russia and China were self-consciously nationalist and, throughout Communist rule, shrewdly pursued the supreme nationalist goal: prestige – the power, naked and otherwise, to impose the nation’s will on others. But national consciousness, particularly in China, was limited to a narrow elite, leaving the masses almost untouched.

CommentsThis changed dramatically with the Chinese government’s restoration of a capitalist economy. Much like in Germany in the 1840’s, when the appeal to private enterprise converted the entire middle class to nationalism, the explicit definition of economic power as the central pillar of China’s greatness awakened ordinary Chinese to nationalism’s appeal. Hundreds of millions now see themselves as sharing in the nation’s dignity, and are eager to contribute to it, as well as to defend it from insult.

CommentsCompetition for prestige, even when the contest is economic, is not a purely rational undertaking. So it should be no surprise that old injuries are likely to resurface. Some Chinese, especially those who are not economically successful, harp bitterly on Japan’s past depredations. Despite China’s embrace of capitalism and Japanese investment, Japan remains China’s reviled other. Indeed, a professor in Beijing told me not long ago, “Two in every ten Chinese dislike the US, but nine in every ten hate Japan.”

CommentsFor the West, there is a silver lining in this nationalist rivalry: neither China nor Japan is a rogue state, and, so long as their quarrels do not lead to the use of unconventional weapons, we may treat the friction between them as an internal Asian quarrel. Japan, moreover, is likely to let today’s passions over disputed islands in the East China Sea cool down, despite the anti-Japanese outbursts in Chinese cities.

CommentsBut the West – and the US in particular – is new to dignity games à la Chinois. If it gets carried away and presumes to talk down to the 5,000-year-old culture of the Sages, the West could become the next object of China’s nationalist resentment.

http://www.project-syndicate.org/commentary/china-japan-protests-islands-by-liah-greenfeld

Stage Three for the Euro Crisis?

BERKELEY – The first two components of the euro crisis – a banking crisis that resulted from excessive leverage in both the public and private sectors, followed by a sharp fall in confidence in eurozone governments – have been addressed successfully, or at least partly so. But that leaves the third, longest-term, and most dangerous factor underlying the crisis: the structural imbalance between the eurozone’s north and south.

Illustration by Chris Van Es

First, the good news: The fear that Europe’s banks could collapse, with panicked investors’ flight to safety producing a European Great Depression, now seems to have passed. Likewise, the fear, fueled entirely by the European Union’s dysfunctional politics, that eurozone governments might default – thereby causing the same dire consequences – has begun to dissipate.

Whether Europe would avoid a deep depression hinged on whether it dealt properly with these two aspects of the crisis. But whether Europe as a whole avoids lost decades of economic growth still hangs in the balance, and depends on whether southern European governments can rapidly restore competitiveness.

The process by which southern Europe became uncompetitive in the first place was driven by market price signals – by the incentives those signals created for entrepreneurs, and by how entrepreneurs’ individually rational responses played out in macroeconomic terms. Northern Europeans with money to invest were willing to lend on extraordinarily easy terms to those in the south who wanted to spend, and ample pre-2007 spending made employers there willing to raise wages rapidly.

As a result, southern Europe adopted an economic configuration in which its wage, price, and productivity levels made sense only so long as it spent €13 for every €12 that it earned, with northern Europe financing the missing euro. Northern Europe, meanwhile, adopted wage and productivity levels that made sense only as long as it spent less than one euro for every euro that it earned.

Now, if, as appears to be the case, Europe does not want its south to spend more than it earns and its north to spend less, wages, prices, and productivity must shift. If we are not to look back in a generation and bemoan “lost” decades, southern European productivity levels need to rise relative to the north, and wage and price levels need to fall by roughly 30%, so that the south can pay its way with exports and northern Europe can spend its earnings on those products.

If the euro is to be preserved, and if stagnation is to be avoided, five policy measures could be attempted:

·         Northern Europe could tolerate higher inflation – an extra two percentage points for five years would take care of one-third of the total north-south adjustment;

         Northern Europe could expand social democracy by making its welfare states more lavish;

      Southern Europe could shrink its taxes and social services substantially;

        Southern Europe could reconfigure its enterprises to become engines of productivity;

·         Southern Europe could enforce deflation.

The fifth option is perhaps the least wise, for it implies the lost decades and EU collapse that Europe is trying to avoid. The fourth option would be wonderful; but, if anyone knew how to bring southern Europe's enterprises up to the productivity levels of the north, it would have happened already.

So we are left with a combination of the first three options, also known as “policies to restore European growth” – a phrase that appears in every international communiqué. But the communiqués never get more specific. Europe’s technocrats understand what adoption of “policies to restore European growth” means. So do some of Europe’s politicians. But European voters do not, because politicians fear that spelling it out would be a career-limiting move.

But if Europe does not adopt some combination of the first three options as policy goals over the next five years, it will face a stark choice: either lost decades for southern Europe (and perhaps northern Europe as well), or continued north-south payment imbalances that will have to be financed through fiscal transfers – that is, by taxing the north.

Northern Europe’s politicians should become more explicit about what “policies to restore European growth” actually mean. Otherwise, ten years from now, they will be forced to confess that today’s dithering imposed enormous additional tax liabilities on northern Europe. That might turn out to be the ultimate career bummer.

http://www.project-syndicate.org/commentary/northern-southern-europe-european-union-by-j--bradford-delong

Europe’s Trial by Crisis

Joschka Fischer

Joschka Fischer was German Foreign Minister and Vice Chancellor from 1998-2005, a term marked by Germany's strong support for NATO’s intervention in Kosovo in 1999, followed by its opposition to th…
Full profile 

 

 

BERLIN – Some 2,500 years ago, the ancient Greek philosopher Heraclitus concluded that war is the father of all things. He might have added that crisis is their mother.

Illustration by Pedro Molina

CommentsFortunately, war between world powers is no longer a realistic option, owing to the threat of mutual nuclear destruction. But major international crises, such as the current global financial crisis, remain with us – which might not be an entirely bad thing.

CommentsJust as in war, crises fundamentally disrupt the status quo, which means that they create an opportunity – without war’s destructive force – for change that in normal times is hardly possible. To overcome a crisis requires doing things that previously were barely conceivable, let alone feasible.

CommentsThat is what has happened to the European Union over the last three years, because the global financial crisis has not only shaken Europe to its foundations; it has assumed life-threatening proportions.

CommentsCompared to the beginning of 2009, we are now dealing with a significantly different EU – one that has become divided between a vanguard of member states that form the eurozone and a rearguard, consisting of member states that remain outside it. The reason is not evil intent, but rather the pressure of the crisis. If the euro is to survive, eurozone members must act, while other EU members with various levels of commitment to European integration remain on the fringe.

CommentsIndeed, almost all taboos that existed after the eruption of the crisis have now been abolished. Most were established at German instigation, but now they have been removed with the German government’s active support.

CommentsIt is an impressive list: national responsibility for bank rescues; the sanctity of the EU treaty’s proscription of bailouts for governments; rejection of European economic governance; the ban on direct government financing by the European Central Bank; refusal to support mutual liability for debt; and, finally, the transformation of the ECB from a copy of the old Bundesbank into a European Federal Reserve Bank based on the Anglo-Saxon model.

CommentsWhat remains is the rejection of Eurobonds, but that, too, will ultimately disappear. The only question is whether that taboo will fall before or after next year’s German general election. The answer depends on the future course of the crisis.

CommentsGermany, Europe’s largest economy, is playing a strange, sometimes bizarre, role in the crisis. At no point since the founding of the Federal Republic in 1949 has the country been so strong. It has become the EU’s leading power; but it is neither willing nor able to lead.

CommentsPrecisely for this reason, many of the changes in Europe have occurred despite German opposition. In the end, the German government has had to resort to the art of the political U-turn, with the result that Germany, though economically strong, has grown institutionally weaker – a dynamic exemplified by its reduced influence in the ECB’s Governing Council.

CommentsThe old Bundesbank was laid to rest on September 6, when the ECB adopted its “outright monetary transactions” program – unlimited purchases of distressed eurozone countries’ government bonds – over the objections of a lone dissenter: Bundesbank President Jens Weidmann. And the undertaker was not ECB President Mario Draghi; it was German Chancellor Angela Merkel.

CommentsThe Bundesbank did not fall victim to a sinister southern European conspiracy; rather, it rendered itself irrelevant. Had it gotten its way, the eurozone would no longer exist. Placing ideology above pragmatism is a formula for failure in any crisis.

CommentsCurrently, the eurozone is on the threshold of a banking union, with a fiscal union to follow. But, even with only a banking union, the pressure toward political union will grow.

CommentsWith 27 members (28 with the approaching addition of Croatia), EU treaty amendments will be impossible, not only because the United Kingdom continues to resist further European integration, but also because popular referenda would be required in many member states. These plebiscites would become a reckoning for national governments on their crisis policies, which no sound-minded government will want.

CommentsThis means that intergovernmental agreements will be needed for some time to come, and that the eurozone will develop in the direction of inter-governmental federalism. This promises to be exciting, as it will offer completely unexpected possibilities for political integration.

CommentsIn the end, former French President Nicolas Sarkozy has prevailed, because the eurozone today is led by a de facto economic government that comprises member countries’ heads of state and government (and their finance ministers). European federalists should welcome this, because the more these heads of state and government turn into a government of the eurozone as a whole, the faster their current dual role as the EU’s executive and legislative branch will become obsolete.

CommentsThe European Parliament will not be able to fill the emerging vacuum, as it lacks fiscal sovereignty, which still lies with national parliaments and will remain there indefinitely. Only national parliaments can fill the vacuum, and they need a common platform within the eurozone – a kind of “Euro Chamber” – through which they can control European economic governance.

CommentsFederalists in the European Parliament, and in Brussels generally, should not feel threatened. On the contrary, they should recognize and use this unique opportunity. National MPs and MEPs should come together quickly and clarify their relationship. In the medium term, a European Parliament with two chambers could emerge.

CommentsThis crisis offers a tremendous opportunity for Europe. It has defined the agenda for years to come: banking union, fiscal union, and political union. What remains missing is an economic-growth strategy for the crisis countries; but, given mounting unrest in southern Europe, such a strategy is inevitable. Europeans have reason to be optimistic if they recognize the opportunity that their crisis has created – and act boldly and decisively to seize it.

http://www.project-syndicate.org/commentary/ecb-euro-bundesbank-weidmann-merkel-draghi-by-joschka-fischer

Η λίστα με τα ονόματα των πολιτικών που ελέγχει το ΣΔΟΕ

Ποια ονόματα δημοσίευσε η zougla.gr και ποια έγγραφα με πολιτικούς έχει στη διάθεσή του το ΒΗΜΑ - Τι απαντούν πολιτικά πρόσωπα για την εμπλοκή του ονόματός τους στη λίστα

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  27/09/2012 21:33 | ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ:  13:28

60

emailεκτύπωση 

 

«Δύο πρόσωπα που πρωταγωνιστούν και σήμερα στην πολιτική ζωή, αλλά και πρώην υπουργοί και γενικοί γραμματείς, καθώς και εκλεγμένοι βουλευτές, εμφανίζονται στη λίστα με τους 32 που ελέγχονται από το ΣΔΟΕ και τον οικονομικό εισαγγελέα κ. Γρ. Πεπόνη», έγραφε το «Βήμα» της περασμένης Κυριακής φωτίζοντας πλευρές της «υπόθεσης των 32» που έχει προκαλέσει μείζον πολιτικό θέμα. Για τους περισσότερους έχει ζητηθεί το άνοιγμα των λογαριασμών τους αλλά και των θυρίδων που τυχόν κατέχουν, ενώ ελέγχονται και τα περιουσιακά τους στοιχεία σε όλα τα υποθηκοφυλακεία.

Πολλές από τις υποθέσεις αφορούν την εμπλοκή των πολιτικών προσώπων σε εξοπλιστικά προγράμματα (υπάρχουν 7 φάκελοι που ελέγχονται για εξοπλιστικά προγράμματα) για προμήθειες του δημοσίου αλλά και για καταγγελίες, ανώνυμες και επώνυμες, για αδικαιολόγητο πλουτισμό.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα zougla.gr τα ονόματα των πολιτικών που ερευνώνται είναι:

- Πάνος Καμμένος, πρόεδρος του κόμματος «Ανεξάρτητοι Έλληνες».

- Νικήτας Κακλαμάνης, βουλευτής Ν.Δ.

- Αθανάσιος Νάκος, αντιπρόεδρος της Βουλής.

- Γιώργος Βουλγαράκης

- Μιχάλης Λιάπης, πρώην υπουργός Μεταφορών και Πολιτισμού.

- Άρης Σπηλιωτόπουλος, βουλευτής Β' Αθηνών με τη Νέα Δημοκρατία.

- Μιχάλης Καρχιμάκης, πρώην γραμματέας του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ.

- Σπήλιος Σπηλιωτόπουλος, πρώην βουλευτής της Ν.Δ.
- Ευάγγελος Μεϊμαράκης, βουλευτής της Ν.Δ., πρόεδρος της Βουλής

- Νίκος Κωνσταντόπουλος, πρώην αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ.

- Ελισάβετ Βόζενμπεργκ, πρώην βουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία.

- Γιώργος Ορφανός, πρώην βουλευτής Θεσσαλονίκης με την Ν.Δ.

- Μαρίνα Χρυσοβελώνη, βουλευτής Μαγνησίας με τους Ανεξάρτητους Έλληνες.

- Γιάννος Παπαντωνίου, πρώην υπουργός Οικονομικών και Άμυνας με το ΠΑΣΟΚ.

- Αντώνης Μπέζας, βουλευτής Θεσπρωτίας.

- Νίκος Ταγάρας, πρώην νομάρχης Κορινθίας και βουλευτής Κορινθίας με τη Νέα Δημοκρατία.

- Παναγιώτης Φασούλας, πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και δήμαρχος Πειραιά.

- Ελπίδα Τσουρή, πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και υφυπουργός Θαλασσίων Υποθέσεων, Νήσων και Αλιείας.

- Φίλιππος Φουντής, υποψήφιος βουλευτής με τους Οικολόγους Πράσινους.

- Αλέξανδρος Βούλγαρης, πρώην βουλευτής Μαγνησίας με το ΠΑΣΟΚ.

- Λεωνίδας Τζάνης, πρώην υφυπουργός εσωτερικών με το ΠΑΣΟΚ.

- Ιωάννης Ανθόπουλος, πρώην υφυπουργός Παιδείας με το ΠΑΣΟΚ.

- Αναστάσιος Μαντέλης, πρώην υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών με το ΠΑΣΟΚ.

- Ιωάννης Σμπώκος, πρώην γενικός γραμματέςς ΥΕΘΑ. Ξεκίνησε έλεγχος κατόπιν εισαγγελικής παραγγελίας.

- Απόστολος Φωτιάδης, πρώην υφυπουργός Οικονομικών με το ΠΑΣΟΚ.

- Φεβρωνία Πατριανάκου, βουλευτής Λακωνίας με τη Ν.Δ.

- Νικόλαος Ανδριανόπουλος, πρώην γενικός γραμματέας υπουργείου Οικονομικών.

- Άκης Τσοχατζόπουλος, πρώην υπουργός Άμυνας.

- Φώτης Αρβανίτης, πρώην βουλευτής Φωκίδας με το ΠΑΣΟΚ.

- Δημήτρης Αποστολάκης, πρώην υπουργός Εθνικής Άμυνας επί κυβερνήσεως Κώστα Σημίτη.

- Χρήστος Βερελής, πρώην υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών.

- Κωνσταντίνος Λιάσκας, πρώην υπουργός

- Χρήστος Ζαχόπουλος, πρώην γενικός γραμματέας του υπουργείου Πολιτισμού επί Νέας Δημοκρατίας.

- Πέτρος Μαντούβαλος, δικηγόρος και πρώην βουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία.

- Μιχάλης Χαλκίδης, πρώην βουλευτής Ημαθίας με τη Νέα Δημοκρατία και πρώην δήμαρχος Μελίκης.

- Γιώργος Πατούλης, δήμαρχος Αμαρουσίου.

- Ίδρυμα «Καραμανλής Γ. Κωνσταντίνος», κοινωφελές ίδρυμα το οποίο ελέγχεται για κακοδιαχείριση.

Σύμφωνα με έγγραφα που έχει στη διάθεσή του «Το Βήμα» στους 32 υπό έλεγχο πολιτικούς περιλαμβάνονται και οι πρώην υπουργοί Γ. Ζανιάς, Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, ο πρώην υφυπουργός Περιβάλλοντος Γιάννης Μανιάτης καθώς και ο τέως γραμματέας εξοπλισμών Σπύρος Τραυλός.

Πηγές του Μαξίμου έλεγαν το βράδυ της Πέμπτης, στο «Βήμα» ότι η κυβέρνηση επιμένει στην άποψη, πως τις απαντήσεις πρέπει να τις δώσει η δικαιοσύνη, και μετά τις τελευταίες εξελίξεις της δημοσιοποίησης των ονομάτων, τάχιστα.

Η κ. Ξενογιαννακοπούλου και ο κ. Ζανιάς συμμετείχαν εξ οφίτσιο (Γενικοί Γραμματείς Οικονομικών και Εμπορίου αντίστοιχα) στη διακομματική επιτροπή προμηθειών το 2002.


http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=476780

Ανοίγει η ψαλίδα μεταξύ φτωχών και πλουσίων χωρών στην ΕΕ

Σε πρωτοφανές επίπεδο το χάσμα βορρά - νότου, αλλά και η ανεργία αναφέρει η τριμηνιαία έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την απασχόληση και την κοινωνική κατάσταση

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  17:16

emailεκτύπωση 

 

Ραγδαία επιδείνωση της ανεργίας, κάθετη πτώση του διαθέσιμου εισοδήματος και ιδιαίτερα ανησυχητικές εξελίξεις σε ό,τι αφορά την παιδική φτώχεια στην Ελλάδα καταγράφει η τριμηνιαία έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την απασχόληση και την κοινωνική κατάσταση, η οποία δόθηκε την Παρασκευή στη δημοσιότητα, στις Βρυξέλλες.

Ειδικότερα, σύμφωνα με την έκθεση, ιδιαίτερη ανησυχία προκαλεί το γεγονός ότι ο αριθμός των ανέργων στην ΕΕ εξακολουθεί να σημειώνει άνοδο, φθάνοντας τα 25,3 εκατομμύρια, ιστορικά υψηλό επίπεδο, σημειώνοντας αύξηση κατά 2,6 εκατ. (+11,6%) σε σύγκριση με τον Μάρτιο του 2011.

Το ποσοστό ανεργίας 10,4% σε επίπεδο ΕΕ αυξήθηκε σε 17 κράτη μέλη και οι αποκλίσεις διευρύνθηκαν εκ νέου, αφενός μεταξύ των χωρών της ΕΕ με τις καλύτερες επιδόσεις και αφετέρου μεταξύ των «περιφερειακών» χωρών.

Διαπιστώνεται πλέον πρωτοφανές χάσμα 20,6% μεταξύ του χαμηλότερου ποσοστού ανεργίας της ΕΕ (Αυστρία, με 4,5%) και του υψηλότερου (Ισπανία, με 25,1%).

Το δεύτερο τρίμηνο του 2012, σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2011, στην Ελλάδα χάθηκαν 405.000 θέσεις απασχόλησης, στην Ισπανία 745.000 και την Πορτογαλία 205.000. Ο αριθμός των μακροχρόνια ανέργων αυξήθηκε σε 15 κράτη μέλη από πέρυσι, φθάνοντας τα 10,7 εκατομμύρια, ενώ, οι μακροχρόνια άνεργοι αντιστοιχούν, πλέον, στο 4,5% του ενεργού πληθυσμού (+0,4% κατά τη διάρκεια του έτους).

Σύμφωνα πάντα με την έκθεση, δυσοίωνες είναι οι προοπτικές εργασίας και για τους νέους. Η ανεργία των νέων έχει αυξηθεί δραματικά (22,5% στην ΕΕ τον Ιούλιο) και 12 κράτη μέλη κατέγραψαν ποσοστά άνω του 25%, ενώ, μόνο τρία κράτη παραμένουν κάτω από το 10% (Αυστρία, Γερμανία και Ολλανδία).

Οι δυσοίωνες προοπτικές για τους νέους αντικατοπτρίζουν τους αυξανόμενους κινδύνους για μακροχρόνια ανεργία και παρατεταμένη έλλειψη επαγγελματικής δραστηριότητας (αεργία), όπως δείχνει η αύξηση του αριθμού των νέων, οι οποίοι ούτε εργάζονται ούτε παρακολουθούν προγράμματα εκπαίδευσης και κατάρτισης.

Παράλληλα με τους ανέργους καταμετρούνται 8,6 εκατ. υποαπασχολούμενοι εργαζόμενοι μερικού χρόνου -κατά κύριο λόγο γυναίκες- και επιπλέον 10,9 εκατ. άτομα βρίσκονταν σε μια γκρίζα ζώνη μεταξύ αεργίας και ανεργίας, όπως εκείνοι που έχουν εγκαταλείψει την αναζήτηση εργασίας.

Στα συμπεράσματα της έκθεσης περιλαμβάνεται και η συρρίκνωση του εισοδήματος των νοικοκυριών. Είναι χαρακτηριστικό ότι μεταξύ 2009 και 2011 το ακαθάριστο διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών μειώθηκε κατά δύο τρίτα στις χώρες της ΕΕ, με τη μεγαλύτερη μείωση να καταγράφεται στην Ελλάδα (-15,7%), την Ιρλανδία (-9%) και τη Λιθουανία, την Ισπανία, την Κύπρο και την Ουγγαρία (άνω του 4%).

Αυτή η εξέλιξη βρίσκεται σε ευθεία αντίθεση με την κατάσταση που επικρατεί στην Ολλανδία, τη Γερμανία, το Βέλγιο, τη Σλοβενία και τη Γαλλία, όπου τα συστήματα κοινωνικής πρόνοιας και οι πιο ελαστικές αγορές εργασίας έχουν επιτρέψει στα συνολικά εισοδήματα να συνεχίσουν την ανοδική τους πορεία κατά τη διάρκεια της κρίσης. Ωστόσο, η κρίση έχει πλήξει σημαντικά τμήματα του πληθυσμού και έχει προκαλέσει αύξηση της φτώχειας και σε αυτές τις χώρες. Χωρίς να αποτελεί έκπληξη, το ποσοστό του πληθυσμού της ΕΕ που αντιμετωπίζει χρηματοοικονομική δυσχέρεια παραμένει ιστορικά υψηλό. Οι πολίτες των χωρών που πλήττονται από τις πιο δραστικές μειώσεις του εισοδήματος είναι, κατά κανόνα, και εκείνες που σχηματίζουν, το πιθανότερο, αρνητική εικόνα για την κοινωνική τους κατάσταση, όπως φαίνεται από το Ευρωβαρόμετρο του 2012 για το κοινωνικό κλίμα.

Παράλληλα, η παιδική φτώχεια αποτελεί πρόβλημα για όλο και περισσότερα νοικοκυριά, λόγω ανεπαρκών εσόδων από την εργασία των γονέων και ελλιπούς υποστήριξης των νοικοκυριών με παιδιά.

Το ποσοστό των παιδιών που αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο φτώχειας (μετά τις κοινωνικές μεταβιβάσεις) κυμαίνεται από περίπου 10% στη Δανία και τη Φινλανδία, έως άνω του 20% στην Ισπανία, την Ελλάδα, τη Βουλγαρία, την Πορτογαλία, την Ιταλία, τη Ρουμανία, τη Λετονία, την Πολωνία, τη Λιθουανία και το Λουξεμβούργο.

Το μέγεθος και η αποτελεσματικότητα των επιδομάτων τέκνων παρουσιάζουν μεγάλες διακυμάνσεις σε ολόκληρη την ΕΕ. Η οικονομικά προσιτή παιδική μέριμνα είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας που δίνει τη δυνατότητα στους γονείς, και ιδίως στις μητέρες, να εργάζονται.

 

http://www.tovima.gr/finance/article/?aid=476963

ΦΟΡΟ 40% ΣΕ ΟΣΟΥΣ «ΕΚΡΥΨΑΝ» ΕΙΣΟΔΗΜΑΤ

 

Θα επιβληθεί στο ποσό που θα προκύψει από τη διαφορά καταθέσεων και δηλωθέντων εισοδημάτων σκέφτεται να επιβάλει το υπουργείο Οικονομικών, με στόχο όσους έχουν στην τράπεζα ή έβγαλαν στο εξωτερικό κεφάλαια περισσότερα από όσα δήλωσαν στην Εφορία.



Σύμφωνα με την εφημερίδα Τα Νέα, ο αρμόδιος υφυπουργός Οικονομικών Γ. Μαυραγάνης έχει έτοιμη, στο συρτάρι του, νομοθετική ρύθμιση σύμφωνα με την οποία θα επιβληθεί φόρος στη διαφορά που προκύπτει ανάμεσα στα ποσά των εμβασμάτων εξωτερικού ή στο ύψος των καταθέσεων εσωτερικού και στα δεδομένα των δηλώσεων φορολογίας εισοδήματος φυσικών προσώπων από το 2000 έως σήμερα.
Προϋπόθεση για να επιβληθεί ο φόρος, βέβαια, είναι αφενός το υπουργείο Οικονομικών να έχει στη διάθεσή του τον πλήρη κατάλογο των φορολογουμένων οι οποίοι είτε έβγαλαν στο εξωτερικό είτε διαθέτουν σε τραπεζικές καταθέσεις εντός Ελλάδας ποσά τα οποία υπερβαίνουν τα δηλωθέντα εισοδήματά τους.
Σύμφωνα με πληροφορίες που επικαλείται η εφημερίδα, το Σώμα Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος έχει ζητήσει επιπλέον στοιχεία, πέραν της λίστας των 54.246 φυσικών προσώπων που έβγαλαν από το 2009 και μετά στο εξωτερικό περισσότερα από 22 δισ. ευρώ, τόσο από την Ελληνική Ενωση Τραπεζών όσο και από τη Γενική Γραμματεία Πληροφορικών Συστημάτων (ΓΓΠΣ).

Πηγή:matrix24.gr

Μήπως πρέπει η Γερμανία να φύγει από το ευρώ;

                           ''Για μια ακόμη φορά, θα θυμηθούμε ότι η ευρωζώνη είναι ένας μίζερος γάμος.Μήπως το διαζύγιο, όσο δύσκολο κι αν αποδειχθεί, να είναι καλύτερο;''

Διαβάστε όλο το άρθρο των Financial Times με τίτλο: Γερμανία: Γιατί μπορεί να γυρίσει στο μάρκο

''Μήπως πρέπει η Γερμανία να φύγει από το ευρώ; Στο κάτω – κάτω είναι πράγματι η μεγάλη χώρα με την προφανή επιλογή της εξόδου.

Το ερώτημα έχει γίνει ακόμη πιο σχετικό μετά την απόφαση της Angela Merkel, της συντηρητικής Γερμανίδας καγκελαρίου, να υποστηρίξει τον Mario Draghi, διοικητή της ΕΚΤ, αντί τον Jens Weidmann, τον επικεφαλής της Bundesbank που διόρισε η ίδια, για τα σχέδια αγοράς ομολόγων κυβερνήσεων με προβλήματα.

Ο διοικητής της Bundesbank, του πιο αξιοσέβαστου θεσμού της Γερμανίας, έχει γίνει τώρα ο «εκπρόσωπος» των συντηρητικών Γερμανών ευρωσκεπτικιστών. Η ΕΚΤ, συνειδητοποιούν οι Γερμανοί, δεν θα γίνει η μετεμψύχωση της Bundesbank. Για μια ακόμη φορά, θα θυμηθούμε ότι η ευρωζώνη είναι ένας μίζερος γάμος. Μήπως το διαζύγιο, όσο δύσκολο κι αν αποδειχθεί, να είναι καλύτερο;

Για να μελετήσουμε το ερώτημα από γερμανικής πλευράς, πρέπει να διακρίνουμε τα εσφαλμένα επιχειρήματα από τα ορθά επιχειρήματα. Όπως δείχνει η πρόσφατη έρευνα του Βέλγου οικονομολόγου Paul de Grauwe, που βρίσκεται τώρα στο London School of Economics, είναι εύκολο να βρεθούν παραδείγματα των πρώτων.

Στην έκθεση τίθεται το ερώτημα κατά πόσον η άθροιση καθαρών αξιώσεων στο Ευρωπαϊκό Σύστημα Κεντρικων Τραπεζών σημαίνει ότι θα χάσει πολλά αν η ευρωζώνη διαλυθεί. Η απάντησή της είναι: Όχι.

Πρώτον, η Γερμανία έχει συγκεντρώσει καθαρές διεκδικήσεις από τον υπόλοιπο κόσμο –και άλλα μέλη της ευρωζώνης- όχι εξαιτίας της εσωτερικής λογιστικής καταμέτρησης στις κεντρικές τράπεζες, αλλά λόγω των μεγάλων πλεονασμάτων στα ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών.

Οι Γερμανοί κάνουν δύο επιχειρήσεις: Εξάγουν αγαθά, στο οποίο είναι εξαιρετικοί, και εισάγουν χρηματοπιστωτικές απαιτήσεις, στο οποίο δεν είναι. Με δυο λόγια, τα γερμανικά πλεονάσματα έχουν εκθέσει τους Γερμανούς στο χρηματοοικονομικό ρίσκο. Όμως τα ισοζύγια στο Ευρωσύστημα δεν είναι καλός δείκτης αυτού του κινδύνου. Έχουν εκτιναχθεί, όπως λέει η έκθεση, εξαιτίας των κερδοσκοπικών χρηματοοικονομικών εισροών, όχι εξαιτίας των ισοζυγίων συναλλαγών.

Αυτές οι ροές δεν αλλάζουν τις καθαρές διακρατικές απαιτήσεις. Ας υποθέσουμε ότι οι ιδιοκτήτες ενός ισπανικού τραπεζικού λογαριασμού, μεταφέρουν τα κεφάλαιά τους σε μια γερμανική τράπεζα. Έτσι, αυξάνουν το παθητικό της ισπανικής κεντρικής τράπεζας και το ενεργητικό της Bundesbank, εντός του Ευρωσυστήματος. Εν τω μεταξύ, η γερμανική τράπεζα θα έχει υποχρέωση έναντι του Ισπανού καταθέτη και αποθεματική θέση στην Bundesbank. Η καθαρή θέση της Γερμανίας θα μείνει ίδια. Αλλά οι καθαρές απαιτήσεις στην Bundesbank θα αυξηθούν, ενώ εκείνες του γερμανικού ιδιωτικού τομέα θα συρρικνωθούν.

Δεύτερον, αυτό δεν εκθέτει τον Γερμανό φορολογούμενο σε τεράστιες απώλειες. Η αξία των υποχρεώσεων της Bundesbank – η χρηματική της βάση – δεν εξαρτάται από την αξία αυτών των ενεργητικών. Η αξία των χρημάτων της εξαρτάται από την αγοραστική δυνατότητα. Σε ένα νομισματικό σύστημα χωρίς αντικρίσματα, οι κεντρικές τράπεζες δεν χρειάζονται ενεργητικά, παρά μόνο για λόγους νομισματικού ελέγχου. Εχουν την δυνατότητα να δημιουργούν χρήμα από το πουθενά. Αυτό που δίνει αξία στο χρήμα δεν είναι το αντίκρισμα, αλλά ότι ο κόσμος θέλει να διευθετήσει συναλλαγές και το κράτος να διευθετήσει φορολογικές υποχρεώσεις, σε αντάλλαγμα για αυτό.

Ο κίνδυνος για την Γερμανία, σε περίπτωση διάλυσης του ευρώ, είναι ότι ίσως υπάρξουν υπερβολικά γερμανικά νομίσματα ως αποτέλεσμα της προσπάθειας των μη Γερμανών να κάνουν μετατροπές στο νέο νόμισμα. Η Bundesbank θα μπορούσε να το αποτρέψει όμως αυτό, περιορίζοντας την μετατροπή μόνο για τους Γερμανούς πολίτες. Τότε οι ζημίες θα έπεφταν στους ώμους των κατοίκων κρατών των οποίων τα νέα νομίσματα θα βούλιαζαν σε αξία.

Αποδέχομαι τα επιχειρήματα του καθηγητή de Grauwe. Αλλά μπορούν να γυρίσουν ανάποδα. Αν οι Γερμανοί έχουν συγκεντρώσει αξιώσεις χωρίς αξία, μέσω των τεράστιων πλεονασμάτων τους, ίσως θα ήταν καλύτερα να μην είχαν τα πλεονάσματα. Εξίσου, το γεγονός ότι η Γερμανία θα μπορούσε να εξέλθει χωρίς να υποστεί το μέγεθος των ζημιών που φοβούνται πολλοί, καθιστά την έξοδος μια επιλογή.

Πράγματι, ο Charles Dumas της Lombard Street Research ισχυρίζεται ότι η συμμετοχή στο ευρώ έχει ενθαρρύνει την Γερμανία σε μια δαπανηρή εμπορική στρατηγική εις βάρος του λαού και της παραγωγικότητας της οικονομίας. Η στασιμότητα στους πραγματικούς μισθούς, η δημοσιονομική λιτοτητα και τα σχετικά υψηλά πραγματικα επιτόκια, συγκρατούν έντονα την ζήτηση. Όμως τώρα η απαραίτητη θεραπεία στην ασθένεια της ευρωζώνης θα προκαλέσει υψηλότερο πληθωρισμό στην Γερμανία, κάτι που οι Γερμανοί απεχθάνονται.

Όλα αυτά πιστοποιούν ότι ούτε τα οικονομικά, ούτε τα πολιτικά κέρδη από την συμμετοχή στην ευρωζώνη είναι εκείνα που θα ήθελαν οι Γερμανοί ρυθμιστές. Ακόμη χειρότερα, απομένουν ακόμη πολλά χρόνια διαμάχης για τις «διασώσεις» αναδιοργανώσεις χρεών, διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και αντιλαϊκών προσαρμογών στην ανταγωνιστικότητα.

Ίσως ένα οδυνηρό διαζύγιο να ήταν καλύτερο από αυτά.

Ο κ. Dumas αυτό πιστεύει. Πιστεύει ότι η επιστροφή σε ένα ανατιμούμενο γερμανικό μάρκο θα συρρικνώσει τα κέρδη, θα αυξήσει την παραγωγικότητα και θα βελτιώσει το πραγματικό καταναλωτικό εισόδημα. Αντί να δανείζουν τα πλεονάσματα σε άσωτους ξένους, οι Γερμανοί θα απολαύσουν βελτίωση βιοτικού επιπέδου. Επιπλέον, θα προκαλέσει άμεση προσαρμογή στην ανταγωνιστικότητα των μελών της ευρωζώνης, που αλλιώς θα γίνει πολύ αργά, μέσω υψηλού πληθωρισμού στην Γερμανία και υψηλής ανεργίας στους εταίρους.

Η έξοδος είναι πράγματι μια επιλογή. Αν απορριφθεί, όπως πιστεύω ότι θα γίνει, οι ίδιες προσαρμογές θα γίνουν, αλλά με πολύ πιο επίπονους τρόπους. Η εναλλακτική είναι η μεταβίβαση πληρωμών που φοβούνται οι Γερμανοί. Η Γερμανία έχει πληρώσει βαρύ τίμημα για την μερκαντιλιστική στρατηγική. Εντός ή εκτός του ευρώ, δεν μπορεί και δεν πρέπει να συνεχίσει έτσι...''
Πηγή Euro2day

Να μην καταργηθούν οι εφορίες στην Χερσόνησο και στο Αρκαλοχώρι ζήτησε ο Μ.Κεφαλογιαννης απο τον Υπ. Οικονομικών

Με τον Αναπλ. Υπουργό Οικονομικών Χρήστο Σταϊκούρα και τον Υφυπουργό Γιώργο Μαυραγάνη συναντήθηκε την Παρασκευή στα γραφεία του κόμματος ο Γενικός Γραμματέας της ΝΔ Μανώλης Κεφαλογιάννης σε συνέχεια επιστολής που τους είχε αποστείλει για την λειτουργία των Εφοριών στον Νομό Ηρακλείου.

Ο κ. Κεφαλογιάννης μεταξύ των άλλων έθεσε στους αρμόδιους Υπουργούς το θέματα της λειτουργίας των Ευφοριών στην Ανατολική Κρήτη και αφού τους ευχαρίστησε για την διαβεβαίωση που του έδωσαν για την συνέχιση της λειτουργίας των Οικονομικών Υπηρεσιών στις Μοιρές, την Σητεία και στην Ιεράπετρα τους ζήτησε να μεριμνήσουν ώστε να μην καταργηθούν οι εφορίες στην Χερσόνησο και στο Αρκαλοχώρι δεδομένου ότι οι περιοχές αυτές απέχουν αρκετά χιλιόμετρα από το Ηράκλειο και οι Δ.Ο.Υ είναι αναγκαίες και απαραίτητες, αφού εξυπηρετούν χιλιάδες φορολογούμενους όχι μόνο από το Δήμους αυτούς αλλά κι από άλλους Δήμους του Νομού.

Μάλιστα, όπως τόνισε ο κ.Κεφαλογιάννης ο Δήμος Χερσονήσου συγκεντρώνει το 11% του τουριστικού δυναμικού της χώρας -πλέον των 200.000 τουριστικών κλινών- και η αναστολή της λειτουργία της ΔΟΥ Λιμένος Χερσονήσου μόνο προβλήματα θα δημιουργήσει ενώ για την λειτουργία της Δ.Ο.Υ Αρκαλοχωρίου επεσήμανε ότι η κατάργησης της με δεδομένο ότι εξυπηρετεί χιλιάδες φορολογούμενους θα δυσχεράνει την εξυπηρέτηση των πολιτών, υποβάλλοντάς τους σε αφάνταστη ταλαιπωρία και οικονομική επιβάρυνση, προκειμένου να αναζητήσουν τρόπο μετάβασης στις Δ.Ο.Υ. Ηρακλείου. Ο κ. Κεφαλογιαννης δεν παρέλειψε να αναφέρει τέλος ότι το 2011 η Δ.Ο.Υ. Καστελλίου που λειτουργούσε στο συγκεκριμμένο Δήμο ενσωματώθηκε στη Δ.Ο.Υ. Αρκαλοχωρίου παρά τις προσπάθειες και παρεμβάσεις για την παραμονή της για την εξυπηρέτηση των πολιτών της επαρχίας Πεδιάδος .

Πηγή:neatv.gr

Ισπανία: Διαδηλωτές πολιορκούν το Κοινοβούλιο

Ζωντανή μετάδοση από το rtve.es και την ιστοσελίδα της εφημερίδας El Pais

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  22:09 | ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ:  πριν 13'

Τραυματίες και συλλήψεις κατά την απόπειρα περικύκλωσης του ισπανικού Κοινοβουλίου από διαδηλωτές.

19

emailεκτύπωση  

Χιλιάδες διαδηλωτές περικύκλωσαν την Τρίτη το ισπανικό Κοινοβούλιο, έως αργά το βράδυ, διαμαρτυρόμενοι για την σκληρή λιτότητα και των νέων μέτρων που προωθεί η κυβέρνηση Ραχόι.

Oι διαδηλώσεις μεταδίδονται στην ηλεκτρονική σελίδα http://www.rtve.es και την ιστοσελίδα της El Pais

Πάνω από 14 άτομα τραυματίστηκαν κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων, οι οποίες συνεχίζονταν και μετά τα μεσάνυχτα, με την αστυνομία, η οποία έκανε χρήση γκλομπ, δακρυγόνων και σφαιρών από καουτσούκ για να συγκρατήσει το πλήθος και προέβη σε δεκάδες συλλήψεις.

Ισχυρές δυνάμεις της αστυνομίας και ισπανικά ΜΑΤ έχουν κρατήσει το πλήθος σε απόσταση μερικών εκατοντάδων μέτρων από το Κοινοβούλιο, το οποίο και συνεδρίαζε.

Έχουν τοποθετηθητεί κλούβες και φράχτες για να εμποδίσουν τους διαδηλωτές.

Η ένταση ξεκίνησε όταν διαδηλωτές προσπάθησαν να διασπάσουν τον φράχτη της αστυνομίας.

Τουλάχιστον 14 άτομα τραυματίστηκαν κατά τη διάρκεια εφόδου των αστυνομικών κατά των διαδηλωτών. Τέσσερις από τους τραυματίες, ο ένας από αυτούς αστυνομικός, χρειάστηκε να μεταφερθούν σε νοσοκομείο, αναφέρει η El Pais.

Κατά διαστήματα οι αστυνομικοί πραγματοποιούν εφόδους κατά του πλήθους κάνοντας χρήση γκλομπ με τους διαδηλωτές να απαντούν σηκώνοντας απλώς τα χέρια τους.

Αργότερα έγινε και χρήση δακρυγόνων και πλαστικών σφαιρών, κάτι που επιβεβαίωσαν και άτομα που βρίσκονται μέσα στο Κοινοβούλιο.


Οργή κατά πάντων
Από νωρίτερα το απόγευμα της Τρίτης, έξω από το κτίριο είχαν συγκεντρωθεί πολλές χιλιάδες διαδηλωτές φωνάζοντας «Βγείτε έξω!», «Δεν μας αντιπροσωπεύουν» και «Απολύστε τους».

Ορισμένοι εκτόξευαν διάφορα αντικείμενα εναντίον των αστυνομικών.

«Χέρια ψηλά, αυτά είναι τα όπλα μας», απάντησε επίσης το πλήθος, σηκώνοντας τα χέρια, απέναντι στους αστυνομικούς που κράδαιναν τα γκλομπ τους για να αναγκάσουν τους διαδηλωτές να υποχωρήσουν.

Άλλοι διαδηλωτές πραγματοποιούν καθιστική διαμαρτυρία.

Η διαδήλωση είχε οργανωθεί από το κίνημα «Occupy Congress».

Όπως εξηγούσαν πολλοί, η μόλις δέκα μηνών κυβέρνηση (το Λαϊκό Κόμμα κέρδισε αρκετά εύκολα τον περασμένο Νοέμβριο) τους εξαπάτησε και για αυτό ζητούν νέα εκλογές.

Η Ισπανία εδώ και μήνες πιέζεται από τις αγορές: οι αποδόσεις των ομολόγων της έχουν ανέβει σημαντικά, το κόστος δανεισμού είναι πλέον σημαντικό. Η χώρα, παρά τις επίσημες διαψεύσεις της κυβέρνησης, φλερτάρει με την ένταξη στον πλήρη μηχανισμό διάσωσης και όχι απλά σε αυτό για τις τράπεζες.

http://www.tovima.gr/world/article/?aid=476480

Normalizing Italy

Paola Subacchi

Paola Subacchi is Research Director for International Economics, Chatham House, London.

LONDON – Italy’s political exceptionalism – its chronic inability to marshal coherent governments backed by stable parliamentary majorities – is weakening Europe and threatening the eurozone’s survival. More than electoral reform is needed: Italy requires comprehensive institutional renewal.

Illustration by Dean Rohrer

CommentsItaly’s particular characteristics put its political system and institutional framework at odds with other democracies, and expose the challenges that it faces in becoming a “normal” country. Indeed, these features have made it difficult to produce from a disparate coalition of political forces and interest groups a government that is greater than the sum of its parts.

CommentsFirst, complex structural reforms have been carried out mainly at the initiative of technocratic governments, such as Prime Minister Mario Monti’s current administration. The governments of Carlo Azeglio Ciampi in 1993 and Lamberto Dini in 1995 implemented significant labor-market and pension reforms, respectively. But elected governments, even those with a large parliamentary majority, such as the last cabinet, led by Silvio Berlusconi, have repeatedly failed to deliver major structural reforms.

CommentsSecond, Italian politics has long been dominated by “career” politicians who have transformed public service into a lucrative profession. Vested interests often prevail over the public good, and corruption abounds. According to the journalists Marco Travaglio and Peter Gomez, 70 of the 945 members of parliament who were elected in 2008 are under criminal investigation or face pending charges.

CommentsMoreover, Italy’s political elites are deeply entrenched, resulting in little turnover at the top. Many members of both houses of parliament have served several terms. If Berlusconi contests the next general election, as he has indicated he will, he will gain his sixth term as an MP since 1994.

CommentsIndeed, Italy has become a country for old men. Monti is 69; Berlusconi was 75 when he stepped down in November last year; and none of the possible candidates for Prime Minister is younger than 60. MPs under 40 account for only 7% of the Chamber of Deputies. And women comprise just one-fifth of parliament and 15% of the current cabinet.

CommentsThird, as citizens react to endemic corruption by rejecting traditional political parties, demagogues’ popularity grows. Both Berlusconi and Umberto Bossi, the former leader of the Northern League, began their political careers by pushing agendas that combined populism, corporatism, and euro-skepticism with anti-government sentiment. More recently, the former comedian Beppe Grillo led the populist, anti-corruption Five Star Movement to remarkable results in local elections, and promises a similar, if not better, performance in next year’s general election.

CommentsFourth, the conflicts of interest that plagued Berlusconi for nearly 20 years remain unresolved. Unlike other democracies, Italy does not have firewalls in place to prevent elected officials from pursuing their private interests. As a result, the door remains open to those who view public service as a path to personal gain.

CommentsFinally, while highly capable and respected men and women represent Italy in multilateral and other international organizations, with few exceptions, the country’s finest talents do not sit in parliament. Rather, Italy’s political elite is parochial and inward-looking, with little international exposure and experience. In today’s globalized world, this is not only peculiar; it also reduces the country’s global relevance.

CommentsItaly’s political exceptionalism results from the gradual decay of the country’s institutional framework. In the early 1990’s, after Italian magistrates’ nationwidemani pulite (“clean hands”) campaign exposed systemic clientelism, corruption, and mismanagement of public finances among the country’s established political parties, Berlusconi’s political agenda blocked attempts to spearhead institutional renewal. As a result, public debt rose from 60% of GDP in 1981 to 120% in 1995, and remains well above 100%.

CommentsMeanwhile, income inequality has worsened, while Italian firms have become less competitive in global export markets. Italy has the sixth-largest gap between rich and poor among the 34 OECD countries. And, in the last two decades, Italy’s GDP has grown at an anemic 1% annual rate.

CommentsThe process of renewal that began 20 years ago must be revived in order to pull Italy back from the brink of economic collapse. But disrupting the status quo might entail considerable political instability. At a time when reducing uncertainty and strengthening market confidence are high priorities across Europe, this may not be a palatable option. Thus, the threat of instability could perpetuate Italy’s inertia.

CommentsMonti’s technocratic government has shown that Italy can behave like a normal country. Italy’s European partners must encourage, rather than block, the country’s efforts to break with its past. To the extent that resolving the eurozone crisis requires a credible commitment to fiscal sustainability, Europe needs Italy to be an institutionally sound and trustworthy partner.

http://www.project-syndicate.org/commentary/normalizing-italy-by-paulo-subacchi