Παρασκευή 24 Αυγούστου 2012

Το ζοφερό όραμα του Αντρέ Γκλoυκσμάν για το Μέλλον της Ευρώπης


Συνέντευξη του γάλλου φιλόσοφου στο περιοδικό Spiegel
Το ζοφερό όραμα  Αντρέ Γκλoυκσμάν για το Μέλλον της Ευρώπης
13
εκτύπωση  

Την άποψη ότι οι «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης» είναι «λάθος στόχος» εκφράζει μεταξύ άλλων ο Αντρέ Γκλoυκσμάν, ένας από τους πιο γνωστούς και αμφιλεγόμενους σύγχρονους ευρωπαίους φιλοσόφους, σε συνέντευξη που παραχώρησε στον γερμανό δημοσιογράφο Ρόμαν Λάικ και στο περιοδικό Spiegel. 

Ο 75χρονος γάλλος φιλόσοφος ανήκει στο ρεύμα των Νέων Φιλοσόφων του 20ου αιώνα και διακρίνεται για την αγάπη του προς την γερμανική φιλοσοφία. Γεννημένος το 1937 από Εβραίους γονείς, έγινε κατά την εφηβεία του οπαδός του μαοϊσμού και πρόσφατα υποστηρικτής του Νικολά Σαρκοζί, ενώ έχει ταχθεί υπέρ της επέμβασης στο Ιράκ και το Αφγανιστάν και υπέρ της ανεξαρτησίας των Τσετσένων.

Στην αρχή του διαλόγου για την ίδια την ύπαρξη ή μη της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ο Γκλυκσμάν αναφέρει ότι βρίσκει την κατάσταση στην Ευρώπη «εξαιρετικά ταραγμένη» ενώ ο ίδιος δεν πίστεψε ποτέ ότι «όλοι οι κίνδυνοι για την Ευρώπη έσβησαν με το τέλος του φασισμού και του κομμουνισμού».

«Οι δημοκρατίες έχουν την τάση να ξεχνούν ή να αγνοούν τις τραγικές διαστάσεις τη ιστορίας» αναφέρει χαρακτηριστικά ενώ δεν αποκλείει στο μέλλον μια πιθανή διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Άλλωστε, για τον ίδιο, ακόμη και 60 χρόνια μετά την εδραίωση του ευρωπαϊκού ονείρου, «η Ευρώπη δεν είναι κράτος ή κοινότητα με την έννοια του έθνους» κι αυτό γιατί τα «ευρωπαϊκά κράτη δεν μοιάζουν μεταξύ τους, γι' αυτό και δεν μπορούν να συνυπάρξουν».

Ο ευρωπαϊκός πολιτισμός και η δυτικότροπη σκέψη δεν αρκούν για να δημιουργήσουν τις «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης», μια «ευρωπαϊκή συνομοσπονδία», γι' αυτό και ο ίδιος θεωρεί ότι αποτελεί «λάθος στόχο» το κυνήγι ενός τέτοιου ονείρου.

Σε ερώτηση για το αν η ΕΕ είναι μια «ουτοπία», ο γάλλος φιλόσοφος απαντά ξεκάθαρα ότι «όπως και να το δει κανείς,, σίγουρα δεν αποτελεί κοινότητα σε θέματα θρησκείας, γλώσσας ή ηθικών αξιών». Ακόμη, η ΕΕ παρά την φανερή ανομοιογένειά της έχει επιβιώσει μέχρι και σήμερα «όχι για να υπηρετεί το καλό, αλλά για να πολεμά το κακό», που προκύπτει από «την ανάμνηση του Χίτλερ και τον ρατσισμό», «τον σοβιετικό κομμουνισμό» αλλά και «την αποικιοκρατία».

Ο Αντρέ Γκλυκσμάν μίλησε ακόμη και για «θλιβερή κακοφωνία» σε μια Ευρώπη, της οποίας «τα κράτη μέλη δεν είναι πια πρόθυμα ή σε θέση να σχηματίσουν ένα κοινό μέτωπο εναντίον εξωτερικών απειλών στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο». Έτσι, τα πράγματα γίνονται πιο εύκολα, λέει, για τον ρωσικό «ενεργειακό γίγαντα».

«Αν τα παλαιά ευρωπαϊκά κράτη δεν ενωθούν και δεν παρουσιάσουν από κοινού ένα μέτωπο, θα χαθούν», προσθέτει κάνοντας αναφορά και στην γερμανίδα καγκελάριοΆνγκελα Μέρκελ, η οποία «αφού δίστασε για λίγο, επέλεξε την αλληλεγγύη, έστω και με μετριοπάθεια», αλλά παρ' όλα αυτά «αφήνει την Γερμανία, την Γαλλία, την Ιταλία και την Ισπανία να τις χωρίσει η κρίση».

«Ο καθένας παίζει το δικό του παιχνίδι. Μέσα σε αυτήν την αναρχική σύγχυση, η Ευρώπη πρέπει να επιβληθεί και να κρατήσει επιθετική στάση απέναντι στις απειλές. Η Ρωσία του Πούτιν, που θέλει να ξανακερδίσει ό,τι έχασε, είναι μια απειλή. Η Κίνα, ένα γραφειοκρατικό κράτος δούλων, είναι μια απειλή. Ο μαχητικός Ισλαμισμός είναι μια απειλή. Η Ευρώπη πρέπει να μάθει να σκέφτεται ξανά με τους όρους του εχθρού.», συνεχίζει.

Όταν ο δημοσιογράφος παρομοιάζει την σχέση Γαλλίας-Γερμανίας με την «ρουτίνα ενός ζευγαριού ηλικιωμένων», ο Γκλυκσμάν απαντά ότι «αν θέλει ο ένας από τους δύο να βγει στη σύνταξη και να αποχωρήσει, ας μας το πει» ενώ αποδίδει την σημερινή «περιορισμένη», σε σχέση με το παρελθόν, σχέση των δύο χωρών στην «κοντόφθαλμη» πολιτική τους, που υπολογίζει μόνο τις εθνικές εκλογές και τα αποτελέσματά τους.

Ωστόσο, δεν είναι το ηγετικό έλλειμμα, σύμφωνα με τον ίδιο, που ευθύνεται για την σημερινή κατάσταση, αλλά η «αποτυχία των διανοουμένων, η αδιαφορία των λαών και ο απομονωτισμός», που όπως αναφέρει «χάθηκαν στον μεταμοντερνισμό».


http://www.tovima.gr/world/article/?aid=471781

Πέμπτη 23 Αυγούστου 2012

Αξιολόγηση με bonus για τους εκπαιδευτικούς



Συγχωνεύσεις τμημάτων ΑΕΙ και ΤΕΙ μετά την εφαρμογή του Νόμου Πλαίσιο
Με bonus - μισθολογικό ή και επαγγελματικής εξέλιξης - θα ανταμείβονται στο μέλλον οι εκπαιδευτικοί που θα «προάγονται» κατά τις διαδικασίες αξιολόγησής τους, ενώ δεν θα προβλέπονται τιμωρητικές διαδικασίες για τους «στάσιμους». 

«Ούτε απολύσεις, ούτε τιμωρίες, αλλά κίνητρα και επιβράβευση εκείνων που βελτιώνονται» δήλωσε την Πέμπτη ο υπουργός Παιδείας κ. Κ. Αρβανιτόπουλος ότι θα περιλαμβάνει το νέο σχέδιο της αξιολόγησης που θα ξεκινήσει το 2013.

Μάλιστα για την καθιέρωση της αξιολόγησης θα γίνει, όπως είπε, μεγάλη έρευνα ηλεκτρονικά, στην οποία οι εκπαιδευτικοί θα κληθούν να εκφράσουν τις απόψεις τους.

Όλες οι σχετικές διαδικασίες, το πόρισμα της επιτροπής εμπειρογνωμόνων που συστάθηκε, αλλά και ο διάλογος με τις εκπαιδευτικές Ομοσπονδίες θα ολοκληρωθούν ως το τέλος Σεπτέμβρη, ώστε τον Οκτώβριο να προωθηθεί το
Προεδρικό Διάταγμα για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών.

«Μετά από 30 χρόνια θα έχουμε αξιολόγηση στα σχολεία με αντικειμενικό και αδιάβλητο τρόπο, καθώς διαφορετικά δεν μπορούμε να προχωρήσουμε σε βελτίωση και αναβάθμιση του συστήματος», είπε ο κ. Αρβανιτόπουλος.

Ο υπουργός Παιδείας δήλωσε ακόμη ότι σύντομα θα κατατεθεί στη Βουλή το νομοσχέδιο για το Γενικό και το Τεχνολογικό Λύκειο, ενώ το εξεταστικό σύστημα θα ακολουθήσει μετά την ολοκλήρωση των αλλαγών στα σχολεία, αλλά και την εφαρμογή του αναθεωρημένου Νόμου Πλαίσιο στα ΑΕΙ, κατά συνέπεια δεν αναμένεται θα εφαρμοστεί πριν το 2016.

Σε ό,τι αφορά την αύξηση των ωρών διδασκαλίας των εκπαιδευτικών, ο κ. Αρβανιτόπουλος, είπε ότι θα γίνει συνολική μελέτη σε όλες τις βαθμίδες τις εκπαίδευσης, με εφαρμογή από την επόμενη χρονιά, 2013-14. Εν τω μεταξύ για φέτος θα προσληφθούν 12.500 αναπληρωτές στα σχολεία.

Πιθανές νέες συγχωνεύσεις σχολείων ή αλλαγές στις υφιστάμενες θα εξεταστούν εκ νέου μετά τις διαδικασίες της αξιολόγησης.

Ο κ. Αρβανιτόπουλος είπε ότι το σύνολο των βιβλίων θα είναι σε όλα τα σχολεία της χώρας ως τις 4 Σεπτεμβρίου, ενώ ήδη έχει αποσταλεί σε αυτά το μεγαλύτερο μέρος τους.

Οι αποσπάσεις εκπαιδευτικών έχουν ολοκληρωθεί και δήλωσε ότι οι τοποθετήσεις τους θα έχουν γίνει ως την έναρξη της σχολικής χρονιάς.

Ο Νόμος Πλαίσιο
Ο Νόμος Πλαίσιο για τα ΑΕΙ και ΤΕΙ θα εφαρμοστεί, επανέλαβε για μια ακόμη φορά ο υπουργός, και όπως είπε «όσοι έχουν την ευθύνη θα υποστούν τις συνέπειες αν δεν τον εφαρμόσουν».

Ο κ. Αρβανιτόπουλος ανακοίνωσε ότι μετά την εφαρμογή του νόμου και εντός του επόμενου διμήνου θα ξεκινήσουν οι διαδικασίες για τον σχεδιασμό συγχωνεύσεων τμημάτων στην ανώτατη εκπαίδευση της χώρας.

Πέμπτη 16 Αυγούστου 2012

Πέτρος Μάρκαρης: Οι Γερμανοί κάνουν πολιτική με το χαμηλότερο κόστος

Ο έλληνας συγγραφέας απαντά για το πως βλέπουν οι Ευρωπαίοι τους Γερμανούς
Πέτρος Μάρκαρης: Οι Γερμανοί κάνουν πολιτική με το χαμηλότερο κόστος

1
εκτύπωση 
 
«Η Γερμανία επωφελήθηκε παραπάνω από το ευρώ και είναι λογικό οι φτωχοί Ευρωπαίοι να μην την συμπαθούν. Να μάθετε να ζείτε με αυτό». Αυτό -μεταξύ άλλων- δηλώνει ο Ελληνας συγγραφέας Πέτρος Μάρκαρης, απαντώντας σε ερώτημα της Γερμανικής εφημερίδας Die Ziet, σχετικά με το πώς βλέπουν τη Γερμανία οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης.

Αναλυτικά όσα είπε ο κ. Μάρκαρης:

«Οι φτωχοί και οι μη προνομιούχοι δεν τρέφουν καμία συμπάθεια για τους πλούσιους. Πάντοτε έτσι ήταν, και οι Γερμανοί θα πρέπει να ζήσουν μ’ αυτό. Άλλοι πλούσιοι αισθάνονται καλά μ’ αυτό. Πρόκειται για μια ανάγνωση, η οποία πιθανόν αρέσει στους Γερμανούς. Υπάρχει όμως μια δεύτερη, η οποία είναι πιο περίπλοκη. Οι Γερμανοί επωφελήθηκαν από το ευρώ περισσότερο. Διευρύνεται μάλιστα στην Ευρώπη το συναίσθημα ότι οι Γερμανοί είναι οι μοναδικοί που επωφελήθηκαν από το ευρώ. Σε περίπτωση που αυτό ήταν αληθινό, παρόλα αυτά είναι κανείς άδικος προς τους Γερμανούς. Επειδή αυτό το επίτευγμα δεν αποτελεί ούτε σύμπτωση ούτε προνόμιο. Οι Γερμανοί διαθέτουν μια ακμάζουσα οικονομία, επειδή τα προϊόντα τους είναι υψηλής ποιότητας και τυγχάνουν μεγάλης ζήτησης. Ταυτόχρονα γνωρίζουν πώς μπορούν να μειώσουν το κόστος παραγωγής τους και να παραμείνουν ανταγωνιστικοί.

Το πρόβλημα με τους Γερμανούς είναι ότι δεν θέλουν να μεταφέρουν αυτή την επιτυχημένη οικονομική συνταγή στην πολιτική. Οι Γερμανοί θέλουν να κάνουν πολιτική με το χαμηλότερο κόστος. Κυριαρχούν στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, αλλά στην πολιτική τους σκέψη υπερτερούν οι εθνικές προτεραιότητες. Ας πάρουμε για παράδειγμα τη συζήτηση για την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Εδώ ακούει κανείς σχεδόν καθημερινά τις δηλώσεις ενός γερμανού πολιτικού. Μπορεί κανείς να το κατανοήσει. Του χρόνου θα είναι χρονιά εκλογών στη Γερμανία και αυτές οι δηλώσεις έχουν δυναμική προεκλογικού αγώνα. Μόνο που αυτό δεν είναι η συμπεριφορά των πολιτικών μιας χώρας, η οποία θέλει να αποτελεί ηγετική δύναμη στην Ευρώπη. Αφενός, επειδή προκαλεί την εντύπωση ότι η Γερμανία αποφασίζει μόνη της για το ποιος θα παραμείνει και ποιος θα φύγει από την ευρωζώνη. Αυτό δεν ακούγεται καλό, κυρίως στη Νότια Ευρώπη. Από την άλλη, επειδή απλώς επιβάλλει κανείς τέτοιες αποφάσεις σε ευνοϊκότερους καιρούς, χωρίς να τις έχει προηγουμένως διατυμπανίσει.

Οι Γερμανοί συχνά ισχυρίζονται ότι θα πρέπει κανείς να μάθει απ’ αυτούς. Αυτό ισχύει. Μπορεί κανείς να μάθει πολλά από τους Γερμανούς όσον αφορά την καλή οικονομική διοίκηση. Αλλά οι Γερμανοί θα έπρεπε όμως να μάθουν από τους Αμερικανούς μερικά πράγματα για την πολιτική. Επειδή οι Αμερικανοί βοήθησαν μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ολόκληρη την Ευρώπη, και κυρίως τη Δυτική Γερμανία, να σταθεί στα πόδια της. Για το λόγο αυτό δαπάνησαν αμέτρητα πολλά χρήματα – ως βοήθεια και όχι ως δάνειο. Είχαν αντιληφθεί: Αν θέλει κανείς να είναι παγκόσμια δύναμη, θα πρέπει να καταβάλει ένα τίμημα γι’ αυτό. Οι Γερμανοί θέλουν να είναι μια ηγετική δύναμη στην Ευρώπη, αλλά να καταβάλουν το μικρότερο δυνατό τίμημα. Μια ηγετική θέση όμως χωρίς τίμημα δεν έχει υπάρξει στην παγκόσμια πολιτική μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με εξαίρεση τη Σοβιετική Ένωση
».
 

Το μεγάλο «πλυντήριο» του Ιράν

Η βρετανική τράπεζα Standard Chartered συνεργαζόταν με τον Αχμαντινετζάντ
Το μεγάλο «πλυντήριο» του Ιράν
Μετά το σκάνδαλο του ξεπλύματος χρημάτων, η βρετανική τράπεζα Standard Chartered κινδυνεύει με αποκλεισμό από την αμερικανική αγορά

2
εκτύπωση 
 
Αν το Λονδίνο δεν ήταν αυτό το καλοκαίρι στην επικαιρότητα χάρη στους Ολυμπιακούς Αγώνες, θα ήταν εξαιτίας του Σίτι. Διότι στο μεγαλύτερο χρηματοοικονομικό κέντρο της Ευρώπης την εβδομάδα που πέρασε τρίτωσαν τα σκάνδαλα με πρωταγωνίστριες κορυφαίες βρετανικές τράπεζες. Στα τέλη Ιουλίου, λίγες ημέρες μετά το σκάνδαλο με τη χειραγώγηση των επιτοκίων της διατραπεζικής από την Barclays, «έσκασε» το σκάνδαλο του ξεπλύματος χρημάτων του μεξικανικού καρτέλ ναρκωτικών από την HSBC. Και την περασμένη Δευτέρα έσκασε η πραγματική βόμβα μεγατόνων: η Standard Chartered απέκρυψε την τελευταία δεκαετία 60.000 συναλλαγές με το Ιράν συνολικής αξίας 250 δισ. δολαρίων.
Οι συναλλαγές έγιναν κυρίως την περίοδο 2001-2007, δηλαδή μετά την τραγική εκείνη 11η Σεπτεμβρίου που σήμανε το τέλος της εποχής της αθωότητας για τις ΗΠΑ και για την ανθρωπότητα ολόκληρη. Βεβαίως και το σκάνδαλο της Standard Chartered, όπως και τα προηγηθέντα, αποκάλυψαν οι αμερικανικές εποπτικές αρχές. Στην περίπτωση της Barclays (στην οποία εμπλέκονται, όπως αποκαλύφθηκε, αρκετές ακόμη τράπεζες) και της HSBC οι αμερικανικές αρχές συνεργάστηκαν με τις βρετανικές. Στην περίπτωση της Standard Chartered η υπηρεσία που το αποκάλυψε (η Υπηρεσία Χρηματοοικονομικών Υπηρεσιών της Νέας Υόρκης) και ο επικεφαλής της Μπέντζαμιν Λόουσκι ενήργησαν αυτοβούλως. Δεν συνεργάστηκαν, ως όφειλαν, με την Εισαγγελία της Νέας Υόρκης και με άλλες αμερικανικές αρχές, γι' αυτό και οι Βρετανοί διαμαρτύρονται για... παρατυπίες. Για την ακρίβεια, ο Λόουσκι και οι επιτελείς του επί ένα εξάμηνο προσπαθούσαν εις μάτην να κινητοποιήσουν τις συναρμόδιες αρχές των ΗΠΑ, μέχρι που αποφάσισαν να κινηθούν κατά μόνας.
Το σκάνδαλο με τη Standard Chartered είναι το πλέον οδυνηρό για το βρετανικό τραπεζικό σύστημα αλλά και πλέον «ενοχλητικό» για την κυβέρνηση του Ντέιβιντ Κάμερον. Διότι το Ιράν θεωρείται σήμερα από τη Δύση το υπ' αριθμόν 1 κράτος-παρίας της διεθνούς κοινότητας και η μεγαλύτερη απειλή για την παγκόσμια ασφάλεια. Λόγω της άρνησης της Τεχεράνης να δεχθεί διεθνείς παρατηρητές στις πυρηνικές εγκαταστάσεις της, η Δύση έχει επιβάλει, ως γνωστόν, στην πλούσια σε πετρελαϊκά κοιτάσματα χώρα αυστηρές οικονομικές κυρώσεις - πλήρη εμπορικό αποκλεισμό από τον περασμένο Μάιο.
Το πλήγμα για τη Standard Chartered δεν είναι μόνο οικονομικό. Είναι... υπαρξιακό, καθώς απειλείται με εξοστρακισμό από την αμερικανική αγορά! Δεν είναι, δηλαδή, μόνο οι δραματικές απώλειες της μετοχής της, που ροκάνισαν την κεφαλαιοποίησή της κατά 8 δισ. στερλίνες την περασμένη Δευτέρα και την Τρίτη (στη συνέχεια ανέκαμψε κάπως η μετοχή). Δεν είναι μόνο το πρωτοφανές πρόστιμο - υπολογίζεται ότι θα φθάσει τα 700 εκατ. δολάρια, θα είναι ανάλογο δηλαδή με εκείνο με το οποίο απειλείται η HSBC - που επικρέμαται πάνω από τη λονδρέζικη τράπεζα. Ο μείζων κίνδυνος γι' αυτήν είναι να στερηθεί από τις αμερικανικές αρχές την άδεια δραστηριοποίησής της στις ΗΠΑ, κάτι που θα της στερούσε τη διεθνή παρουσία της. Εξάλλου η Standard Chartered εξασφαλίζει το 30%-40% των ετήσιων κερδών της χάρη στις δραστηριότητές της στην αμερικανική αγορά.
Ο διευθύνων σύμβουλος της Standard Chartered Πίτερ Σαντς προσπάθησε να ανασκευάσει τις κατηγορίες των αμερικανικών αρχών υποστηρίζοντας ότι το 99,9% των συναλλαγών με το Ιράν ήταν νομότυπες τότε που πραγματοποιήθηκαν. «Η συνολική αξία των συναλλαγών, που δεν έγιναν με βάση τους διεθνείς κανονισμούς, είναι χαμηλότερη των 14 εκατ. δολαρίων» υποστηρίζει ο βρετανός τραπεζίτης. Την προσεχή Τετάρτη 15 Αυγούστου λήγει η προθεσμία που έχει η Standard Chartered προκειμένου να ετοιμάσει τα επιχειρήματά της ενώπιον των αμερικανικών αρχών. Προς το παρόν τη μεγαλύτερη υποστήριξη έχει εξασφαλίσει η βρετανική τράπεζα από τον διοικητή της Τράπεζας της Αγγλίας Μέρβιν Κινγκ και τον... δήμαρχο του Λονδίνου Μπορίς Τζόνσον. Ο Κινγκ κατηγόρησε την υπηρεσία του Λόουσκι για υπερβάλλοντα ζήλο και παρατυπίες, ενώ ο γραφικός Τζόνσον για προστατευτισμό επειδή... ζηλεύουν το Σίτι του Λονδίνου.


Θεωρίες συνωμοσίας και πρακτικές ασυδοσίας
Το ερώτημα που ανακύπτει είναι αν οι πολιτικές ηγεσίες έχουν γνώση των όσων συμβαίνουν στον τραπεζικό κλάδο

«Λονδίνο και Νέα Υόρκη έχουν βγάλει τα μαχαίρια» έγραφε την Πέμπτη ο «Figaro». Η γαλλική εφημερίδα δίνει «κάποια δίκια» στον διοικητή της Τράπεζας της Αγγλίας Μέρβιν Κινγκ, στον εκκεντρικό δήμαρχο του Λονδίνου (αλλά πιθανότατα επόμενο αρχηγό του Συντηρητικού Κόμματος) Μπόρις Τζόνσον και βεβαίως στον βρετανικό Τύπο που υπαινίχθηκαν ή ανέπτυξαν τις τελευταίες ημέρες θεωρίας συνωμοσίας με θύτη τη Wall Street και θύμα ή στόχο τέλος πάντων το Σίτι του Λονδίνου.
Για «ζήλο» των αμερικανικών αρχών έκαναν λόγο και οι «Financial Times» τις ημέρες αυτές, βάζοντας όμως τα πράγματα στη θέση τους καθώς συνέδεσαν τον ζήλο αυτόν με την 11η Σεπτεμβρίου και την ευαισθησία που έχουν έκτοτε οι αμερικανικές αρχές με ό,τι μπορεί να συσχετισθεί με τη διεθνή τρομοκρατία. Η αλήθεια είναι βεβαίως ότι μόνο οι κρατικές αρχές έχουν παρόμοιες ευαισθησίες. Ο τραπεζικός τομέας είναι παγκοσμίως αυτονομημένος σε τέτοιον βαθμό που δεν δίνει λογαριασμό σε καμία αρχή, εποπτική ή ελεγκτική. Ασχέτως αν οι περισσότερες επιχειρήσεις του κλάδου, βρετανικές, αμερικανικές ή άλλες, βρίσκονται στη ζωή χάρη στα χρήματα των φορολογουμένων, Βρετανών, Αμερικανών και άλλων.
Το ερώτημα που αβίαστα ανακύπτει είναι αν οι πολιτικές ηγεσίες έχουν γνώση των όσων συμβαίνουν• αν ανέχονται τη λειτουργία ενός διεθνοποιημένου τραπεζικού κλάδου που λειτουργεί ως Φρανκενστάιν απειλώντας κι αυτές τις ίδιες. Η συζήτηση περί διαχωρισμού της επενδυτικής τραπεζικής από τη λιανική δείχνει ότι υπάρχει μια βούληση να ορθολογικοποιηθεί ο κλάδος. Από την άλλη, όμως, είναι σαφές ότι η πολιτική τάξη προτιμά κάθε φορά που ξεσπά ένα τραπεζικό σκάνδαλο να παριστάνει ότι «δεν συνέβη δα και τίποτε». Διότι κατά το παρελθόν έχει καλύψει - αν όχι υποθάλψει - έκνομες ενέργειες και δραστηριότητες των τραπεζών.
Τα ηλεκτρονικά μηνύματα με στοιχεία για τη χειραγώγηση των επιτοκίων Libor από την Barclays που είδαν το φως της δημοσιότητας επιβεβαιώνουν ότι οι κυβερνήσεις Μπλερ και Μπράουν είχαν πλήρη γνώση των έκνομων δραστηριοτήτων της τράπεζας.
 
http://www.tovima.gr/finance/article/?aid=470530

Ο βασκικός συνεταιρισμός «Μοντραγκόν» αντέχει στην κρίση

Οι εργάτες είναι παράλληλα μέτοχοι-μέλη με δικαίωμα ψήφου στις γενικές συνελεύσεις
Ο βασκικός συνεταιρισμός «Μοντραγκόν» αντέχει στην κρίση

3
εκτύπωση 
 
Οι ιστορίες οικονομικής επιτυχίας σπανίζουν πλέον στην Ισπανία εν μέσω κρίσης, ωστόσο η ιστορία που ξεκίνησε από ένα μικρό βασκικό χωριό γίνεται η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.

Στην κωμόπολη Αρασάτε βρίσκεται η έδρα του εργατικού συνεταιρισμού, που μετρά περισσότερα από 50 χρόνια ζωής, με το όνομα «Μοντραγκόν», του μεγαλύτερου στο είδος του παγκοσμίως - με τη συμμετοχή περίπου 250 εταιρειών και οργανισμών. Το όνομά του είναι δανεισμένο από την ίδια την κωμόπολη, σε μετάφραση από τα βασκικά στα ισπανικά. Ο συνεταιρισμός διέπεται από την αρχή της δημοκρατικής και συλλογικής διαχείρισης από τους εργάτες-μέλη των εταιρειών που τον απαρτίζουν.

Κι ενώ η ανεργία σήμερα καλπάζει - ανέρχεται σε ποσοστό 15% στη χώρα των Βάσκων και πλησιάζει το 25% στην Ισπανία - ο εμπορικός διευθυντής της εταιρείας-μέλους του συνεταιρισμού «Mondragon Assembly», Ινιάκι Λεγκάρντα, εξηγεί πως η εταιρεία προσπαθεί να απαντήσει στην κρίση στρέφοντας το ενδιαφέρον σε νέες αγορές - εκτός Ισπανίας και Ευρώπης. Τα δύο νέα σημαντικά εγχειρήματα αφορούν τη διάθεση βιομηχανικών προϊόντων στο Καζακστάν και τη Λιθουανία.

Αλλά και οι εργάτες της ίδιας εταιρείας που έχασαν τη δουλειά τους μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης και την ύφεση του εγχώριου βιομηχανικού τομέα το 2008-2009 έχουν απορροφηθεί από άλλες εταιρείες εντός του συνεταιρισμού. Σε πολλές από τις συμμετέχουσες εταιρείες οι εργάτες είναι παράλληλα μέτοχοι-μέλη με δικαίωμα ψήφου στις γενικές συνελεύσεις.

Εν μέσω κρίσης, οι εταιρείες του συνεταιρισμού δεν μένουν φυσικά ανεπηρέαστες από τις δυσκολίες που κλονίζουν την υπόλοιπη Ευρώπη, εντούτοις καμία από αυτές δεν έχει κηρύξει χρεοκοπία μέχρι σήμερα. Μεγάλο μέρος των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων των συμμετεχουσών εταιρειών στρέφονται πλέον προς τις αγορές του εξωτερικού.

Πάντως, όπως σημειώνουν έγκριτοι οικονομολόγοι που έχουν ασχοληθεί με το φαινόμενο του Μοντραγκόν, πρόκειται για ένα μοντέλο που είναι δύσκολο να «εξαχθεί». Ο Μανουέλ Εσκουδέρο, οικονομολόγος στην ανώτατη οικονομική σχολή του Μπιλμπάο, κάνει λόγο για μια «κουλτούρα ισότητας και αλληλεγγύης» που ως επιχειρηματικό μοντέλο δεν έχει καταστεί ως τώρα δυνατό να αναπαραχθεί αλλού στον κόσμο.

Γιά την ιστορία, ο συνεταιρισμός ξεκίνησε από μιά ομάδα νεαρών μηχανικών που κατασκεύαζαν θερμάστρες πετρελαίου, στη δεκαετία του 1950, και με τον τρόπο αυτό απέφυγαν με επιτυχία τους μεσάζοντες. 
 

Λίβανος: 4 αραβικά κράτη ζητούν να τον εγκαταλείψουν οι πολίτες τους

Λίβανος: 4 αραβικά κράτη ζητούν να τον εγκαταλείψουν οι πολίτες τους
Μέλη της φυλής Αλ-Μεκντάντ στη Βηρυτό



εκτύπωση 
 
Να εγκαταλείψουν τον Λίβανο καλούν τους πολίτες τους τέσσερα αραβικά κράτη, καθώς εντείνεται η ανησυχία ότι η κρίση στη Συρία εξαπλώνεται και στη γειτονική χώρα. Αφορμή στάθηκαν οι απαγωγές σουνιτών από τα μέλη μιας σιιτικής φυλής. Η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, το Κουβέιτ και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ζήτησαν να ληφθούν άμεσα μέτρα για την προστασία των πολιτών τους.

Το υπουργείο Εξωτερικών των Εμιράτων ανακοίνωσε από το Άμπου Ντάμπι ότι η πρεσβεία της χώρας στη Βηρυτό έλαβε πληροφορίες για απειλές εναντίον των υπηκόων των ΗΑΕ ενώ παρόμοια έκκληση έκανε και το Ριάντ μέσω της πρεσβείας του στη λιβανέζικη πρωτεύουσα. «Λόγω της ασταθούς κατάστασης στον τομέα της ασφάλειας η πρεσβεία του Κατάρ στη Βηρυτό κάλεσε τους υπηκόους της χώρας να φύγουν αμέσως από τον Λίβανο» μετέδωσε το επίσημο πρακτορείο ειδήσεων του Κατάρ.

Αργά το βράδυ της Τετάρτης, αεροσκάφος της Air France που είχε αναχωρήσει από το Παρίσι και επρόκειτο να προσγειωθεί στη Βηρυτό άλλαξε πορεία και κατευθύνθηκε στο Αμάν της Ιορδανίας, «για λόγους ασφαλείας», όπως διευκρίνισε εκπρόσωπος της εταιρείας.

Η σιιτική φυλή Αλ-Μεκντάντ ανακοίνωσε ότι έχει απαγάγει περισσότερα από 20 άτομα που συνδέονται με Σύρους αντάρτες. Ανάμεσα στους απαχθέντες, που στην πλειονότητά τους είναι Σύροι, βρίσκονται ένας Τούρκος επιχειρηματίας και ένας Σαουδάραβας. Οι απαγωγές έγιναν σε αντίποινα για την απαγωγή του Χασάμ Σαλίμ αλ-Μεκντάντ από μέλη του Ελεύθερου Συριακού Στρατού και σημειώθηκαν σε περιοχή που ελέγχεται από τη Χεζμπολάχ, γεγονός που για ορισμένους εγείρει ερωτήματα για το κατά πόσο η οργάνωση είχε εγκρίνει τη δράση της φυλής.

Μιλώντας στο εθνικό ειδησεογραφικό πρακτορείο του Λιβάνου ο Χάτεμ αλ-Μεκντάντ, αδελφός του Χάσαν, είπε ότι «η χιονοστιβάδα θα μεγαλώσει» και προειδοποίησε «το Κατάρ, τη Σαουδική Αραβία, την Τουρκία και τους υπηκόους τους». Οι χώρες αυτές έχουν όλες σουνιτικές ηγεσίες και έχουν στηρίξει τους σουνίτες αντάρτες που μάχονται τον Άσαντ στη Συρία.

Διχασμένη η χώρα

Η συριακή κρίση έχει διχάσει τον Λίβανο, καθώς οι Λιβανέζοι σουνίτες υποστηρίζουν τους αντάρτες ενώ οι σιίτες, συμπεριλαμβανομένης και της πανίσχυρης οργάνωσης Χεζμπολάχ, τάσσονται κυρίως με τον Άσαντ. Η εμφάνιση ένοπλων μασκοφόρων που απήγαγαν ανθρώπους στους δρόμους του Λιβάνου ξύπνησε αναμνήσεις από τον εμφύλιο πόλεμο του 1975-90, όταν η χώρα είχε διχαστεί μεταξύ σουνιτών, σιιτών, χριστιανών και δρούζων. Οι απαγωγές ήταν συνηθισμένο φαινόμενο την εποχή εκείνη και ορισμένοι από τους ομήρους δεν βρέθηκαν ποτέ.

Ο πρωθυπουργός του Λιβάνου Νατζίμπ Μικάτι καταδίκασε τις απαγωγές χαρακτηρίζοντάς τις «απαράδεκτες». «Αυτός δεν είναι ο κατάλληλος τρόπος για να λύσουμε το πρόβλημα της απαγωγής ενός Λιβανέζου πολίτη στη Συρία και μας επαναφέρει στις ημέρες του οδυνηρού πολέμου, μιας σελίδας που οι Λιβανέζοι πολίτες προσπαθούν να την γυρίσουν», ανέφερε σε ανακοίνωσή του.

Το επίσημο ειδησεογραφικό πρακτορείο της Σαουδικής Αραβίας μετέδωσε ότι η πρεσβεία του Ριάντ στο Λίβανο «κάλεσε τους Σαουδάραβες να φύγουν αμέσως, λόγω των τελευταίων εξελίξεων στο Λίβανο και την εμφάνιση ρητών απειλών για απαγωγή Σαουδαράβων πολιτών και άλλων».

Ένας διπλωμάτης είπε ότι ο Τούρκος επιχειρηματίας απήχθη λίγη ώρα μετά την άφιξή του στο Λίβανο. «Βρισκόταν εδώ για δουλειές, έφτασε σήμερα και τον απήγαγαν κοντά στο αεροδρόμιο» είπε η πηγή αυτή, διευκρινίζοντας ότι μέχρι τώρα έχει επιτευχθεί ελάχιστη πρόοδος για την απελευθέρωσή του. Πάντως επιτράπηκε στον Τούρκο να μιλήσει στο κανάλι Αλ Τζαντίντ, υποστηρίζοντας ότι οι απαγωγείς του τού συμπεριφέρονται καλά.

Σε βίντεο που μετέδωσε το τηλεοπτικό κανάλι Αλ Μαγιαντίν διακρίνονται δύο από τους Σύρους ομήρους συνοδευόμενοι από ενόπλους της φυλής Μεκντάντ που φορούν πράσινες στολές και κρατούν αυτόματα.

Ο Μάχερ αλ-Μεκντάντ υποστήριξε ότι στους κρατούμενους Σύρους περιλαμβάνεται και ένας υπολοχαγός ο οποίος λιποτάκτησε για να ενωθεί με τους αντάρτες. Ισχυρίστηκε ότι όσοι όμηροι δεν ήταν μέλη του Ελεύθερου Συριακού Στρατού αφέθηκαν ελεύθεροι, χωρίς να δώσει περισσότερες διευκρινίσεις. Ο ένας από τους ομήρους, που στο βίντεο εικονίζεται σε ένα δωμάτιο γεμάτο με ενόπλους, δηλώνει ότι είναι λοχαγός, ονομάζεται Μοχάμεντ και ο ρόλος του είναι ήταν να βοηθά στον ανεφοδιασμό του Ελεύθερου Συριακού Στρατού. Ο άλλος άνδρας είπε ότι είναι βοηθός του Μοχάμεντ.

Οι αντάρτες στη Δαμασκό είχαν κατηγορήσει τον όμηρο που κρατούν, τον Χάσαν αλ-Μεκντάντ, ότι στάλθηκε στη Συρία από την Χεζμπολάχ για να βοηθήσει το καθεστώς του Άσαντ. Ωστόσο ο Μάχερ είπε ότι ο συγγενής του πήγε στη Συρία πριν ξεσπάσουν οι ταραχές στη χώρα αυτή και δεν έχει καμία σχέση με τις συγκρούσεις.

«Δεν μας ενδιαφέρει τι συμβαίνει στη Συρία. Σεβόμαστε τη θέλησή τους για δημοκρατία. Θέλουμε μόνο να επιστρέψει με ασφάλεια ο γιος μας στο Λίβανο» πρόσθεσε.
 

Τρίτη 14 Αυγούστου 2012

Θ. Πάγκαλος: Δεν τα φάγαμε μαζί, Μαζί τα τρώμε



«Ο σωστός τίτλος του βιβλίου θα ήταν ‘Μαζί τα τρώμε’, καθώς το ελληνικό κράτος συνεχίζει να παράγει ελλείμματα, δήλωσε στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ ο Θεόδωρος Πάγκαλος, με αφορμή την κυκλοφορία του ηλεκτρονικού βιβλίου του «Μαζί τα φάγαμε». Όπως είπε, το χρέος έχει ρυθμιστεί, έχει τελειώσει με το PSI και τα 11,5 δισ. των μέτρων που αναζητούνται, πηγαίνουν στην κάλυψη των ελλειμμάτων και όχι στο χρέος.

Μάλιστα σημείωσε ότι στο βιβλίο αποδεικνύει ότι «πολλοί που κλέβουν λίγο κάνουν μεγαλύτερη ζημία από λίγους που κλέβουν πολύ».

Ο πρώην υπουργός είπε επίσης, ότι η κυβέρνηση δεν έχει κανένα περιθώριο επαναδιαπράγματευσης του μνημονίου. «Και οι τρεις συνεχίζουν να δίνουν την εντύπωση της επαναδιαπραγμάτευσης, η οποία δεν υπάρχει», τόνισε ο κ. Πάγκαλος.

Σημείωσε ακόμα, ότι υπάρχουν κλάδοι της δημόσιας διοίκησης που είναι συνολικά διεφθαρμένοι, όπως η εφορία και η πολεοδομία και αναρωτήθηκε «ποιο πολιτικό κόμμα ήρθε και ζήτησε μεγαλύτερες κυρώσεις, ποιο συνδικαλιστικό όργανο πήρε θέση, πότε ζήτησε η ΑΔΕΔΥ μεγαλύτερο ήθος, είπε κανείς οργανωμένος κλάδος ‘εμείς πράγματι φοροδιαφεύγουμε;’».

Ο κ. Πάγκαλος τόνισε ότι «δε θα κάνουμε τίποτα για αυτόν τον τόπο αν δεν πάρουμε την απόφαση ότι έχουμε συνολική ευθύνη».

Αναφερόμενος στην ευθύνη των πολιτικών, υπογράμμισε ότι «για να μιλήσει ένας πολιτικός πρέπει να βγει από την πολιτική», ενώ είπε ότι «έπρεπε όλοι να φύγουν, όλη η Βουλή». Μάλιστα, υπογράμμισε ότι «όσοι μέχρι τώρα στην Ελλάδα προσπάθησαν να πουν τα πράγματα με το όνομά τους και να δράσουν, εξοβελίστηκαν από την πολιτική ζωή», προσθέτοντας ότι στην Ελλάδα θεωρείται ναι βρισιά η λέξη εκσυγχρονιστής.

Ο πρώην υπουργός και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης δήλωσε ότι δεν υπάρχει λόγος να υπάρχει μονιμότητα στο Δημόσιο. Επίσης, τόνισε ότι πρέπει να μειώσουμε τα έξοδα του δημοσίου τομέα, όπως μισθοδοσίες, δώρα, επιδόματα, υπερωρίες, αμοιβές ΔΣ και έφερε για παράδειγμα τον ΟΣΕ, που έχει μεγαλύτερα έξοδα από τον τζίρο του.

Ο πρώην υπουργός κατηγόρησε τον ΣΥΡΙΖΑ ότι υποσχέθηκε προεκλογικά 100.000 νέες προσλήψεις στο Δημόσιο, για αυτό τον ψήφισαν οι δημόσιοι υπάλληλοι.

Αναφερόμενος στα πανεπιστήμια, είπε ότι επί υπουργίας Διαμαντοπούλου, 250 βουλευτές ψήφισαν μία μεταρρύθμιση, αλλά ήρθε το διεφθαρμένο πανεπιστημιακό κατεστημένο και την ακύρωσε. Ο σημερινός υπουργός αλλάζει το νόμο με το επιχείρημα ότι δεν εφαρμόζεται. «2000 άτομα άλλαξαν αυτό που ήθελε όλος ο ελληνικός λαός» σημείωσε ο κ. Πάγκαλος, υπογραμμίζοντας ότι το ελληνικό πανεπιστήμιο δεν φτιάχνεται γιατί ο νόμος που θα το έφτιαχνε απερρίφθη.

Μάλιστα, έκανε λόγο για ύπαρξη στα πανεπιστήμια συντεχνιακών συμφερόντων και πολιτικών συμμοριών, τις οποίες ανέχονται οι καθηγητές.

Απαντώντας στην ερώτηση αν είναι ακόμα ΠΑΣΟΚ απάντησε «δεν ξέρω, άκουσα ότι πρέπει να ξαναγραφτώ», σημειώνοντας ότι δεν σκοπεύει να το κάνει, καθώς θεωρεί ότι είναι μέλος. Είπε ακόμα ότι στις εσωτερικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ ψήφισε τον Ευάγγελο Βενιζέλο γιατί δεν υπήρχε άλλος υποψήφιος.

http://www.skai.gr/news/politics/article/210328/th-pagalos-den-ta-fagame-mazi-mazi-ta-trome-/

Κυριακή 12 Αυγούστου 2012

Η Παναγία των αρχαίων Ελλήνων

Πώς με το πέρασμα στον χριστιανικό κόσμο η θεά Αθηνά «αντικαταστάθηκε» στη θρησκευτική συνείδηση από την Παρθένο Μαρία
Η Παναγία των αρχαίων Ελλήνων
«Η Αθηνά της Βαρβακείου», πιστό αντίγραφο σε μικρό μέγεθος του χρυσελεφάντινου αγάλματος της θεάς Αθηνάς στον Παρθενώνα.

2
εκτύπωση 
 
Στρατηγός, προστάτις και παρθένος. Είναι η θεά Αθηνά ή η Παναγία; Προστάτις των γυναικών, των παιδιών και του τοκετού. Είναι η Αρτεμις Παιδοτρόφος και Λοχεία ή μήπως η Παναγία; Συνετή, κόσμια, καλόβουλη, μειλίχια και πολυεύσπλαχνη, που δοκίμασε αβάσταχτο πόνο και γνώρισε πολλά βάσανα. Είναι η θεά Ισις ή πρόκειται για την Παναγία, μητέρα του Χριστού;
Εκεί, στο γύρισμα του ελληνικού κόσμου από τον πολυθεϊσμό στον χριστιανισμό, όταν ο δεύτερος άρχισε σιγά-σιγά να επικρατεί στη θρησκευτική συνείδηση και στη λατρευτική πρακτική, η μείξη στοιχείων του ειδωλολατρικού παρελθόντος με τη νέα θρησκεία όχι μόνο δεν θα τη μείωνε, αλλά θα συντελούσε σε μεγάλο βαθμό στην εδραίωσή της. Πρότυπα αιώνων, εξάλλου, ήταν δύσκολο να καταργηθούν. Αντιθέτως, η αφομοίωσή τους από τον χριστιανισμό υπήρξε ο συνδετικός κρίκος που χρειάζονταν οι άνθρωποι για να τον δεχθούν ευκολότερα. Αποτέλεσμα, πολλές από τις αρχαίες θεότητες και τελετουργίες να παραμείνουν στο χριστιανικό εορτολόγιο και να προσαρμοστούν στο τυπικό και στις παραδόσεις της νέας θρησκείας.
Είναι σύμπτωση ότι η μεγάλη γιορτή της Παναγίας τον Δεκαπενταύγουστο συμπίπτει με τα γενέθλια της θεάς Αθηνάς στις 28 του αρχαίου μήνα Εκατομβαιώνα (μέσα Ιουλίου - μέσα Αυγούστου), όταν τελούνταν τα Παναθήναια, η μεγαλύτερη γιορτή της αρχαίας Αθήνας; Ή μήπως είναι τυχαίο ότι ο ναός της παρθένου Αθηνάς στην Ακρόπολη μετατράπηκε σε ναό της Παναγίας Παρθένου; Αλλωστε δεν ήταν μόνον ο Παρθενώνας που έγινε χριστιανική εκκλησία, αφού σύμφωνα με το διάταγμα του Ιουστινιανού όλα τα αρχαία ιερά έπρεπε να μετατραπούν σε ναούς προκειμένου να εξαγνιστούν. Σε πολλά δε από αυτά, όπου λατρεύονταν γυναικείες, παγανιστικές θεότητες, χτίστηκαν ναοί αφιερωμένοι στην Παναγία, η οποία πολύ συχνά προσλάμβανε και τις ιδιότητες των αρχαίων θεοτήτων.
Οι ιδιότητες
Οι επαναλαμβανόμενοι εποχικοί κύκλοι του θανάτου και της αναγέννησης και τα λατρευτικά έθιμα που σχετίζονται με τη γη, τη βλάστηση και την καλή σοδειά συνδέθηκαν και με την Παναγία, όπως έχει γράψει ο μεγάλος λαογράφος Γεώργιος Μέγας. Τα Εισόδια της Θεοτόκου συνδέονται με τη σπορά και η Παναγία λαμβάνει τα χαρακτηριστικά της θεάς Δήμητρας αποκτώντας άλλοτε το προσωνύμιο Αποσπορίτισσα και άλλοτε Μεσοσπορίτισσα. Παραμένει μάλιστα και το αρχαίο έθιμο της πανσπερμίας, τα πολυσπόρια, όπως το λέμε σήμερα.
Αειπάρθενος, όπως οι αρχαίες θεές Αθηνά και Αρτεμη, ονομάστηκε η Παναγία από τον 6ο αιώνα. Ταυτόχρονα όμως είναι η προστάτις των εγκύων γυναικών που για να έχουν καλό τοκετό κρατούν ένα φυλαχτό-φυτό, «της Παναγίας το χορτάρι», όπως λέγεται. Αρχαίες μητρικές θεότητες ήταν και άλλες: η Αστάρτη, η Λητώ, η Γαία, η Ισις, με ρίζες που χάνονται στο βάθος της Νεολιθικής εποχής. Αρχέτυπο όλων όμως θεωρείται η Μεγάλη Μητέρα ή Μητέρα Γη ή Μεγάλη Μητέρα Θεά, που κατά τον Γιουνγκ πρόκειται για ένα μητριαρχικό μοντέλο που ενυπάρχει στον άνθρωπο πριν και από την κύηση.
Η Μεγάλη Μητέρα ήταν άλλωστε η κύρια θεότητα στη Μινωική Κρήτη, από κάποια εποχή μάλιστα παράλληλα με τον «νεαρό θεό» (είτε ως «θείο βρέφος» είτε ως σύζυγό της). Σύμφωνα με τον κύκλο της φύσης για τον θάνατο και την αναγέννηση η Μεγάλη Μητέρα παντρεύεται διαρκώς τον νεαρό θεό που γεννιέται και πεθαίνει κάθε χρόνο.
Προστάτις
Στρατηγός των στρατηγών, η Παναγία προστατεύει τους πιστούς της - όπως και η θεά Αθηνά τους Αθηναίους - σε κάθε δύσκολη στιγμή. Το 626, στην πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από Αβαρους και Πέρσες, οι πιστοί που έχουν συγκεντρωθεί στη Μεγάλη Εκκλησία θα δουν ξαφνικά μπροστά τους την Παναγία να έχει απλώσει προστατευτικά το πέπλο της πάνω από την πόλη (θυμηθείτε τον πέπλο της Αθηνάς στα Παναθήναια). Και η μεγαλύτερη απόδειξη: «Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια» ψάλλουν οι πολιορκημένοι χριστιανοί στην τελευταία λειτουργία της Αγίας Σοφίας, το 1453.
Ο Ακάθιστος Υμνος ωστόσο μοιάζει κάπως με τις «ισιακές αρεταλογίες», τους ύμνους δηλαδή προς τη θεά Ισιδα, όπως λέει ο καθηγητής Αρχαιολογίας κ. Μιχάλης Τιβέριος. Πολλά από τα χαρακτηριστικά της αιγύπτιας θεάς, που είχε εξελληνιστεί, πέρασαν και στην Παναγία. «Οπως η Παναγία, έτσι και η θεά αυτή απέκτησε μύριες προσωνυμίες, ήταν δηλαδή μυριώνυμη, όπως "παντοκράτειρα" και "βασίλισσα του ουρανού, της γης και του κάτω κόσμου"» σημειώνει ο κ. Τιβέριος.

Η βασιλική του Παρθενώνα
Είναι άγνωστο πότε ακριβώς μετατράπηκε ο Παρθενώνας σε χριστιανικό ναό, το βέβαιο όμως είναι ότι επί Ιουστινιανού (482-565) καθαγιάστηκε και ορίστηκε ως η «καθολική εκκλησία των Αθηνών». Η λατρεία της ειδωλολατρικής παρθένου έδωσε έτσι τη θέση της στη χριστιανή Παρθένο και ο ναός πήρε το όνομα Παναγία Αθηνιώτισσα. Για τον σκοπό αυτόν μάλιστα και προκειμένου να εξυπηρετήσει τις ανάγκες της νέας λατρείας ο Παρθενώνας υπέστη πολλές επεμβάσεις και μετατράπηκε σε τρίκλιτη βασιλική.
Το κύρος του ναού ήταν μεγάλο, αφού ακόμη και ο Βασίλειος Β' Βουλγαροκτόνος γιόρτασε τη νίκη του κατά των Βουλγάρων στην Παναγία Αθηνιώτισσα. Επρόκειτο άλλωστε για περίλαμπρο ναό, με τη χρυσή εικόνα της Παναγίας και θαυμάσια ψηφιδωτά. Μόνο 188 ψηφίδες διασώθηκαν από αυτά και μεταφέρθηκαν το 1848 στο Βρετανικό Μουσείο, ενώ σήμερα διακρίνονται ελάχιστα ίχνη των αρχικών παραστάσεων. Εκείνο όμως που διασώζεται είναι τα εκατοντάδες χαράγματα με ονόματα στρατηγών, επισκόπων κ.λπ., αλλά και απλές αναγραφές ονομάτων, θανάτων, τίτλοι και επαγγέλματα, προσευχές και συμβολικές παραστάσεις που αναγράφηκαν μέσα στους αιώνες στους κίονες του ναού. Κατά την Αλωση των Αθηνών από τους Λατίνους όμως η εκκλησία συλήθηκε και μετατράπηκε σε καθολική με την ονομασία «Σάντα Μαρία ντι Ατένε», ενώ αργότερα έγινε τζαμί.
Στην υποτιθέμενη ομοιότητα της παράστασης μιας μαρμάρινης μετόπης του Παρθενώνα με τη σκηνή του Ευαγγελισμού οφείλεται εξάλλου η διάσωσή της κατά τον Μεσαίωνα από φανατικούς της νέας θρησκείας που κατέστρεψαν τον αρχαίο διάκοσμο του ναού. Η μετόπη βρίσκεται σήμερα στο Μουσείο Ακρόπολης.


http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=470401

Εφιάλτης για την Τουρκία το «μεγάλο Κουρδιστάν»

Η αυτονομία στη μετά Ασαντ εποχή των Κούρδων της Συρίας θα φούντωνε τον αλυτρωτισμό αιώνων
Εφιάλτης για την Τουρκία το «μεγάλο Κουρδιστάν»
Ενας Κούρδος της Bόρειας Συρίας σχηματίζει το σήμα της νίκης. Η νίκη θα είναι ένα αυτόνομο κουρδικό κράτος στη μετά Ασαντ εποχή.

1
εκτύπωση 
 
Στην αρχή της εξέγερσης κατά του Μπασάρ αλ Ασαντ στη Συρία, οι Κούρδοι της χώρας παρέμεναν στο περιθώριο τηρώντας μια στάση από ουδέτερη ως θετική προς το καθεστώς. Τους τελευταίους μήνες όμως, όταν συνειδητοποίησαν ότι οι μέρες του σύρου προέδρου είναι μετρημένες, άρχισαν να παίζουν τα χαρτιά τους με τρόπο ώστε να κατοχυρώσουν τη θέση τους στη μετά Ασαντ εποχή. Αυτό προκαλεί μεγάλη ανησυχία στην Τουρκία, η οποία φοβάται ότι αν οι Κούρδοι της Βόρειας Συρίας πετύχουν ένα καθεστώς αυτονομίας, θα ανοίξουν την όρεξη στους Κούρδους της Νοτιοανατολικής Τουρκίας να τους μιμηθούν. Ακόμη χειρότερο σενάριο για την Αγκυρα είναι η πιθανότητα οι Κούρδοι της Συρίας να ενωθούν με τους Κούρδους του ήδη αυτόνομου Βορείου Ιράκ, βάζοντας τις βάσεις για τον σχηματισμό ενός ευρύτερου «Μεγάλου Κουρδιστάν».


Την αρχική ώθηση για αυτονομία των Κούρδων της Συρίας την έδωσε ο ίδιος ο Ασαντ: ενοχλημένος από την αλλαγή στάσης της Τουρκίας - η οποία ξεκίνησε ως σύμμαχός του αλλά σύντομα άρχισε να υποστηρίζει την αντιπολίτευση και στη συνέχεια να την εξοπλίζει -, ο σύρος πρόεδρος απέσυρε πρόσφατα τις δυνάμεις του από τα συροτουρκικά σύνορα παραδίδοντας την περιοχή στο ΡΚΚ και στο «αδελφό» Κόμμα Δημοκρατικής Ενωσης της Συρίας.
Σήμερα το ΡΚΚ ελέγχει πέντε πόλεις στα συροτουρκικά σύνορα, όπου λέγεται ότι η σημαία του κυματίζει στα κυβερνητικά κτίρια. Η Δαμασκός δεν έχει κανέναν έλεγχο στην περιοχή ούτε ενδιαφέρεται να τον ανακτήσει, γιατί είναι επικεντρωμένη στην επιβίωση του καθεστώτος και στις μάχες στο Χαλέπι και στην πρωτεύουσα.
Το ιδανικό σενάριο για την Τουρκία θα ήταν το κουρδικό ζήτημα της Συρίας να λυθεί με τρόπο παρόμοιο με εκείνο της Τουρκίας, δηλαδή οι σύροι Κούρδοι να συμμετέχουν στη διακυβέρνηση της χώρας (μετά την ανατροπή του Ασαντ) μόνο ως επικεφαλής των τοπικών αρχών, βουλευτές και υπουργοί.
Ωστόσο οι Κούρδοι της Συρίας, που σχημάτισαν πρόσφατα το Κουρδικό Εθνικό Συμβούλιο δίπλα στο Συριακό Εθνικό Συμβούλιο της εξόριστης αντιπολίτευσης, απορρίπτουν το τουρκικό σενάριο. Το δικό τους πρότυπο δεν είναι η Νοτιοανατολική Τουρκία αλλά οι Κούρδοι του Βορείου Ιράκ, οι οποίοι από τις αρχές της δεκαετίας του '90 απολαμβάνουν ένα καθεστώς αυτονομίας, με τις ευλογίες των Αμερικανών, και σήμερα προβάλλουν αξιώσεις για ανεξαρτησία από την κεντρική κυβέρνηση της Βαγδάτης.
Οι Κούρδοι της Συρίας επιθυμούν τα δικαιώματά τους να κατοχυρωθούν στο νέο σύνταγμα που θα αποκτήσει η χώρα μετά την ανατροπή του Ασαντ και η περιοχή τους, στη Βόρεια Συρία, να απολαμβάνει μεγάλο καθεστώς αυτονομίας από τη Δαμασκό. Δίνουν τεράστια έμφαση στο δικαίωμα της αυτοδιάθεσής τους εντός μιας νέας, αποκεντρωμένης δομής στη Συρία.
Ο τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν προσπαθεί να ενισχύσει τα πιο μετριοπαθή στοιχεία του Κουρδικού Εθνικού Συμβουλίου στη Συρία προκειμένου να περιορίσει την επιρροή του ΡΚΚ στη γειτονική χώρα. Παράλληλα προσπαθεί να πείσει τον Μασούντ Μπαρζανί, επικεφαλής της αυτόνομης Περιφερειακής Κυβέρνησης του Κουρδιστάν στο Βόρειο Ιράκ, ο οποίος ενεργεί σαν ο άτυπος αρχηγός των Κούρδων της ευρύτερης περιοχής, να ασκήσει όλη την επιρροή του για να αποφευχθεί το χειρότερο σενάριο για την Τουρκία: αντί για μια κουρδική οντότητα στη Συρία, να προκύψει μια οντότητα ελεγχόμενη από το ΡΚΚ.
Ο Μπαρζανί έχει καλές σχέσεις με την Αγκυρα, αφότου τη βοήθησε να πατάξει τους κούρδους αντάρτες που εξαπέλυαν επιθέσεις στη Νοτιοανατολική Τουρκία από την ασφάλεια του Βορείου Ιράκ. Σήμερα οι σχέσεις αυτές έχουν επεκταθεί και στον προσοδοφόρο ενεργειακό τομέα. Η Τουρκία όμως δεν εμπιστεύεται τον Μπαρζανί και φροντίζει να κραδαίνει τα χαρτιά που έχει στα χέρια της: ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να κλίνει προς την κεντρική κυβέρνηση της Βαγδάτης «πουλώντας» τους Κούρδους του Βορείου Ιράκ. Επιπλέον, το κόμμα του Ερντογάν άρχισε να καλλιεργεί σχέσεις με το συριακό παρακλάδι της Μουσουλμανικής Αδελφότητας ώστε να μπορεί να εκβιάσει τους Κούρδους της Συρίας στη μετά Ασαντ εποχή.
Και ενώ η Αγκυρα κρατάει την αναπνοή της για το ποιος θα ελέγχει τελικά τις κουρδικές περιοχές της Βόρειας Συρίας, ο Ερντογάν τονίζει ότι ο τουρκικός στρατός «έχει το δικαίωμα» να επέμβει στη γειτονική χώρα σε περίπτωση που το ΡΚΚ βρει εκεί ένα ασφαλές καταφύγιο ή οι σύροι Κούρδοι αρχίσουν να επιδιώκουν ανεξαρτησία.


Πετρέλαιο, το απόλυτο «μυστικό όπλο»
Αν το αυτόνομο κουρδικό Βόρειο Ιράκ κερδίσει την ανεξαρτησία του, θα την οφείλει στις «επτά αδελφές»
Αν το αυτόνομο κουρδικό Βόρειο Ιράκ κατορθώσει να κερδίσει την ανεξαρτησία του, θα είναι το πρώτο κράτος στην Ιστορία που θα έχει σχηματιστεί χάρη στις πετρελαϊκές εταιρείες. Ηδη τέσσερις πετρελαϊκοί κολοσσοί αποφάσισαν να παρακάμψουν την κεντρική κυβέρνηση της Βαγδάτης - εξοργίζοντάς την - και να υπογράψουν απευθείας συμφωνία με τους Κούρδους του Ιράκ για την εκμετάλλευση των πετρελαίων τους.
«Το θέμα είναι πολύ περίπλοκο» λέει μιλώντας στο «Βήμα» ο Μπουλέντ Αλιριζά, διευθυντής του προγράμματος για την Τουρκία στο Center for Strategic and International Studies (CSIS - Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Μελετών), μια από τις κορυφαίες δεξαμενές σκέψης της Ουάσιγκτον. «Η Τουρκία δεν αναγνωρίζει την Περιφερειακή Κυβέρνηση του Κουρδιστάν (σ.σ.: όπως ονομάζεται η αυτόνομη διοίκηση του Βoρείου Ιράκ), αλλά όταν ο τούρκος υπουργός Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου επισκέφθηκε πρόσφατα την πρωτεύουσα Αρμπίλ, συνυπέγραψε δήλωση με τον ηγέτη της περιφερειακής κυβέρνησης Μασούντ Μπαρζανί. Ηταν η πρώτη φορά που τούρκος αξιωματούχος έβαλε το όνομά του δίπλα σε εκείνο του Μπαρζανί».
Αν και η Τουρκία δεν έχει αναγνωρίσει την περιφερειακή κυβέρνηση (επειδή περιέχει τον απαγορευμένο όρο «Κουρδιστάν»), «οι επαφές μεταξύ τους είναι πυκνές», συνεχίζει ο κ. Αλιριζά. Ενδεικτικό είναι ότι η πλειονότητα των εμπορικών συναλλαγών της Τουρκίας με το Ιράκ πραγματοποιείται με το Βόρειο Ιράκ. «Παράλληλα με τις συνομιλίες μεταξύ Αγκυρας και Αρμπίλ, τουρκικές εταιρείες βρίσκονται σε συνομιλίες με την κυβέρνηση του Βορείου Ιράκ σχετικά με τη μεταφορά του βορειοϊρακινού πετρελαίου. Αυτό μεταφερόταν προς τη Δύση μέσω του εθνικού ιρακινού αγωγού, αλλά από τον Απρίλιο διακόπηκε η ροή επειδή η Βαγδάτη δεν πλήρωνε το Αρμπίλ».
Ο ειδικός αυτός στα ενεργειακά της περιοχής εξηγεί τη στάση της Βαγδάτης με τρεις λόγους: «Πρώτον, δεν υπάρχει νομοθεσία για τους υδρογονάνθρακες. Δεύτερον, οι Κούρδοι υποστηρίζουν τους σουνίτες του Ιράκ εκνευρίζοντας τη σιιτική πλειοψηφία της χώρας. Και, τρίτον, οι Ιρακινοί υποψιάζονται ότι οι Κούρδοι μεταχειρίζονται το πετρέλαιο για να πετύχουν την ανεξαρτησία τους».
«Οι Κούρδοι ελπίζουν ότι, μέσω της Τουρκίας, θα μπορέσουν να στείλουν το πετρέλαιό τους στην Ευρώπη παρακάμπτοντας τη Βαγδάτη» που προσπαθεί να διατηρήσει αυστηρό έλεγχο πάνω στα πετρέλαια όλης της χώρας. «Προς το παρόν δεν υπάρχει συμφωνία για το θέμα αυτό. Ωστόσο, αν το Βόρειο Ιράκ αρχίσει να παράγει περισσότερο πετρέλαιο, θα αναγκαστεί να χρησιμοποιήσει τον τουρκικό αγωγό».
Σχετικά με τη στάση των ΗΠΑ, ο κ. Αλιριζά λέει: «Η αμερικανική κυβέρνηση γενικώς προτιμά τις πετρελαϊκές συμφωνίες που έχουν τις ευλογίες της Βαγδάτης. Αλλά η Ουάσιγκτον δεν αναμειγνύεται με ό,τι κάνουν οι πετρελαϊκές εταιρείες. Η μεταφορά μέσω της Τουρκίας παρακάμπτοντας τη Βαγδάτη δεν έχει ακόμη επισημοποιηθεί, όμως εταιρείες όπως η Exxon και η Chevron πρέπει να είναι βέβαιες ότι θα μπορούν να βγάλουν το πετρέλαιο έξω από το Βόρειο Ιράκ».
Η πετρελαϊκή ανεξαρτησία από τη Βαγδάτη θα οδηγήσει και στην πολιτική ανεξαρτησία του Βορείου Ιράκ; «Το ζήτημα περιπλέκεται λόγω της Συρίας. Στην Τουρκία εγείρονται πολλά ερωτήματα σχετικά με τον Μπαρζανί. Υπάρχουν υποψίες ότι παίζει διπλό παιχνίδι - και με την Τουρκία και με το ΡΚΚ -, γι' αυτό έστειλε μαχητές του ΡΚΚ στη Συρία. Αυτό βάζει ένα μεγάλο ερωτηματικό στη βιωσιμότητα της τουρκικής ανάμειξης στη μεταφορά του πετρελαίου του Βορείου Ιράκ».
«Δεν νομίζω πως μπορούμε να υποθέσουμε ότι επειδή η Τουρκία έχει προχωρήσει ως εδώ, θα διευκολύνει τη μεταφορά του βορειοϊρακινού πετρελαίου προς τις δυτικές αγορές. Η Αγκυρα δεν έχει λάβει ακόμη την απόφασή της. Ούτε και η Ουάσιγκτον» λέει. Προσθέτει ότι ο Μπαράκ Ομπάμα υποστηρίζει την κεντρική κυβέρνηση της Βαγδάτης επειδή επιθυμεί σταθερότητα αλλά η Ουάσιγκτον είναι και φίλα προσκείμενη προς τους Κούρδους από τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου, στις αρχές της δεκαετίας του '90.
Τελικά βρισκόμαστε στην απαρχή της δημιουργίας του «Ευρύτερου Κουρδιστάν»; «Δεν υπάρχει ομοφωνία ανάμεσα στο Ιράν, στο Ιράκ, στη Συρία και στην Τουρκία για το τι πρέπει να γίνει με τους Κούρδους. Αν τα σύνορα αρχίσουν να αλλάζουν, ίσως. Αλλά προς το παρόν, όχι» καταλήγει ο κ. Αλιριζά.


Αρμενία
Ονειρα για αλλαγή συνόρων

Την ώρα που η ευρύτερη περιοχή βρίσκεται σε αναταραχή λόγω Συρίας και, κατά προέκταση, λόγω των Κούρδων, η Αρμενία περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να κάνει και αυτή την κίνησή της. Σύμφωνα με διπλωματικές πηγές, οι Αρμένιοι ασφυκτιούν ανάμεσα στα βουνά όπου είναι περιορισμένη η χώρα και αναπολούν τα δυτικά σύνορα που είχε σχεδιάσει γι' αυτούς ο αμερικανός πρόεδρος Γούντροου Γουίλσον το 1920 στη Συνθήκη των Σεβρών. Τα σύνορα αυτά έδιναν στην Αρμενία διέξοδο προς τη Μαύρη Θάλασσα, χαρίζοντάς της ένα κομμάτι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η Συνθήκη της Λωζάννης όμως, που υπογράφηκε το 1923 ακυρώνοντας εκείνη των Σεβρών, όρισε τα σημερινά σύνορα της Τουρκίας, αποκλείοντας την πρόσβαση της Αρμενίας στη θάλασσα. 
 

Παρασκευή 10 Αυγούστου 2012

The Merkel memorandum

Breaking up the euro area


ANGELA MERKEL, the German chancellor—and also, in effect, the euro area’s boss—has always insisted that she wants to preserve the euro area in its current form. But as the euro crisis intensifies and the potential bills for Germany mount, she would be imprudent not to be considering a Plan B. Drafted in utmost secrecy by a few trusted officials for the chancellor’s eyes only, this is what the memorandum outlining a contingency plan might say.
TO: Angela MerkelFROM: ???SUBJECT: Plan B
THE CURRENT IMPASSE
I. Since the euro crisis started over two years ago you have said that Germany will defend the single currency, based on your conviction, shared by business and the political class, that its survival is in our national interest. To that end Germany has pledged large amounts of public money, both in our contributions to various rescue funds and through the Bundesbank’s share of risks taken by the European Central Bank (ECB). At the same time you have tried to minimise the bill for German taxpayers by insisting that bailed-out states implement strict austerity programmes and, more generally, by resisting calls for debt mutualisation—code for Germany underwriting the euro area—while demanding greater central control over all national budgets.
II. Bluntly, the plan isn’t working. Greece is a disaster zone. Ireland and Portugal are making some progress (it was encouraging that Ireland was able to raise some money from the markets in July) but they still have a long way to go and could easily be knocked off course. Worse, Spain looks as if it may need a full bail-out rather than the partial one for its banks you had hoped would suffice. And Spanish sickness is infecting Italy, undermining all the good work that Mario Monti has been doing since the Italians saw sense and got rid of Silvio Berlusconi, as you had been urging behind the scenes. Meanwhile François Hollande isn’t doing enough to get France into shape and is playing the usual French game of calling for Germany to do more while resisting your attempts to centralise control at the European level. Mario Draghi, the ECB’s president, has calmed things down for the moment, but his plan could easily come unstuck.
III. The position is dangerously unstable. If capital flight from the peripheral economies gathers pace, it could trigger runs on entire banking systems. That would put the ECB—and thus, indirectly, the Bundesbank and Germany—on the hook for deposits worth trillions of euros. The domestic politics are already ugly in several countries, notably Greece. This is poisoning our position in southern Europe, where our help is increasingly seen as a new form of German tutelage. The situation is deteriorating in Germany, too, where your ability to act is being limited by a backlash against bail-outs and against the euro itself. If anything, the backlash in Finland and the Netherlands is even more vicious.
THE CASE FOR PLAN B
IV. Hence the need to consider an alternative strategy. The aim of this contingency plan is not the complete break-up of the 17-country euro area. That would be against the German national interest, destroying the hard-won respect we have achieved since the second world war by embracing European integration. And it would needlessly damage our economy by bringing back currency risk for trade with countries such as Austria and the Netherlands, which have adapted perfectly well to the euro. Plan B seeks to save the euro by surgery, excising states that cannot cope rather than clinging to the vain hope that they can regain their health within the euro zone.
V. We propose two options. First, the one that may be forced on you anyway: an exit by Greece arising from gross dereliction of its duties under the various bail-out agreements. We have taken as a given that MPs in the Bundestag will not sanction a single euro more in bail-out money to Athens. If that forces the Greeks out, so be it. Second, we also consider a wider exit of other countries that have failed the euro test. We think this should include all the states that have already been rescued, or are requesting bail-outs, because those countries share with Greece a fundamental loss of competitiveness and vulnerability to foreign capital flight. This means that they cannot be cured within a reasonable period of time while staying within the euro.
VI. In assessing the two options we have relied mainly on a cost-benefit analysis. That has been informed, where relevant, by historical precedents and the legal position (we are well aware of your concern that Germany must at all times be seen as law-abiding). We also look briefly at some of the practical issues involved in an exit. Naturally, we have taken into account the political constraints you face both at home and among your fellow European leaders. Caution is your watchword, so we’ve highlighted the risks of things going wrong if you adopt Plan B.
CAN AN EXIT HAPPEN IN THE FIRST PLACE?
VII. We start with the most basic question of all: can one or more countries leave (or be forced out of) the euro, both legally and practically? As a matter of legal principle, the answer is no, because when countries joined the euro the conversion of their former currencies was supposed to be “irrevocable”: a Hotel California that you can never leave. Indeed, a legal opinion published by the ECB in 2009 argued that because European treaties did not conceive of the possibility of a country leaving the euro, an exit would require them to leave the European Union (EU) as well. That would exacerbate the economic pain because the departing state would lose access to both the single market and valuable regional-support funds.
VIII. But we think this argument of legal impossibility is overstated. European laws are in constant flux because of the ease with which new agreements can supersede old ones. The Maastricht treaty of 1992 banned bail-outs, but you have yourself authorised two agreements allowing them: the temporary rescue fund and the permanent European Stability Mechanism, whose legality our constitutional court is considering at the moment. Similarly, we think that it will be possible to find a way round the supposedly binding rule that a country exiting the euro would also have to leave the EU.
IX. What about the practical obstacles to an exit? There are two main ones. First, it would take several months to design, print and distribute an entirely new currency, leaving a departing country bereft of new cash. Second, news of a country leaving or being ejected would almost certainly leak, prompting bank runs so massive that they would overwhelm even the ECB’s ability to counter them. That would lead to a total (and chaotic) break-up rather than a controlled one.
X. We think it will be possible to deal with both these practical difficulties. Yes, it took six months to launch a new currency when, for example, the Czech-Slovak monetary union broke up in 1993. And yes, they were able to overstamp existing notes as either Czech or Slovak—something that would not work for a country like Greece, which relies so heavily on euros spent by tourists. But modern economies have become much less reliant on cash than they used to be. We think a country could get by for a few months through enhanced use of electronic payments (which might also flush out more of the black economy) and by using existing euro notes and coins for small transactions, as proposed by Roger Bootle, the head of Capital Economics, a consultancy, who recently won a competition set by Lord Wolfson, a British businessman, on how one or more countries might leave the euro.
XI. The worry about bank runs is more justified, but we think it too can be overcome. The most obvious way would be to keep the exit decision completely secret until the weekend it was implemented. That is tricky, because you would need to convince other European leaders ahead of a council meeting, and news would be bound to leak. But if the news did get out, then a state leaving the euro could immediately impose an extended bank holiday and implement capital controls (normally illegal under European law, but there is a get-out clause for up to six months in exceptional circumstances). That should deal with the problem.
AN EXIT OF GREECE ALONE
XII. Assuming the legal and practical hurdles to an exit by any state can be surmounted, then the first option is for Greece to leave, which on the face of it looks less risky than a bigger break-up. One immediate difficulty is that the Greeks don’t want to go, so they would have to be expelled. There are two ways they could be forced out: first, by cutting off the flow of bail-out funds, which would mean that the Greek government would have to meet its deficits by issuing IOUs that would start to circulate as a de facto parallel currency, trading at a discount to euros; second, by cutting Greek banks off from refinancing from the ECB and its payments system. The first approach might take some time but would create such monetary chaos that a clean break would eventually seem preferable. The second would force the issue since the banks would collapse without access to ECB liquidity.
XIII.What would happen then? Even if Greece did slide towards the exit rather than jumping, at some stage the government would have to complete the process by introducing the new drachma one weekend when the markets were closed. All assets, debts and contracts written under domestic law, including bank deposits and loans, would be redenominated one-for-one from euros to drachmas. Crucially, the moment the markets reopened, the drachma would depreciate, probably by more than 50%.
XIV. That devaluation, if not squandered in a lurch towards hyperinflation, could deliver Greece from its current misery of perpetual recession by letting it regain lost competitiveness at a stroke, rather than by grinding down domestic costs over several years. That should swiftly deliver a hefty boost to the sagging economy from net trade. But what would it mean for Germany?
XV. First, you can count on the move being popular—and not just in Germany—making it feasible to win support from other European leaders whose electorates are just as fed up with the feckless Greeks. Second and vitally, expelling Greece would draw a line under the costs of bailing it out and prevent it from becoming a permanent drain on German taxpayers. Third and scarcely less important, the decision would give bite to conditionality, sending a stern lesson to the rest of Europe that bail-out terms cannot be flouted with impunity.
XVI. Set against these benefits there will be costs. From a strategic perspective, there is the danger of Greek politics souring still further and the country becoming a permanent trouble-spot in the eastern Mediterranean, even if it is out of the euro. To fend off that possibility it will be essential to show goodwill by keeping Greece in the EU. So it will in fact need a third bail-out (only we will call it an aid package) to pay for things like essential drugs for patients. We think this could be capped at, say, €50 billion ($60 billion) of which Germany would chip in a third, or around €17 billion.
XVII.That will be just the beginning. Drawing a line also means ending the fiction that our loans to Greece will be repaid in full. Germany, along with other European creditor nations, will face hefty losses (see chart 1) arising from our exposure to Greece. First, there is the money already disbursed: almost €130 billion. Second, the ECB still owns Greek government bonds worth some €40 billion. Third, the Bank of Greece owes the ECB about €100 billion in so-called Target2 debts, which have arisen through the Target2 payments system as local banks made up for the drain of deposits out of Greece by borrowing from the central bank. That adds up to an exposure of over €270 billion, or 3% of euro-wide GDP. (We don’t include the indirect exposure we all have through our stakes in the IMF, which has lent Greece about €20 billion, since the IMF usually gets its money back).

XVIII. Some of that €270 billion might be recovered, but it would be irresponsible to bank on any of it. The devaluation would increase—in drachma terms—Greece’s euro indebtedness. That will force the Greek government wherever possible to redenominate its liabilities into drachma, inflicting heavy losses on creditors; and it may follow that up with a further write-down. Prudence suggests that we should assume no recovery and that Germany will be on the hook for a third of European losses—more than its formal share of just over a quarter, on the assumption that the other bailed-out states won’t be able to pay anything at all. That would cost Germany €90 billion, raising the bill (including the aid package) to almost €110 billion. On top of this taxpayers might have to stump up €10 billion to support German banks as they wrote off their claims on Greece. Assuming that the state picked up half the resulting losses, this would take the total German bill to nearly €120 billion, or 4.5% of GDP.
GOING FOR BROKE
XIX. If that was that, it would be a bargain compared with the likely present value of transfers from Germany to Greece over the next few years and maybe decades. But there is a sizeable risk that a Grexit could turn into a calamity, as markets reacted badly to the admission that euro membership was no longer irreversible. At worst there could be a market collapse to rival the one that took place after the Lehman bankruptcy in late 2008, which could in turn trigger a recession on the scale of the desperate downturn of 2008-09. In the panic, you would come under intense pressure (Barack Obama would be on the line immediately) to concede debt mutualisation without getting the quid pro quo of fiscal control at a European level that you have been demanding. After holding out for so long against demands that you write a blank cheque, that is what you might well end up having to do.
XX. Given the risk that Germany might have to pay such a heavy price for a Greek exit, does that mean Plan B is a non-starter? Not necessarily. Another conclusion might be that the seemingly safer scenario of an exit by Greece alone is in fact the riskier option. If Germany is going to have to make big concessions to deal with the exit of one state, it might make more sense to make such concessions in conjunction with more radical surgery that really gets to grip with the euro crisis. Altogether, five out of the 17 member states have been rescued or asked for a bail-out—testimony to the fact that they have not been able to cope with the rigours of the single currency. The other four—first Ireland, then Portugal, and now Spain and Cyprus—are also teetering in the relegation zone. Expelling them too might be better for them, for the euro and for Germany, because it would make the remaining euro area more viable.
XXI. The plight of the other four economies reflects private debt (especially in Cyprus, Ireland and Spain) as much as public debt (which was clearly at fault in Greece and to a lesser extent in Portugal). But the fundamental weakness that they all now share with Greece is that they owe foreigners far more than they own abroad. In each of the five countries, external liabilities exceeded domestically owned foreign assets by between 80% and 100% of GDP in 2011, putting them in a league of their own within the euro area (see chart 2). Italy, by contrast, has low net external liabilities worth only 21% of GDP (lower than America’s 27%).

XXII. External-debt levels are far higher in the five countries than in emerging economies that have fallen victim to “sudden stops”, in which foreign investors and banks stop lending and try to pull out their money. Small wonder that the markets have lost confidence in them. But even though bail-out loans can shield governments, that loss of confidence continues to undermine the peripheral economies, as foreign deposits are withdrawn and foreign investors refuse to buy their debt. Central-bank funding is plugging the gap, but that makes banks worryingly beholden to the ECB, causing them to clamp down on their lending to firms and households. This squeezes the economy even more tightly and makes it harder to get the public finances in order.
XXIII. As well as being burdened by unsustainable levels of external debt, all five economies share the misery of trying to regain lost competitive ground through internal devaluation, in which domestic costs are ground down year after year. With the exception of Ireland, which has achieved a worthwhile reduction in its unit labour costs (though after the biggest rise of all), you could hardly select a group of countries less able to make a success of internal devaluation. Labour markets in southern Europe are notorious for protecting insiders (permanent workers) at the expense of outsiders (employees on temporary contracts or the unemployed). This rigidity means that firms cut their labour costs through hiring freezes and by sacking temporary employees, rather than by reducing pay rates.
XXIV. Some progress is being made, but as in a marathon, it is the second half of the race that is the most agonising. Unemployment has already risen to perilously high levels: around 15% of the workforce in Ireland and Portugal and 25% of the workforce in Spain. Ireland has been running a small current-account surplus and deficits have generally fallen (though they remain very high in Cyprus and Greece) but they would be far worse if the peripheral economies were not so depressed, which has slashed demand for imports.
XXV. What this suggests is that if Greece has to depart, it should not go alone. Like Greece, the other four bail-out countries would gain from the swift improvement in competitiveness that currency devaluations would achieve, provided credible policies were pursued to ensure it was not frittered away in runaway inflation. And if politics can trump the law for Greece, then the same should be true for all five countries, allowing them to stay in the EU and retain access to the single market.
XXVI. Such a move would of course come as a tremendous shock, and it would be essential to protect Italy and France at once by making far-reaching concessions that shift the remaining euro area towards mutualisation of debt and the creation of a banking union. But that would be less of a setback for Germany than before, because in principle there should be less need for burden-sharing in a more viable monetary union. Indeed, the most important potential benefit of this bigger break-up is that it could bring the euro crisis to a decisive end by restoring confidence in a smaller but sturdier single-currency area.
XXVII. In addition, a line would have been drawn under potentially much higher costs by preventing the bail-outs from becoming a permanent flow of transfers. This is what happened in Germany after reunification and is still happening. Recent research by the IMF shows that the flow of money to the poorer German states has created a form of benefit dependency. The German public’s big fear is the same outcome, writ large, across the euro area. For example, a transfer union across the existing single-currency zone based on the Canadian model would seek to make governments’ revenues more equal. Transferring cash so that the poorest governments (including Greece and Spain) had a level of revenue close to that of a mid-tier but still below-average country like Ireland could involve annual transfers of €250 billion—of which €80 billion would need to come from Germany, around 3% of its GDP.
XXVIII. In the short term, however, the cost of a five-country exit would clearly be much heavier than that of a Grexit. Although the other four departing states would be in a less desperate condition than Greece, they might also need some aid to smooth the way—a further €100 billion, say, of which Germany’s share would be €33 billion. The additional exposure through official loans would be bearable because the other four bail-outs were individually much smaller than Greece’s. Altogether euro-area governments have made commitments approaching €200 billion—the same as to Greece—but actual disbursements have been less than half that. The big exposure lies in the euro system. The ECB is estimated to hold an additional €80 billion of Irish, Portuguese and Spanish bonds bought over the past two years to calm markets. In addition, it has claims on the other four countries through the Target2 system of around €600 billion.
XXIX. That would bring the cost arising from an exit of all five countries to €1.15 trillion, of which Germany’s share would be €385 billion, or 15% of its GDP. The additional expense of bank bail-outs would increase this to €496 billion, or 19% of GDP, lifting German government debt from 81% of GDP in 2011 to 100% and imperilling Germany’s triple-A credit rating. German non-financial firms and individuals would also take a big hit on their claims of over €200 billion in the five economies.
XXX. The biggest risk associated with this scenario is that the moves towards debt mutualisation and a banking union might not, after all, be enough to stabilise the remaining euro area, resulting in a total break-up of the euro zone and triggering a savage recession with hugely damaging economic consequences. Markets invariably ask “who’s next?” and there is an obvious answer. Italy might not need to leave the euro on grounds of its net external liabilities, and its primary budget (ie, before interest payments) is under control. But its public-debt burden of 120% of GDP is the second-highest (after Greece’s) in the euro area. And it is mired in recession again. Like Greece, Italy has found it hard to live with the single currency. Growth has been dismal over the past decade (Mr Berlusconi was an economic calamity) and unit labour costs have risen sharply. The task of restoring Italian competitiveness would be far harder once the five departing economies had adopted new, much cheaper currencies.
XXXI. The more that markets fretted about Italy, the more they would also fret about France, given its strong trading and financial links with Italy. Given all this, it would be very difficult for Germany to get support in the European Council for this more drastic plan. The political obstacles to co-ordinating a solution that keeps the euro area intact may seem insuperable, but getting agreement for a planned ejection of five countries would be even more daunting.
CONCLUSION
XXXII. Of the two options, our judgment is that the larger break-up makes more overall economic sense than an exit of Greece alone. But we must emphasise that the economic and financial risks of it going wrong are much greater, and pushing it through would be an order of magnitude more difficult than co-ordinating an exit by Greece alone. Finally, a drawback associated with both options, even if they were to work, is that many of the benefits would lie in the future (by not having to make transfers to peripheral Europe) whereas the costs would be felt here and now—and blamed on you and your government.
A note attached to this memorandum by a member of her staff indicates that after reading it, Mrs Merkel thought long and hard about how to respond. She is a scientist by training, a politician by vocation and, most important of all, a cautious person by temperament. After much deliberation she concluded that despite the advantages of Plan B compared with her current strategy, she was unwilling to countenance the associated risks—at least for the moment. She ordered the memo to be shredded, resolving that if the euro area is to fragment, it will not be at her behest. But the staff member who was told to destroy the memo thought it might be useful to keep Plan B in reserve just in case. Plucking it from the shredder, he filed it away instead. No one need ever know that the German government had been willing to think the unthinkable. Unless, of course, the memo leaked…

http://www.economist.com/node/21560252