Του Αλέξανδρου Τζάρου
Παρατηρώντας τις πολιτικές εξελίξεις και ανακεφαλαιώνοντας, δεν
μπορώ παρά να κάνω κάποιες σκέψεις.
Στην Ελλάδα εκτός από την οικονομική κρίση υπάρχει γενικευμένη κρίση
εμπιστοσύνης, με αποτέλεσμα την άνοδο των άκρων. Κόμματα που δεν υπήρχαν η δεν
φαντάζονταν καν είσοδο στη βουλή τώρα εμφανίζουν μεγάλα ποσοστά στις
δημοσκοπήσεις. Ανεξάρτητοι Έλληνες, Χρυσή Αυγή, ΔΗΜΑΡ
Τι έγινε; Μήπως επικράτησε η άποψη ότι η κρίση δεν θα έχει τέλος;
Γιατί μέσα σε δυόμιση χρόνια οι Έλληνες πολίτες έχασαν την εμπιστοσύνη τους στα
κόμματα που οι ίδιοι εξέλεξαν θριαμβευτικά να τους εκπροσωπήσουν;
Όταν ξεκίνησε η κρίση υπήρχε ένα μούδιασμα και ένας απροσδιόριστος
φόβος αλλά δεν είχε χαθεί η ψυχραιμία... Επικρατούσε η παραδοχή της άποψης ότι
θα μπούμε σε μια σύντομη περίοδο ύφεσης. Στην πορεία ακουστήκαν τόσες κραυγές
που ξεχάστηκε το ουσιαστικό και απλό: Περνάμε Κρίση!!!!!!!!! Τα κόμματα έκαναν
ότι μπορούσαν για να κατηγορήσουν το ένα το άλλο για την οικονομική κρίση. Το
ΠΑΣΟΚ είπε ότι για όλα έφταιγε ο Καραμανλής που απέκρυψε το άλειμμα του 16%. Η
ΝΔ είπε ότι για όλα έφταιγε το ΠΑΣΟΚ που φούσκωσε το έλλειμμα και δεν διαπραγματεύτηκε
τίποτα (τώρα βέβαια η ΝΔ έκανε γαργάρα και την επαναδιαπραγμάτευση και τις
κατηγορίες για το έλλειμμα, υπογράφοντας ότι θα εφαρμόσει κατά γράμμα το
μνημόνιο) και η αριστερά ότι για όλα φταίει η αστική φιλελεύθερη δημοκρατία.
Κανείς δεν συγκρατήθηκε να πει: "Ας περάσουμε την κρίση και μετά ας
βγάλουμε τα μάτια μας". Όλοι οι πολιτικοί έκαναν ότι μπορούσαν για να
απαξιώσουν αλλήλους και να πριονίσουν οι ίδιοι το κλαδί στο οποίο κάθονται,
δηλ. το πολιτικό σύστημα. Αντί
να εξηγήσουν όλοι από κοινού ότι την δεδομένη χρονική στιγμή δεν υπήρχε
καλλίτερη επιλογή από το μνημόνιο, γιατί ολόκληρος ο πλανήτης διάβαινε
οικονομική κρίση και η Ελλάδα ήταν υπερβολικά αποδιοργανωμένη επί δεκαετίες για
να την γλυτώσει τόσο εύκολα, ολόκληρη η αντιπολίτευση επιδόθηκε σε ένα όργιο συκοφαντίας
και υποσχέσεων για άλλους δρόμους, πολύ πιο εύκολους και γρήγορους κατηγορώντας
την κυβέρνηση ότι είπε "Λεφτά υπάρχουν!" ενώ δεν υπήρχαν.
Αναλωθήκαμε σε μια εναγώνια προσπάθεια ανέβρεσης αυτών που έφταιξαν
αντί να παραμείνουμε ενωμένοι και ψύχραιμα να κάνουμε αυτό που είναι αναγκαίο
για να βγούμε από την κρίση. Πιστέψαμε σε ατέλειωτες θεωρίες συνομωσίας για αυτούς
που μισούν τον λαό και θέλουν να του πάρουν το βιος του και να τον δουν να υποφέρει...
ξεχάσαμε ότι οι δικοί μας πολιτικοί ήταν ικανοί τόσα χρόνια μόνο να δίνουν και ότι
για να καταλήξουν να αφαιρέσουν τελικά εισόδημα σημαίνει ότι αναγκάστηκαν. Αλλιώς
γιατί μοναχά πρόσθεταν εισόδημα τόσες δεκαετίες και δεν άρπαζαν το βιος του λαού
πιο πριν; Δεν πρέπει να γυρίσουμε την πλάτη μας σε αυτά τα ερωτήματα. Πρέπει να
δούμε τον εαυτό μας στον καθρέπτη και να συνειδητοποιήσουμε ότι ήμαστε πανικόβλητοι,
νιώθουμε ανασφαλείς, έχει γεμίσει το μυαλό μας με μίσος και απαξίωση. Ήμαστε γεμάτοι
αρνητισμό.
Δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι αυτό που προκάλεσε την οικονομική
κρίση στην δική μας χώρα ήταν κατά κύριο λόγο η διαφθορά σε σχεδόν όλα τα
επίπεδα της κοινωνίας μας. Η αναποφασιστικότητα της Ευρώπης και η
νεοσυντηριτική κυβέρνηση του Μπούς του νεότερου στις ΗΠΑ μας έδωσαν το
απαραίτητο σπρώξιμο. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε και κάτι ακόμα. Ότι ολόκληρες
γενιές Ελλήνων είχαμε διαπαιδαγωγηθεί με το όνειρο να βρούμε μια δαυλιά στο
δημόσιο η έστω στον ιδιωτικό τομέα. Αυτή η εποχή τελείωσε για τα καλά. Οι
Έλληνες πρέπει να δημιουργούν μόνοι τους θέσεις εργασίας δημιουργώντας
επιχειρήσεις και συνεργασίες πάντως είδους για να λύσουν οι ίδιοι τα οικονομικά
τους προβλήματα. Ο καιρός του "Θα σε ψηφίσω αν διορίσεις την κόρη
μου" πάει πέρασε...
Γιατί ξεχάσαμε λοιπόν ότι οι κρίσεις είναι περαστικές και ότι πάντα
μετά από λίγα χρονιά οι οικονομίες σταθεροποιούνται; Θα ήμαστε εδώ όλοι εμείς
οι κατήγοροι των συνωμοτών όταν η κρίση θα περάσει; Ή επειδή ο μισθός μας θα έχει
ανέβει λιγάκι και επειδή θα είναι πιο εύκολο να βρούμε δουλεία θα τα ξεχάσουμε όλα
και θα θεωρήσουμε ότι η πολιτική πια δεν μας αφορά;
Όπως σε μια οικογένεια όταν τσακωνόμαστε δεν θέλουμε να πούμε βαριά
λόγια γιατί ξέρουμε ότι αύριο θα πρέπει να ζήσουμε όλοι στο ίδιο σπίτι, έτσι
και οι διάφοροι συνομοσιολόγοι πρέπει να σκεφτούν ότι μπορούν να προκαλέσουν
μια ζημιά στο έθνος πολύ μεγαλύτερη από την μύωση μισθών και συντάξεων. Κινδυνεύουν
να διαρρήξουν την εθνική και κοινωνική συνοχή, ψηφίζοντας κόμματα των άκρων, αντιδρώντας
υπερβολικά σε μια από τις πολλές και συνεχείς κρίσεις του καπιταλισμού... σε
μια από τις πολλές κρίσεις που έχει διαβεί ο Ελληνισμός. Κινδυνεύουν να εθίσουν
τους συμπολίτες τους στην ιδέα ότι ο κόσμος είναι γεμάτος κακούς που θέλουν να
μας βλάψουν, ότι μας χρειάζεται ένας μέγας προστάτης (βλέπε δικτατορίες,
αριστερές ή δεξιές).
