Tου Αθανασιου Ελλις
Αυτοί που με δόση ελαφρότητας θέτουν το δίλημμα «εθνική αξιοπρέπεια ή ταπείνωση» θα πρέπει να πάψουν να παραπλανούν τους φοβισμένους πολίτες και να έχουν το θάρρος να τους εξηγήσουν πού θα φθάσουν οι μισθοί και οι συντάξεις τους, πώς θα επηρεασθεί η σίτισή τους, ποια θα είναι η κατάσταση των ασφαλιστικών ταμείων τους, τι επίπτωση θα υπάρξει στην ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη, πώς θα σταματήσουν οι μετακινήσεις τους, και άλλα πολλά, εάν η χώρα χρεοκοπήσει και επιστρέψει στη δραχμή. Ολοι αυτοί οι όψιμοι «πατριώτες» που τώρα λένε πολλά αλλά έχουν κάνει λίγα, θα έπρεπε να είχαν την ευφυΐα να συνειδητοποιήσουν, και την ειλικρίνεια να περιγράψουν, πώς θα είναι η «εθνικά υπερήφανη» Ελλάδα την οποία οραματίζονται.
Η προσφιλής μέθοδος της δαιμονοποίησης της τρόικας μέσω της οποίας κάποιοι επιχειρούν να εμφανισθούν ως ήρωες, αγνοεί την ουσία του εθνικού δράματος που βιώνουμε: την ανειλικρίνεια και ατολμία της πολιτικής ηγεσίας μας, όπως και την απροθυμία και αδυναμία του κρατικού μηχανισμού να υλοποιήσουν τις μεταρρυθμίσεις που είναι απαραίτητες για την εξυγίανση της χώρας.
Μπορούμε να ανατρέξουμε για άλλη μια φορά στο παρελθόν και να καταγγείλουμε τη διαχρονική, διακομματική λεηλασία του εθνικού πλούτου από ανίκανους πολιτικούς, κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, ιδιοτελείς συνδικαλιστές, αλλά και από μια κοινωνία που σε μεγάλο βαθμό είχε συναινέσει στην ανάδειξή της σε κομματική πελατεία, η οποία απολάμβανε προνόμια εις βάρος της δημοσιονομικής ισορροπίας της χώρας. Αλλά οι ιστορικές αναδρομές δεν ενδιαφέρουν κανέναν στο εξωτερικό.
Εχουμε φθάσει στην ύστατη ώρα όπου έχουν εξαντληθεί όλα τα περιθώρια. Η ριζική αλλαγή στη λειτουργία της οικονομίας και της κοινωνίας αποτελεί επιτακτική ανάγκη την οποία δεν θέτει η τρόικα, αλλά η πραγματικότητα.
Και πλέον δεν αρκούν οι ανακοινώσεις και οι δήθεν αποφάσεις. Εχουμε καταστεί τόσο αναξιόπιστοι που όλα αυτά δεν πείθουν. Δεν έχουμε πλέον την πολυτέλεια να ακολουθήσουμε για άλλη μια φορά την πεπατημένη. Πρέπει να εφαρμόσουμε άμεσα όσα συμφωνούμε. Μετά από 21 μήνες αναβολών και καθυστερήσεων, οι αντοχές και ανοχές των πιστωτών, αλλά και ολόκληρης της διεθνούς κοινότητας, έχουν εξαντληθεί.
Είναι προφανές -απορρέει από την κοινή λογική- ότι στις προτάσεις της τρόικας υπήρχαν λάθη. Η χρονική πίεση κάτω από την οποία συντάχθηκε το αρχικό Μνημόνιο, οι τάσεις «τιμωρίας» της Ελλάδας κυρίως από την πλευρά της κ. Μέρκελ λόγω και της καχυποψίας της γερμανικής κοινής γνώμης, η ιδιαιτερότητα της ελληνικής περίπτωσης, καθώς η συμμετοχή μας σε ένα ισχυρό κοινό νόμισμα δεν επέτρεπε τη χρήση του σημαντικού εργαλείου ανάκτησης της ανταγωνιστικότητας που είναι η υποτίμηση του εθνικού νομίσματος, όλα αυτά δεν βοήθησαν. Αλλά τώρα, είμαστε εδώ. Και η χώρα καλείται να επιλέξει. Και αφού επιλέξει, να πράξει.
Ολοι θα πρέπει να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων: οι ηγέτες των κομμάτων, ακόμη και αυτοί που αποχωρούν, όπως και οι βουλευτές, ακόμη και αυτοί που δεν θα επανεκλεγούν, πρέπει να απαντήσουν στις εύκολες κορόνες κάποιων περί εθνικής υπερηφάνειας, περιγράφοντας με ειλικρίνεια την ωμή πραγματικότητα. Αλλά και τα μέσα ενημέρωσης οφείλουν να επιδείξουν τη νηφαλιότητα που επιβάλλει η κρισιμότητα των στιγμών, και όχι να τρομοκρατούν με διαστρεβλώσεις και υπερβολές.
Τελικά, όμως, είναι ώρα ευθύνης για τον ίδιο τον λαό, ο οποίος καλείται να κρίνει με ρεαλισμό τη στάση ηγετών, κομμάτων και βουλευτών και στις επόμενες εκλογές να ψηφίσει όχι αυτούς που για πολλοστή φορά ψεύδονται και υπόσχονται εναλλακτικές που δεν υπάρχουν, αλλά αυτούς που τολμούν να μιλήσουν τη γλώσσα της αλήθειας, ακόμη και αν αυτή είναι δυσάρεστη. |
|
