Οι «αντιμνημονιακοί»

Του Αγγελου Σταγκου

Είναι πολύ άχαρο εγχείρημα η προσπάθεια αναζήτησης της όποιας λογικής υπάρχει πίσω από το νέο Μνημόνιο. Είναι όντως εξαιρετικά επώδυνο για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού και το αντιμνημονιακό μένος έχει συνεπάρει την κοινωνία απ’ άκρου εις άκρον της χώρας. Ωστόσο, ελάχιστα είναι όσα ακούγονται για την εναλλακτική λύση και τις συνέπειές της. Πού, δηλαδή, θα βρεθούν μισθοί, συντάξεις, ανεργία, επιχειρηματικότητα όλων των κατηγοριών, ελεύθεροι επαγγελματίες, συναλλαγές, νοικοκυριά και αγαθά, αν η χώρα πτωχεύσει επίσημα ή αν βρεθεί έξω από την Ευρωζώνη. Και κανείς δεν λέει βέβαια σε ποια κατάσταση θα βρισκόμασταν σήμερα αν δεν υπήρχε το πρώτο πακέτο στήριξης της ελληνικής οικονομίας και πορευόταν χωρίς ελπίδες για δεύτερο. Η συζήτηση με τους ακραίους «αντιμνημονιακούς» είναι σχεδόν αδύνατη. Επιχειρήματα του τύπου «να μας αφήσουν να επιλέξουμε εμείς τον τρόπο που θα πεθάνουμε» ή «θα πεινάσουμε τουλάχιστον με το κεφάλι ψηλά» δεν μπορούν να απαντηθούν. Οι οπαδοί της συνωμοσιολογιας θεωρούν ότι όλα αυτά γίνονται «για να έρθουν να μας τα αγοράσουν τζάμπα», ενώ οι λιγότερο ακραίοι πιστεύουν είτε ότι αν η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε διαπραγματευθεί με σθένος το πρώτο Μνημόνιο δεν θα φτάναμε στο σημερινό σημείο, είτε ότι «η συνταγή» είναι λανθασμένη, δεν οδηγεί πουθενά και οι ευθύνες της Γερμανίας και της τρόικας που την επιβάλλουν είναι τεράστιες. Υπάρχει, τέλος, και η άποψη ότι οι απαιτήσεις των δανειστών είναι επίτηδες σκληρές και ανεδαφικές για να οδηγήσουν την Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης. Η αντιμνημονιακή στάση δικαιολογείται ώς ένα βαθμό και κυρίως για τους ανθρώπους που πλήττονται από την κρίση, είναι άνεργοι, βλέπουν τα εισοδήματά τους να συρρικνώνονται και νιώθουν ανασφάλεια για το μέλλον τους. Η ανεργία του 20,9% (48% στους νέους) είναι πολύ σοβαρή υπόθεση και εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους. Δεν δικαιολογούνται όμως ο άκρατος λαϊκισμός, η επιμονή στη διατήρηση προνομίων ή και ενός επιπέδου διαβίωσης που δεν μπορεί να διατηρηθεί από την πραγματικότητα και, ακόμη περισσότερο, η ανοχή στις αυξανόμενες απόπειρες κατάλυσης της συντεταγμένης πολιτείας. Η χώρα αυτή είχε και έχει τεράστιες παθογένειες που χρειάζονται θεραπεία. Από εκεί και πέρα υπάρχει πεδίο συζήτησης με τους μετριοπαθείς «αντιμνημονιακούς»... Παρά τα όσα υποστηρίζονται, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν υπήρχε έδαφος διαπραγμάτευσης για το Μνημόνιο όταν η Ελλάδα κατέφυγε στον μηχανισμό στήριξης τον Μάιο του 2010. Να υπενθυμίσουμε ότι το χρέος στο τέλος του 2009 ήταν στα 300 δισ., το έλλειμμα 13,8% του ΑΕΠ (που εξελίχθηκε σε 15,6%) και η ύφεση στο 3,2%. Η χώρα είχε καταρρεύσει, δεν υπήρχε περίπτωση να μη φτωχύνουν οι πολίτες της και στόχος των δανειστών μας ήταν να γίνουν σταδιακά και ενδεχομένως με μικρότερο κοινωνικό κόστος όσα απαιτούν σήμερα για να γίνουν βιώσιμο το χρέος και ανταγωνιστική η ελληνική οικονομία. Πολλοί υποστηρίζουν ότι η συνταγή δεν είναι σωστή και μπορεί να έχουν δίκιο. Ας πείσουν τα κέντρα εξουσίας στην Ευρώπη και το ΔΝΤ, που επιμένουν ότι για την «ειδική περίπτωση» της Ελλάδας είναι σωστή. Εκτός και αν έχουν βιώσιμη εναλλακτική λύση που να εξασφαλίζει την ευημερία του λαού. Υπάρχει, τέλος, το ζήτημα κατά πόσον οι εταίροι θέλουν πραγματικά να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη ή την οδηγούν στην πόρτα της εξόδου. Τα σήματα είναι αμφίσημα και δεν αποκλείεται να θέλουν να αποχωρήσουμε πλέον, κρίνοντας από τη βίαιη προσαρμογή που απαιτούν στο νέο Μνημόνιο και τις δηλώσεις πολλών Ευρωπαίων αξιωματούχων, ιδιαίτερα Γερμανών. Βλέποντας το «αντιμνημονιακό» κλίμα που επικρατεί σε όλα τα επίπεδα στην Ελλάδα, διαπιστώνουν ότι δεν υπάρχουν δυνάμεις που ενστερνίζονται και θέλουν να υλοποιήσουν τα μέτρα και τις μεταρρυθμίσεις που ζητούν. Επομένως φθάνουν στο συμπέρασμα ότι η χώρα μας αποκλείεται να «εξυγιανθεί» οικονομικά και δομικά. Με αυτή την έννοια δεν επιθυμεί και δεν μπορεί να παραμείνει στην Ευρωζώνη. Δυστυχώς, τα γεγονότα και οι αντιδράσεις στην Ελλάδα δικαιώνουν αυτή την τάση. Και αν η χώρα βγει από την Ευρωζώνη, οι «αντιμνημονιακοί» θα πρέπει να δώσουν κάποιες εξηγήσεις. Εκτός και αν τα πράγματα γίνουν ξαφνικά ρόδινα. http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_12/02/2012_427318