Tου Στεφανου Κασιματη / kassimatis@kathimerini.gr
Καθώς είμαστε πια για τα καλά στην εορταστική περίοδο και η στήλη εμφανίζεται εκτάκτως στο σαββατιάτικο φύλλο, είπα να προσαρμόσω το περιεχόμενό της με τις περιστάσεις και, γι’ αυτό, σήμερα έχουμε στο πρόγραμμα καρτούν: θα εντρυφήσουμε στη σκέψη της Φώφης Γεννηματά...
Σε άρθρο της για το μέλλον του ΠΑΣΟΚ, η ανύπαρκτη κυρία αναπληρώτρια υπουργός υπερασπίζεται -με τον τρόπο που νομίζει κατάλληλο- το έργο του Κινήματος. Παρακαλώ, συγκεντρωθείτε, γιατί τα νοήματα είναι εμβριθή: «Εγινε πολύς λόγος για το κατά πόσο η εποχή της μεταπολιτευτικής κεντροαριστερής ηγεμονίας συνέβαλε στην κρίση που ζούμε σήμερα. Πολλοί φορτώνουν κυρίως στη δεκαετία του 1980 τα προβλήματα χρέους και του υπερτροφικού κράτους που τώρα αντιμετωπίζουμε. Το λογικό και ιστορικό αυτό άλμα (sic) εκφράζεται κυρίως από όλους εκείνους τους συντηρητικούς κύκλους που δεν χώνεψαν ποτέ ότι η Ελλάδα εξαιτίας της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ έγινε μια ενιαία, ισότιμη κοινωνία [...] Ακόμη όμως και αν δεχτούμε ότι μέρος της ευθύνης για το μεγάλο χρέος βρίσκεται στις διαχειριστικές ανεπάρκειες των πρώτων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, θα πρέπει να σημειώσουμε με έμφαση ότι αυτό συνδυάστηκε με μια πρωτόγνωρη για την Ελλάδα άσκηση κοινωνικής πολιτικής και τον διπλασιασμό του κατά κεφαλήν εισοδήματος των πολιτών».
Δεδομένης της ιδιότητος της κυρίας αναπληρώτριας και λαμβανομένου υπ’ όψιν ότι αναμένεται να πρωτεύσει σε σταυρούς στις προσεχείς εκλογές, τολμώ να πω ότι δεν μου έρχεται στο νου κάποιο άλλο κείμενο, στο οποίο να εκφράζεται καλύτερα η βαθύτερη αιτία της κρίσης, έστω και ερήμην των προθέσεων της συγγραφέως του. Εν ολίγοις, η αιτία της κρίσης είναι ότι το προοδευτικό στην πολιτική ταυτίστηκε με το ηλίθιο και το παιδαριώδες. Πώς έγινε αυτό; Μέσω μιας δημαγωγικής ρητορικής που έκανε τους πολλούς να πιστέψουν ότι υπάρχουν δικαιώματα χωρίς υποχρεώσεις, ότι το όνειρο γίνεται πραγματικότητα χωρίς να χρειάζεται προσπάθεια, ότι το «θέλω» γίνεται «μπορώ» με έναν τρόπο μαγικό, αρκεί να τολμήσεις να πιστέψεις στη μαγεία. (Δεν είναι τυχαίο ότι, ακόμη και σήμερα, η αναζήτηση κάποιου «άλλου τρόπου» για την επίλυση προβλημάτων -ο οποίος περιέργως δεν έχει ανακαλυφθεί από κανέναν και πουθενά στον κόσμο- αποτελεί μόνιμο στοιχείο του κλασικού θεματολογίου της προοδευτικής πολιτικής μπουρδολογίας...).
Και βλέπουμε την κυρία αναπληρώτρια να θεωρεί ως «λογικό και ιστορικό άλμα» την πεποίθηση ότι πρέπει να ζεις με όσα βγάζεις και να προσπαθείς να βγάζεις περισσότερα, εφόσον θέλεις να ζεις καλύτερα - ενώ, προφανώς, το να ζεις καλά με όσα δεν έχεις είναι «προοδευτικό». Προκειμένου, δε, να πραγματωθεί το «προοδευτικό» όραμα, αυτά που μας χρειάζονται για να ζήσουμε καλύτερα είτε τα παίρνουμε από τους άλλους ως δανεικά κι αγύριστα είτε (επειδή, στη δεκαετία που υπερασπίζεται, οι κακές αγορές δεν είχαν ακόμη ανοίξει, ώστε τα κορόιδα των ασφαλιστικών Ταμείων του εξωτερικού να εμπιστεύονται το ελληνικό κράτος) τα παίρνουμε από εμάς τους ίδιους, προεξοφλώντας το μέλλον μας στο παρόν. Εύγε! Αν αυτό είναι το «προοδευτικό», τότε κάθε κακομαθημένο παιδάκι, που δεν ξέρει στα πέντε του τι σημαίνει «όχι», είναι ο Μαρξ!
Τόσο απλά, λοιπόν, κατά την κυρία αναπληρώτρια, οικοδομήσαμε την «ενιαία, ισότιμη κοινωνία»: καταργώντας την κοινή λογική. Και τώρα, όπου η «ενιαία και ισότιμη» διαλύεται και θα γίνει ένα bordello, τι κάνουμε; Πώς θα συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι το διπλασιασμένο κατά κεφαλήν εισόδημα πρέπει να μειωθεί κατά το ήμισυ για να έλθουμε στα ίσα μας; Με το βάθος της σκέψης της, η κυρία αναπληρώτρια απλώς δικαιώνει τον Πάγκαλο και το «μαζί τα φάγαμε». Αλλά αυτό είναι ακόμη δυσκολότερο να το καταλάβει...
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_23/12/2011_467212
Καθώς είμαστε πια για τα καλά στην εορταστική περίοδο και η στήλη εμφανίζεται εκτάκτως στο σαββατιάτικο φύλλο, είπα να προσαρμόσω το περιεχόμενό της με τις περιστάσεις και, γι’ αυτό, σήμερα έχουμε στο πρόγραμμα καρτούν: θα εντρυφήσουμε στη σκέψη της Φώφης Γεννηματά...
Σε άρθρο της για το μέλλον του ΠΑΣΟΚ, η ανύπαρκτη κυρία αναπληρώτρια υπουργός υπερασπίζεται -με τον τρόπο που νομίζει κατάλληλο- το έργο του Κινήματος. Παρακαλώ, συγκεντρωθείτε, γιατί τα νοήματα είναι εμβριθή: «Εγινε πολύς λόγος για το κατά πόσο η εποχή της μεταπολιτευτικής κεντροαριστερής ηγεμονίας συνέβαλε στην κρίση που ζούμε σήμερα. Πολλοί φορτώνουν κυρίως στη δεκαετία του 1980 τα προβλήματα χρέους και του υπερτροφικού κράτους που τώρα αντιμετωπίζουμε. Το λογικό και ιστορικό αυτό άλμα (sic) εκφράζεται κυρίως από όλους εκείνους τους συντηρητικούς κύκλους που δεν χώνεψαν ποτέ ότι η Ελλάδα εξαιτίας της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ έγινε μια ενιαία, ισότιμη κοινωνία [...] Ακόμη όμως και αν δεχτούμε ότι μέρος της ευθύνης για το μεγάλο χρέος βρίσκεται στις διαχειριστικές ανεπάρκειες των πρώτων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, θα πρέπει να σημειώσουμε με έμφαση ότι αυτό συνδυάστηκε με μια πρωτόγνωρη για την Ελλάδα άσκηση κοινωνικής πολιτικής και τον διπλασιασμό του κατά κεφαλήν εισοδήματος των πολιτών».
Δεδομένης της ιδιότητος της κυρίας αναπληρώτριας και λαμβανομένου υπ’ όψιν ότι αναμένεται να πρωτεύσει σε σταυρούς στις προσεχείς εκλογές, τολμώ να πω ότι δεν μου έρχεται στο νου κάποιο άλλο κείμενο, στο οποίο να εκφράζεται καλύτερα η βαθύτερη αιτία της κρίσης, έστω και ερήμην των προθέσεων της συγγραφέως του. Εν ολίγοις, η αιτία της κρίσης είναι ότι το προοδευτικό στην πολιτική ταυτίστηκε με το ηλίθιο και το παιδαριώδες. Πώς έγινε αυτό; Μέσω μιας δημαγωγικής ρητορικής που έκανε τους πολλούς να πιστέψουν ότι υπάρχουν δικαιώματα χωρίς υποχρεώσεις, ότι το όνειρο γίνεται πραγματικότητα χωρίς να χρειάζεται προσπάθεια, ότι το «θέλω» γίνεται «μπορώ» με έναν τρόπο μαγικό, αρκεί να τολμήσεις να πιστέψεις στη μαγεία. (Δεν είναι τυχαίο ότι, ακόμη και σήμερα, η αναζήτηση κάποιου «άλλου τρόπου» για την επίλυση προβλημάτων -ο οποίος περιέργως δεν έχει ανακαλυφθεί από κανέναν και πουθενά στον κόσμο- αποτελεί μόνιμο στοιχείο του κλασικού θεματολογίου της προοδευτικής πολιτικής μπουρδολογίας...).
Και βλέπουμε την κυρία αναπληρώτρια να θεωρεί ως «λογικό και ιστορικό άλμα» την πεποίθηση ότι πρέπει να ζεις με όσα βγάζεις και να προσπαθείς να βγάζεις περισσότερα, εφόσον θέλεις να ζεις καλύτερα - ενώ, προφανώς, το να ζεις καλά με όσα δεν έχεις είναι «προοδευτικό». Προκειμένου, δε, να πραγματωθεί το «προοδευτικό» όραμα, αυτά που μας χρειάζονται για να ζήσουμε καλύτερα είτε τα παίρνουμε από τους άλλους ως δανεικά κι αγύριστα είτε (επειδή, στη δεκαετία που υπερασπίζεται, οι κακές αγορές δεν είχαν ακόμη ανοίξει, ώστε τα κορόιδα των ασφαλιστικών Ταμείων του εξωτερικού να εμπιστεύονται το ελληνικό κράτος) τα παίρνουμε από εμάς τους ίδιους, προεξοφλώντας το μέλλον μας στο παρόν. Εύγε! Αν αυτό είναι το «προοδευτικό», τότε κάθε κακομαθημένο παιδάκι, που δεν ξέρει στα πέντε του τι σημαίνει «όχι», είναι ο Μαρξ!
Τόσο απλά, λοιπόν, κατά την κυρία αναπληρώτρια, οικοδομήσαμε την «ενιαία, ισότιμη κοινωνία»: καταργώντας την κοινή λογική. Και τώρα, όπου η «ενιαία και ισότιμη» διαλύεται και θα γίνει ένα bordello, τι κάνουμε; Πώς θα συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι το διπλασιασμένο κατά κεφαλήν εισόδημα πρέπει να μειωθεί κατά το ήμισυ για να έλθουμε στα ίσα μας; Με το βάθος της σκέψης της, η κυρία αναπληρώτρια απλώς δικαιώνει τον Πάγκαλο και το «μαζί τα φάγαμε». Αλλά αυτό είναι ακόμη δυσκολότερο να το καταλάβει...
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_23/12/2011_467212
