Όλες οι ειδήσεις που έρχονται από την Ευρώπη μιλούν
για κούρεμα του ελληνικού χρέους μέχρι και 60%. Θεωρείται ότι δραστικό κούρεμα
του Ελληνικού χρέους δεν αποτελεί πλέον απλώς θέμα συζήτησης αλλά βάση των
διαπραγματεύσεων. Πώς φτάσαμε ως εδώ;
Πολλές είναι οι πιθανές ερμηνείες και πολλά είναι τα σενάρια που
προβάλλουν ως αιτία. Το δημοφιλέστερο σενάριο στα ΜΜΕ, στις τάξεις των
αγανακτισμένων πολιτών και φυσικά της αντιπολίτευσης στο σύνολό της είναι ότι
το πρόγραμμα αυτό ήταν εξαρχής καταδικασμένο. Η πολιτική επιλογή της,
ομολογουμένως συντηρητικής στην πλειοψηφία της, Ευρώπης να οδηγήσει την Ελλάδα
σε ένα πρόγραμμα εσωτερικής υποτίμησης με αντάλλαγμα την μη πτώχευση υποτίθεται
ότι θα αποτύγχανε εξ ορισμού, είτε γιατί όπως διατείνεται η αξιωματική
αντιπολίτευση "το μίγμα πολιτικής είναι λάθος", είτε γιατί όπως
διατείνεται η αριστερά το πρόγραμμα αυτό έχει απλώς σκοπό να οδηγήσει τον λαό
στην εξαθλίωση.
Η μείωση της φορολογίας που υποστηρίζει η ΝΔ είναι μια προφανής
και εύλογη πιθανή λύση της οποίας μπορούν και οι πιο ανίδεοι να συλλάβουν και
να κατανοήσουν την χρησιμότητα. Το "δημιουργικό σοκ" στην οικονομία
που θα έφερνε την πολυπόθητη ανάπτυξη και θα ωθούσε την χώρα έξω από την ύφεση
όμως έχει αποκλειστεί σαν επιλογή από τους δανειστές μας όπως έχει αποκλειστεί
και η πιθανή επιλογή η ανάπτυξη να προέλθει από μια επέλαση δημοσίων επενδύσεων.
Θα μπορούσε κανείς να αντιτείνει, όπως και κάνει η ΝΔ, ότι η Ιρλανδία διατήρησε
την φορολογία της σε πολύ χαμηλά επίπεδα πράγμα που την οδηγεί ήδη σε επάνοδό της
στις αγωρές. Η Ιρλανδία όμως δεν είχε υπερμέγεθες κράτος όπως η Ελλάδα και δεν
μαστίζεται από τη διαφθορά όπως η Ελλάδα (βλέπε δικαστήρια, κόμματα,
συνδικαλισμός, δημόσιος τομέας και ότι άλλο τραβάει η ψυχή σου). Έτσι οι
επενδύσεις μπορούσαν να αποτελέσουν αξιόπιστη λύση. Στην Ελλάδα η γραφειοκρατία
και η διαφθορά δεν επιτρέπουν αυτή την επιλογή.
Με δεδομένες λοιπόν αυτές τις σοβαρότατες αδυναμίες της
χώρας μας ίσως τα αίτια των σημερινών εξελίξεων να είναι
διαφορετικά. Η κύρια διαφορά με τις υπόλοιπες υπό μνημόνιο χώρες είναι η
πολιτική κατάσταση των χωρών αυτών. Στην Ιρλανδία η κυβέρνηση που οδήγησε την
χώρα στο μνημόνιο κατέρρευσε μεν αλλά αυτό έγινε γιατί πιστώθηκε την κάθοδο της
χώρας στην κρίση και την υπαγωγή της χώρας σε οικονομικό έλεγχο από το
εξωτερικό. Πλήρωσε κυρίως το ότι δεν απέτρεψε την κρίση ενώ βρισκόταν στην
εξουσία αρκετά χρόνια πριν αυτή ξεσπάσει. Στις εκλογές που ακολούθησαν τα δύο
κύρια κόμματα της αντιπολίτευσης σχημάτισαν κυβέρνηση συνεργασίας και
διαπραγματεύτηκαν από κοινού τους όρους του δικού τους μνημονίου. Στην
Πορτογαλία το σενάριο είναι σχεδόν το ίδιο. Η αντιπολίτευση αρνήθηκε να
συνεργαστεί με την επί πολλά έτη κυβέρνηση Σόκρατες και την ανάγκασε σε εκλογές
καταψηφίζοντας τα απανωτά πακέτα λιτότητας που είχαν σκοπό να αποφύγουν την
υπαγωγή της χώρας σε εξωτερικό έλεγχο. Η αξιωματική αντιπολίτευση κέρδισε στις
εκλογές και σχημάτισε κυβέρνηση συνεργασίας με ένα δεξιό αντιπολιτευόμενο
κόμμα. Σημειωτέων ότι η Πορτογαλία βρίσκεται εντός στόχων και ικανοποιεί τους
όρους της δικής της συμφωνίας με επιτυχία. Και οι δύο χώρες κατέληξαν σε
κυβέρνηση συνασπισμού και κυριάρχησε και στις δύο μια γενικότερη συναίνεση
ανάμεσα στα κόμματα. Η μόνη ίσως διαφορά με την Ελλάδα έγκειται στο ότι η
Ελληνική κρίση άρχισε έχοντας μια καινούρια κυβέρνηση εξαρχής, με συσσωρευμένη
τεράστια απογοήτευση από την προηγούμενη, ηττημένη δεξιά κυβέρνηση Καραμανλή.
Η κυβερνήσεις αυτές συνεργασίας είχαν μεγάλη λαϊκή νομιμοποίηση
και είχαν και την ανοχή της αντιπολίτευσης (μέχρι πρότινος κυβέρνησης) στην
εφαρμογή σκληρών μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής. Θα μπορούσε να συμβεί κάτι
τέτοιο και στην Ελλάδα; Ποιά είναι η κατάσταση εδώ;
Δεν χρειάζεται βέβαια να αναρωτηθούμε για την στάση της αριστεράς.
Το μόνο που υπάρχει γι αυτή είναι η εργατική τάξη και η κοινωνική εκμετάλλευση.
Η Ελληνική δεξιά όμως; Ποιές οι προτεραιότητές της, ποιά η ρητορική και η
πολιτική της;
Η ΝΔ εξ αρχής κήρυξε πόλεμο κατά του μνημονίου. Επέλεξε να
"δώσει ελπίδα" στον Ελληνικό λαό, να κάνει κεντρικό σημείο της
αντιπολιτευτικής της τακτικής την απόλυτη ακαταλληλότητα της ακολουθούμενης
οικονομικής πολιτικής. Παρόλο που όπως παραδέχεται έχει ψηφήσει στη βουλή
σχεδόν το ήμισυ του Μνημονίου που πολεμάει, συνεχίζει ακάθεκτη την ρητορεία της
"λάθος επιλογής" στην οποία "δεν μπορεί να συμβάλει" γιατί
δεν μπορεί να συμβάλει σε κάτι "κακό για την χώρα".
Το πιο πρόσφατο παράδειγμα αντιπερισπασμού της αξιωματικής
αντιπολίτευσης σε αυτή την ιλαροτραγωδία είναι ο ισχυρισμός ότι ο ΓΑΠ "εξύβρισε"
τον κ. Αντώνη Σαμαρά μπροστά στην Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ και λίγο μετά του ζητούσε
συναίνεση. "Το
ποιός τορπιλίζει την εθνική ομοψυχία στην πράξη, είναι πια ολοφάνερο." δήλωσε ο Αντώνης Σαμαράς μετά από
μια ακόμα προσπάθεια του ΓΑΠ για εξεύρεση μεγαλύτερου περιθωρίου συνεργασίας με
την ΝΔ. Δείτε το βίντεο και κρίνεται αν ο ΓΑΠ εξύβρισε ή άσκησε κριτική... Άλλωστε
η ΝΔ ερωτώμενη αν θα συναινούσε σε συγκυβέρνηση σε περίπτωση που δεν την είχε "εξυβρίσει" ο ΓΑΠ απάντησε περίτρανα "όχι", μιας και δεν παρουσιάστηκε κοινό
σχέδιο. Θα μπορούσε βέβαια να κάτσουν σε ένα τραπέζι και να συντάξουν μαζί αυτό
το σχέδιο αλλά ο Αντώνης Σαμαράς προτίμησε να δει το πρόβλημα σε μια ευκαιρία
παρά την ευκαιρία που δίνει ένα πρόβλημα. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε....
Εξαετίας αυτού λοιπόν οι μόνες δύο παρατάξεις που μπορούν να συγκυβερνήσουν
σε περίπτωση εθνικής ανάγκης δεν έχουν καμία επαφή μεταξύ τους.
Άμεσο αποτέλεσμα αυτής της ασυνεννοησίας είναι η εθνική χαλάρωση.
Ο ελληνικός λαός δεν αισθάνεται πλήρως το επείγων της κατάστασης και τον εθνικό
κίνδυνο γιατί ο πολιτικός λαϊκισμός τον ταΐζει με ελπίδες για άλλους δρόμους,
την στιγμή που έχουμε υπογράψει συμβόλαιο και είναι δεδηλωμένη η πρόθεση των δανειστών
όλες οι αποφάσεις να λαμβάνονται από αυτούς. Οι κοινωνικές ομάδες σήμερα
φαντάζουν μπερδεμένες και σκέφτονται βραχυπρόθεσμα. Ο εθνικός στόχος φαντάζει
θολός. Υπάρχουν αμφιβολίες για την αξία της εθνικής προσπάθειας και ελπίδες για
άλλους δρόμους χωρίς καμία πρακτική βάση. Η εφορία τελεί υπό λευκή
απεργία, τα συνδικάτα έχουν ξεσηκωθεί και το χειρότερο σενάριο που περιελάμβανε
το σπάσιμο της συνοχής της Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ είναι όλο και πιο κοντά. Ο Σαμαράς
περιφέρει εαυτόν στην Ευρώπη ως μελλοντικό πρωθυπουργό κάνοντας επίδειξη της αλαζονείας
του και ζητά επίμονα εκλογές χωρίς να έχει να προσφέρει κάτι διαφορετικό στη χώρα. Οι ευρωπαίοι κατατρύχονται από τους εθνικούς τους ανταγωνισμούς...... και
κάποιοι προτείνουν εντώς Ελλάδος να ζωστούμε πυρομαχικά και να απειλήσουμε τους
Ευρωπαίους ότι αν δεν επαναδιαπραγματευθούν, θα αυτοανατιναχτούμε και θα πάρουμε
και αυτούς μαζί μας.
Θα μπορούσαν όλα αυτά να είχαν αποφευχθεί; Θα μπορούσε το
πρόγραμμα να έχει εφαρμοστεί μέχρι κεραίας και η χώρα να βαδίζει πιο σταθερά
προς την έξοδο της από την κρίση χωρίς να συζητάται σήμερα αυτό το τεράστιο
κούρεμα τα αποτελέσματα του οποίου είναι δύσκολο να προβλεφτούν; Θα μπορούσε η
συλλογή των φόρων να έχει δουλέψει καλλίτερα και οι μεταρρυθμίσεις να είχαν
προχωρήσει γρηγορότερα και πιο αποτελεσματικά;
Η απάντηση είναι ναι! Αν είχαμε ομόνοια παρ’ όλες τις δυσκολίες.
Εάν υπήρχε εθνική συνεννόηση και εθνική ευθύνη για το κοινό μέλλον όλων μας
αντί για προσπάθεια φορτώματος των ευθυνών στους άλλους και προσπάθεια
διαγραφής της εθνικής μνήμης. Αν προτεραιότητα ήταν η έξοδος από την κρίση και
δεν συνδυαζόταν αυτή με την ανάγκη διατήρησης εσωκομματικών ισορροπιών εντώς
της Ν.Δ. και την ανάγκη εμπέδωσης του αισθήματος ότι το ΚΚΕ είναι ο μόνος
πραγματικός σύμμαχος του λαού ενώ όλοι οι άλλοι θέλουν το κακό του.
Υπάρχει ακόμα χρόνος. Μπορούμε να ομονοήσουμε και να σώσουμε ότι
μπορεί να σωθεί. Χρειάζεται όμως να μπουν στην άκρη οι καρέκλες!!! Και αυτό η αξιωματική
αντιπολίτευση δεν το αντέχει.
Του Τζάρου Αλέξανδρου,
22/10/2011
